«Κιρ Κούλι μ, μι του μπαρδόν, μίπους, καλιέ, μας δλιέβς;» γράφει… ι γκουστιρίτσα
«Κιρ Κούλι μ, μι του μπαρδόν, μίπους, καλιέ, μας δλιέβς;»
ι ώρα πίγι εξ’
κλιν’ ι κικλουφουρία
παένου στ’ Φαρέτρα μ’ να κριφτώ
γιατί ίμι γλιεπς κιρία.
Μα δα ξικλιέψου διο λιπτά
θέλου να ξαπουστάσου
ισθάνουμι πουλί θιγμέν’
κι αν δε του πω, δα σκάσου.
Νιε γκουκ νιε μουκ διν έβγαλα
άκσα καλά τι μ’ ίπις.
Τα μέτρα σ’ τα ιφάρμουσα
κι ας ήταν ούλα πίπις.
Τ’ μάσκα μι ίπις να τ’ φουρώ
κι ύστιρις τν ανιέρσις.
Του μαγαζάκι μ’ του ‘κλισα
κι βάραγα ινιέσις.
Τ’ μάσκα μι τν ξανάβαλις
δίθεν μι προυστατέβ.
Ίλιγις τουν ιχθρό αόρατου
πως τάχα σι μπιρδέβ’
Κι όλου κι μι τα μάσαγις
μονάχ’ ιγώ πως φτέγου
κι μ έλιγις ανεύθυνου
πως τάχα διεν προσέχου.
Μιν’ στου σπίτι σ’ μ’ έλιγις
δα ίσι ασφαλίς
πού να ξιρα η καψιρί
πως ίσαν αδαΐς;
Ιγώ στου ‘ιψους μ’ στάθκα
μεσ’ του σπιτάκι μ’ κλίσκα
χουρίς δουλίτσα έμνα
στα χρέι κουρουκλίσκα.
Ισί σα μι διάταζις
ιγώ σι ακλουθούσα
μα απού μέσα μ’ ‘ιλιγα
φτούνους μι θελ’ απούσα.
Του ματ’ όμους μι γίρσις
κι μ’ έκαμις γιλία
όταν του γκουκλ του άνιξα
κι σ’ ίδα σν Ικαρία.
Γλιντάγατι τραγδούσατι
καμιά πινινταριά
τα μάγλα θα σ΄τσουρνιάξου
μι μία παταριά.
Ντιπ καταντίπ δε ντρέπισι
τν’ ανάσα βρε μας κλιεβς
κυρ Κούλι ιντιμότατι
μίπους καλιέ μάς δλιέβς;
Μι πρόστιμα μι φλόμουσις
για τουν σινουστιζμό
Κούλι μ’, δε μας τα λιες καλά
βρε ούστ απού ιδώ!
Μα τι ανάγκι έχς ισί
κι αν ου κουσμάκις κλιέι
μέσα στου αιμ’ σ’ κιλάι
τ’ Κώτσιου του ντι εν έι.
Κι αν δεν συγκαταλιέγουσαν
σ’ αυτήν τν σπουδαία φάρα
πουρνάρια θα κουβάλαγις
παν’ σι καμιά γουμάρα.
Του θράσου σ’ δεν έχι όρια
προυκάλτσις σν Ικαρία
ισύ ισι ου ανέντιμους
κι ιγώ μία κυρία.
Η αγάπ’ κι ι ικτίμισ’ σένα δε σι τιριάζ.
Για άκσι λίγου τουν κοσμάκ’
Άκσι τουν που φουνάζ’ …
Ι γκουστερίτσα
