“14 Σεπτεμβρίου 1922. Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας” του Δημήτρη Τελλίδη

 Δημήτρης Τελλίδης*

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα ο νους μου τρέχει στα γεγονότα και τις αφηγήσεις της μαρτυρικής εκείνης περιόδου που σημάδεψε 1,5 εκ. Έλληνες (και την οικογένεια μου), που αφού γλύτωσαν από την φωτιά και το μαχαίρι της τούρκικης θηριωδίας, άλλοι ξεκληρίστηκαν και άλλοι κατέληξαν πρόσφυγες στην Ελλάδα.

Εκδιώχθηκαν απότον τόπο που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, δραστηριοποιήθηκαν αυτοί και οι προγονοί τους… Έναν τόπο που ήταν λίκνο Πολιτισμού και  Χριστιανισμού, παρόλο που εκατοντάδες χρόνια βρισκόταν σε οθωμανική ομηρία και σε περιβάλλον βαρβαρότητας και εχθρότητας.

Αξιοθαύμαστοι που διατήρησαν την ελληνικότητα τους και την θρησκεία τους.
Καθημερινά, στην ηλικία των 10-12 χρόνων άκουγα απο την γιαγιά-Φωτεινή ( τον παππού-Σπύρο δεν τον ” πρόλαβα” ) ιστορίες από την ΠΑΤΡΙΔΑ. Θύμησες και αναμνήσεις γεμάτες νοσταλγία και πόνο που ήθελε να μεταφέρει στα εγγόνια . Ατέλειωτες ώρες διηγήσεων με τα ”σπασμένα ” της ελληνικά.Θαρρείς και την έτρεφε η διήγηση…!

Και ο θρήνος για την χαμένη πατρίδα την ΣΑΦΡΑΜΠΟΛΗ  γινόταν γλυκιά ανάμνηση και τα μάτια της γεμίζανε δάκρυα.
Με αυτές λοιπόν τις αναφορές στα γεγονότα από τους ξεριζωμένους πρόσφυγες γονείς μου διαμόρφωσα από τότε την γνώμη και την σκέψη για την Μικρασιατική καταστροφή, ώστε σήμερα να μην παρασύρομαι από “πανεπιστημιακές ” διατριβές της ανιστόρητης Ρεπούση, που προφανώς ήταν σε διατεταγμένη αποστολή άνωθεν για εξομάλυνση των σχέσεων μας με τους απέναντι.

Δεν είμαστε ρεβανσιστές. Δεν μπορούμε όμως να γίνουμε αρνησιπάτριδες. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις πατρίδες των προγόνων μας. Η ζωντανή διατήρηση της μνήμης των πατρίδων είναι ιερά παρακαταθήκη, είναι Κιβωτός. Διατηρώντας αυτές τις μνήμες δεν σημαίνει ότι έχεις κατακτητικούς σκοπούς.

Και είναι το ελάχιστο που μπορούμε να αποδώσουμε στην μνήμη τους. ΝΑΙ είμαστε πρόσφυγες, προσφύγων γέννα. ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ – ΠΟΝΤΙΟΙ – ΘΡΑΚΙΩΤΕΣ.

Και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Γιατί καταγόμαστε από γενιά σκληρά δοκιμασμένη,  έντιμη, εργατική, φιλόξενη και φωτοδότρα.Και προς επιβεβαίωση παραθέτω μια φράση του προέδρου ΟΖΑΛ στον δημοσιογράφο ΣΕΡΑΦ. ΦΥΝΤΑΝΙΔΗ σε μια off the record συνέντευξη αναφορικά με τους πρόσφυγες  “ΧΑΣΑΜΕ ΤΟ ΚΑΛΛΙΤΕΡΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ  ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΜΑΣ!!!”

Τα χρόνια πέρασαν. Κοντεύει να συμπληρωθεί ένας αιώνας. Φέτος κλείνουμε 95 χρόνια απο την αποφράδα εκείνη ημερομηνία. Η  πρώτη γενιά προσφύγων λιγοστεύει ΛΙΓΟΣΤΕΨΕ.
Συνεχίζουμε εμείς. Δεύτερη Τρίτη κ.ο.κ. Οι ρίζες από την Μικρασιατική Γη είναι βαθιές, γερές και εμείς, τα κλαδιά τους, κρατάμε το δέντρο της μνήμης αμάραντο και άφθαρτο.

Κι’ αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης και ο ρόλος κάθε πολιτιστικού συλλόγου, πέραν των μουσικοχορευτικών εκδηλώσεων, που κι αυτά χρειάζονται για την διατήρηση της παράδοσης.

 *Το κείμενο του Δημήτρη Τελλίδη για τη Μικρασιατική Καταστροφή δημοσιεύτηκε στη Φαρέτρα πριν ακριβώς τρία χρόνια. Σήμερα, 14 Σεπτεμβρίου 2020, λόγω επικαιρότητας το αναδημοσιεύουμε.