Η επιδρομή της πανδημίας ανάμεσα στα άλλα καταρράκωσε και την (ψευδ)αίσθηση της παντοδυναμίας μας. Έχοντας θεοποιήσει τα τεχνολογικά της επιτεύγματα, η ανθρωπότητα μετρούσε με ικανοποίηση τους δείκτες της ευημερίας και της αύξησης του προσδόκιμου ζωής. Αυτή η «ασεβής» προσέγγιση δεν αφορά προφανώς το σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού. Τα 2/3 των κατοίκων του πλανήτη έχουν περισσότερο επείγοντα πράγματα να σκεφτούν, όπως το να βρουν καθαρό νερό ή τροφή, και ελάχιστο χρόνο για να φιλοσοφήσουν.
Έτσι, αν στις κοινωνίες της «ευημερίας» χάθηκε ο κόσμος κάτω από τα πόδια τους με την εμφάνιση ενός ιού που στατιστικά σκοτώνει γέρους με υποκείμενα νοσήματα (δηλαδή το 1/3 του πληθυσμού των ευημερούντων είναι ευάλωτη στην ασθένεια ομάδα), στον υπόλοιπο (περισσότερο) κόσμο η «καμένη γη» είναι μια πραγματικότητα με την οποία μάχονται καθημερινά οι άνθρωποι, για να μην πεθάνουν από ασιτία ή από μια ασθένεια που στον ευημερούντα κόσμο μας θεραπεύεται με ένα εμβόλιο του ενός ευρώ ή ένα φάρμακο αντίστοιχης αξίας.
Η εμφάνιση του κορωνοϊού μάς βοηθά ίσως να σκεφτούμε πώς είναι δομημένος ο κόσμος μας και η ύπαρξή μας μέσα σ’ αυτόν. Αναστατωθήκαμε με την πιθανότητα να αρρωστήσουμε (και να εγκαταλείψουμε πρόωρα τον μάταιο τούτο κόσμο) εξ αιτίας του κορωνοϊού, αγνοώντας ότι με αυτήν την πιθανότητα ζουν δισεκατομμύρια άνθρωποι, λιγότερο προνομιούχοι, παρά το γεγονός μάλιστα ότι οι αιτίες του θανάτου τους καθορίζονται αποκλειστικά και μόνο από οικονομικοτεχνικά κριτήρια: Δεν συμφέρει η διάθεση φαρμάκων ή εμβολίων, καθ’ ότι κανείς δεν θα τα πληρώσει γι’ αυτούς.
Για εμάς που κατά κάποιον τρόπο είμαστε συμφέρουσα αγορά, η βιομηχανία επένδυσε και σε ελάχιστο χρόνο προσφέρει και εμβόλια και φάρμακα για τον κορωνοϊό. Και καθ’ ότι τίποτε δεν προσφέρεται στον κόσμο μας τζάμπα, είμαστε έρμαια των εμπορικών και πολιτικών παιγνίων που εξελίσσονται σχετικά με το ποιο είναι το καλό εμβόλιο ή αν το φάρμακο (του Τραμπ) μπορεί να σώσει και εμάς.
Έχοντας βρεθεί έστω σε κάποιο βαθμό αντιμέτωποι με την αγωνία ενός αναπάντεχου θανάτου και παρακολουθώντας την τεράστια κινητοποίηση οικονομικών πόρων που διατίθενται (με το αζημίωτο έστω) για τη διάσωσή μας, μήπως είναι μια ευκαιρία να κοιτάξουμε λίγο πιο μακριά από τον μικρό και κλειστό κύκλο της σχετικής μας ευημερίας;
