Οι ανακοινώσεις Μητσοτάκη για το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα της χώρας προκάλεσαν σχόλια και αντιδράσεις δύο κατηγοριών: Στην πρώτη εντάσσεται η επιχειρηματολογία όλων όσοι θεωρούν περιττές τις εξοπλιστικές δαπάνες. Στη δεύτερη κατηγορία η κριτική έχει να κάνει με την (βάσιμη, σύμφωνα με την εμπειρία του παρελθόντος) υπόνοια ότι τα εξοπλιστικά προγράμματα συνοδεύονται από διαφθορά, αδιαφάνεια και μίζες.
Ωστόσο η όποια κριτική για τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης για την ενίσχυση της αποτρεπτικής δύναμης των ενόπλων δυνάμεων θα πρέπει καταρχήν να ξεκινά με την απάντηση στο θεμελιώδες ερώτημα: Είναι αυτές οι δαπάνες, στην τρέχουσα συγκυρία, απαραίτητες; Υπάρχει, δηλαδή, κάποιος ορατός και βάσιμος κίνδυνος που για να αντιμετωπιστεί είναι απαραίτητο να δαπανηθούν τα δισεκατομμύρια που απαιτούνται;
Αν αφήσουμε κατά μέρος τις πασιφιστικές αντιλήψεις, οι οποίες περιγράφουν τον ιδεατό αλλά όχι πραγματικό κόσμο, κοινή είναι η πεποίθηση ότι η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια απτή απειλή, η οποία διατυπώνεται με λόγια και έργα από την Τουρκία. Για την αντιμετώπιση αυτής της απειλής έναντι της κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας η ενίσχυση της αποτρεπτικής της ικανότητας είναι μονόδρομος.
Αυτός ο μονόδρομος προφανώς οδηγεί στα μονοπώλια των μεγάλων πολεμικών βιομηχανιών, όπως επίσης οδηγεί και σε συμμαχίες – σχέσεις εξάρτησης με χώρες που έχουν αναπτύξει τέτοιου είδους τεχνολογίες.
Στην προκειμένη περίπτωση τα γαλλικά Ραφάλ της Ντασό περιγράφουν το τίμημα της προστασίας που η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να καταβάλλει διεκδικώντας μια στοιχειώδη ισορροπία στον αέρα του Αιγαίου. Από την άλλη πλευρά η πολυεθνική Ντασό εξαργυρώνει τις πολιτικές επιλογές της γαλλικής κυβέρνησης, οι οποίες σ’ αυτήν τη συγκυρία βρίσκονται πολύ κοντά με τα ελληνικά συμφέροντα και επιδιώξεις.
Όσοι υπενθυμίζουν ότι τα ελληνικά εξοπλιστικά προγράμματα του παρελθόντος συνδέθηκαν με κατασπατάληση χρήματος και μίζες έχουν απόλυτο δίκιο. Αυτό ωστόσο έχει σήμερα αξία αν λειτουργήσει ως προειδοποίηση ενός αυξημένου ελέγχου, ο οποίος θα διασφαλίσει με δρακόντειο τρόπο: Πρώτον, ότι οι εξοπλισμοί που αναμένονται είναι ενταγμένοι στον σχεδιασμό των ενόπλων δυνάμεων για την άμυνα της χώρας και όχι για την εξυπηρέτηση άλλων (ΝΑΤΟϊκών ας πούμε) αναγκών. Δεύτερον, ότι το εν λόγω υλικό έχει αξιολογηθεί και προταθεί από τους αρμόδιους στρατιωτικούς τεχνοκράτες. Τρίτον, ότι η διαδικασία της δαπάνης θα είναι τέτοια ώστε θα αποκλείει ότι στο κοντινό μέλλον θα δούμε κάποιους νέους Τσοχατζόπουλους, Παπαντωνίου ή Σμπώκους με ριγέ πιτζάμες στον Κορυδαλλό…
ΥΓ.: Η ανάγκη προάσπισης της (κάθε) χώρας με ίδια μέσα προϋποθέτει μακρόπνοο σχεδιασμό, ορθολογικές δαπάνες, στήριξη και ανάπτυξη της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, προσαρμογή των ενόπλων δυνάμεών της ανάλογα με την απειλή που διατυπώνεται. Ό,τι ακριβώς δεν έπραξαν οι ελληνικές κυβερνήσεις από τη δεκαετία του 1990 μέχρι σήμερα…
