Τέσσερις μήνες είχε να έρθει!
Να, η καραντίνα … να το λοκντάουν.
Να ΄ναι καλά η οδοντίατρος η Εύα που έγραψε το mail.
Τάχα το δόντι πονούσε και έπρεπε να ‘ρθει.
Χαρά που έκανε… και με το δίκιο της!
Τι ωραία που είναι η Βέροια και τι ωραία που είναι!
Πόσο μου λείψατε…
Παρασκευή απόγευμα ήρθε με τον Νικηφόρο η Έλσα, τον σύντροφό της και έπεσε η θερμοκρασία ακόμη πιο πολύ.
Σάββατο πρωί ξύπνησαν, κοίταξαν έξω από το παράθυρο και άρχισε να χιονίζει
– Μας έφερες το χιόνι, Έλσα.
– Καλά σας το έφερα και όμορφα όλα γύρω θα γίνουν κι ονειρικά , αμά πώς θα φύγουμε;
Δυνάμωσε το χιόνι, οι χιονονιφάδες πύκνωσαν, βιάζονταν να τελειώσουν το μακρινό τους ταξίδι, αφήνοντας το στίγμα τους .
-Αμάν τι όμορφο!
Πάμε βόλτα… πάμε να μας χιονίσει το πρόσωπο, να ασπρίσει το κεφάλι μας.
Γάντια, γάντια να πάρουμε….
Ευκαιρία να τα φορέσουμε και αυτά.
Το έστρωσε… Απαλό, αφράτο χιονάκι μου.
Θέλω να σε γευτώ.
Σα να ‘χεις ζάχαρη, γλυκό χιονάκι…
Νικηφόρε, κοίτα! Κοίτα τα αυτοκίνητα στο παρκινγκ, με τα κάτασπρα καβούκια τους…
Αύριο θα ξυπνήσω νωρίς. Μπορεί να χιονίζει ακόμη.
-Βράδιασε…
Έξω τα σκυλιά γαυγίζουν κάπου-κάπου, τρέχουν μες στο χιόνι και παίζουν.
Οι γάτες όμως της γειτονιάς, σαν να χάθηκαν από προσώπου γης.
– Κρύβονται …παγώνουν τα πόδια τους, Νικηφόρε, πεινάνε και δεν βγαίνουν να φάνε οι καημενούλες.
– Έλσα, έχεις δίκιο. Είδα να τρυπώνουν στο νάρθηκα της εκκλησίας του Αγίου Στεφάνου και στο έρημο σπίτι, απέναντι και κάτω από το μπαλκόνι, στο ισόγειο, ανάμεσα στα ξύλα και στις παλιές αποθήκες. Όλα αυτά είναι σαν παραμύθι. Έλα να δεις! Το χιόνι έφτασε στην πόρτα.
Πάμε μία βόλτα στο πάρκο; Φόρα τη μάσκα σου και πάμε. Θα είναι πολύ όμορφα τέτοια ώρα στο πάρκο. Τα φώτα θα κάνουν το χιόνι να μοιάζει σέπια.
– Πάμε, Νικηφόρε. Και εγώ το σκεφτόμουν. Θέλω να ξαπλώσω πάνω στο χιόνι, να αφήσω το αποτύπωμά μου και ύστερα να το βλέπω να χάνεται καθώς τα άσπρα κουρελάκια θα το σβήνουν, γεμίζοντάς το…
– Βρε σαν τα χιόνια! Έλσα, πόσον καιρό έχουμε να σε δούμε;
Να μία χιονόμπαλα, για να σε καλωσορίσω.
– Σβουριχτή ήταν. Πόνεσα, Δήμητρα…
Μία άσπρη νύχτα δεν τους αφήνει να κοιμηθούν. Τα μάτια στυλωμένα στο παράθυρο . Το βλέμμα χάνεται στις νιφάδες που στροβιλίζονται απαλά, νανουριστικά.
Κυριακή η ώρα 7:00 το πρωί.
Πέφτει σπυρωτό σαν αλάτι χοντρό, ρινίσματα χρυσά σπινθηρίζουν έως ότου τελειώσει το μακρινό τους ταξίδι πάνω στο λευκό, παχύ χαλί που αχόρταγα τις μαζεύει και ανεβαίνει προς τα πάνω χιλιοστό, χιλιοστό τόσο γρήγορα που νομίζεις ότι κάποιος με ένα μαγικό ραβδί αλλάζει διαρκώς το τοπίο και πάντα με το ίδιο χρώμα.
Κυριακή πρωί… χιονίζει ακόμα
– Έλσα, μόλις πέρασε η αλατιέρα του Δήμου και άνοιξε το δρόμο. Έλα, έλα να δεις τις στέγες των παλιών σπιτιών, πόσο όμορφες είναι. Δεν χορταίνω να τις βλέπω…
Μα πού βρίσκομαι; Σε άλλη χώρα;
Ο Άγιος Στέφανος με τη χιονισμένη του στέγη με πάει πίσω πολλά χρόνια . Αυτό το χιονισμένο τοπίο δεν μπορώ να καταλάβω πώς πάντα με γυρίζει στο παρελθόν, ακόμη και σε αυτό που δεν έζησα.
– Το χιόνι, Νκηφόρε, μες στα παραμύθια συχνά το συναντάμε. Μες στις ιστορίες της γιαγιάς, στις μνήμες της μάνας μας…
Αχ τα καημένα τα δέντρα! Κρέμασαν από το βάρος. Ακίνητα, μαρμαρωμένα θαρρείς και είναι.
– Καλά, ας έρθει κανένας Βαρδαράκος κατά δω και θα δεις τι θα γίνει.
Μεσημέριασε… Ακόμη χιονίζει. Έξω καθαρίζουν τα αυτοκίνητά τους κάθε λίγο και λιγάκι. Παλεύουν με το χιόνι που δεν λέει εύκολα να ξεκολλήσει.
-Αύριο, Έλσα, είναι Δευτέρα. Πρέπει να φύγουμε νωρίς… Ακόμη χιονίζει… Θα το παγώσει!
– Κρίμα, κρίμα! Πότε θα ξανάρθουμε άραγε; Αν γίνει κανένα ολικό lockdown…
Γεια σας! περάσαμε πολύ όμορφα… ευχαριστούμε!
Και μεις! Όταν ξανάρθετε να φέρετε τα χελιδόνια.
Καλή εβδομάδα με υγεία
Ει. Δα
Φωτογραφίες: faretra.info
