“Σπίτι – δουλειά, δουλειά – σπίτι… Μία εργάσιμη” γράφει η Ειρήνη Δασκιωτάκη

Για πες μου, Σ.,  δύσκολα τα πράγματα και με τον κορονοϊό, ε;
Είσαι  έτοιμη;

——————–

Ειρήνη Δασκιωτάκη

Πρώτο ξυπνητήρι 6:30 η ώρα… πότε ξημέρωσε κιόλας!
Αναβολή σε 5 λεπτά, αναβολή σε 10.
«Τι κάνεις πρέπει να ξυπνήσεις!» Ντύνομαι, βάζω μάσκα πριν βγω από το σπίτι.
Τη φοράω στο αστικό, όταν μπαίνω στο εργοστάσιο, βάζω άλλη καθαρή. Τη μάσκα του αστικού την κρατάω σε σακουλάκι και τη φοράω στον γυρισμό πάλι, στο αστικό. Φοράω ένα γάντι στο αστικό για να κρατάω τη χειρολαβή. Όταν φτάνω στη δουλειά, το πετάω και βάζω ζευγάρι γάντια για να δουλέψω… Στο διάλειμμα, 12.30, τα πετάω και βάζω καθαρά που τα φοράω και στο αστικό του γυρισμού…

Το λεωφορείο έρχεται σε ένα τέταρτο, πρέπει να κατέβω γρήγορα στη στάση…

Στον πίνακα δε γράφει το 27, άραγε το έχασα ή θα έρθει το επόμενο σε μισή ώρα; Περιμένω, βάζω ακουστικά-μουσική- μπαίνω στο λεωφορείο, με πιάνει ανησυχία. Πίσω δε φοράνε μάσκα. Πάω όσο πιο μπροστά μπορώ στον οδηγό. «Τι κάνεις κοπελιά; Το διαχωριστικό δεν το είδες;
«Συγνώμη!»

Όρθιοι πολλοί, δεν τηρούνται αποστάσεις. Κάποιες τραγικές φιγούρες ρωτάνε επανειλημμένα αν η επόμενη στάση είναι το «Ψυχιατρείο» για να πάρουν τη μεθαδόνη τους.

Χάνομαι στις σκέψεις μου, επόμενη στάση… «Φιέρα»
“Ξυπνάω.” Πρέπει να κατέβω…

«36.2», μου λέει ο φύλακας, «πέρνα, καλά είσαι», ευχαριστώ πολύ του λέω, μπαίνω στο εργοστάσιο, χτυπάω κάρτα και μετά όλα ένα σκοτάδι … Ρομποτικές κινήσεις. Δε θυμάμαι τίποτα.

Μου λέει ο συνάδελφος: «Έσκασα μισή ώρα με τη μάσκα! Θα τη βγάλω… Ούτως ή άλλως φοράς εσύ.»
Στο τέλος της μέρας έχω φορέσει 10 ώρες μάσκα, αυτό που έχει σημασία είναι ότι νιώθω ασφαλής και έχω ήσυχη τη συνείδησή μου. 

Ήρθε η ώρα να φύγω.

Χτυπάω κάρτα, πάω στη στάση, έχει πολύ κόσμο. Όλοι σχολάμε την ίδια ώρα.

Περνάει μόνο ένα λεωφορείο, φυσάει πολύ, κοντεύει να μας πάρει ο αέρας. Κοιταζόμαστε, γελάμε! Φαίνεται από τα μάτια (το πρώτο γέλιο της μέρας). Σε πέντε λεπτά έρχεται επιτέλους… Φεύγει! Δεν μπορεί να μας πάρει. Είναι γεμάτο. Ο οδηγός κάνει νόημα “συγγνώμη”. Περιμένουμε 25 λεπτά. Επιτέλους! Παίρνω τον δρόμο της επιστροφής.

Βρήκα να κάτσω μπροστά. Χαίρομαι… Ακούω μουσική, χαλαρώνω.

Ένας μεσήλικας μου φωνάζει: “Γιατί φοράς μάσκα; Για εξομολόγηση πρέπει να πας να σου φύγουν οι αμαρτίες! Τη μάσκα δεν τη χρειάζεσαι.” Δεν του δίνω σημασία, του δείχνω τα ακουστικά, με αφήνει στην ησυχία μου. Κατεβαίνω σε μια στάση, να πάρω το δεύτερο αστικό. Έχει πάει αργά… θέλω απλά να πάω σπίτι, να κάνω μπάνιο.

Μπαίνω στο αστικό. Ο χρόνος περνάει πιο γρήγορα, όταν συζητώ στο τηλέφωνο με την αδερφή μου.

Έφτασα! Κατεβαίνω, περπατάω για το σπίτι, μπαίνω, βγάζω μάσκα και στηθόδεσμο. Αναπνέω… Τέλος μέρας.

Αυτά μου είπε η νεαρή Σ. Σ., πτυχιούχος της Δημοσιογραφικής Σχολής του ΑΠΘ και μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Μάρκετιγκ..

καλή εβδομάδα με υγεία

Ει. Δα.