“Το κράτος λάφυρο – Πώς κάποιοι με τη φιλανθρωπία θεσμοθετούν τις ανισότητες” γράφει ο Γιώργος Αλοίμονος
Δεν είναι μόνο η πανδημία, ούτε οι συνέπειες του άκρατου ωφελιμισμού που έχουν φτάσει την ανθρωπότητα στο χείλος της καταστροφής. Η απληστία που βαφτίζεται βολικά οικονομία της αγοράς καταδεικνύει ότι σήμερα ο άνθρωπος και τα ταπεινά του ένστικτα είναι συγχρόνως και δύναμη για το καλό, αλλά υπό συνθήκες μπορούν να γίνουν το μεγαλύτερο όπλο εναντίον της συνολικής κοινωνικής προόδου. Σήμερα, βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν, όπου σε μια προσπάθεια αναδίπλωσης η δημοκρατία γίνεται «συμφωνία μετόχων», το κράτος λάφυρο και έρμαιο της ανεξέλεγκτης φιλανθρωπίας και η καθημερινότητα «αιχμάλωτος» πολιτικών πρακτικών ατομικής πυγμής και όχι αποτέλεσμα αξιών, θεσμών και νόμων για το κοινό καλό.
Ο καλός καπιταλισμός
Το διαδίκτυο και τα ΜΜΕ έχουν γεμίσει με άρθρα και αναλύσεις για το πώς ο καπιταλισμός χρειάζεται και πρέπει να αναμορφωθεί, ότι μπορεί να αποτελέσει τη λύση στο πρόβλημα που το ίδιο το σύστημα του έχει δημιουργήσει. Στον αντίποδα, οι αμετανόητοι της άλλης πλευράς συνεχίζουν να θεωρούν ότι μόνο η κατάργησή του μπορεί να επιφέρει την (αν)ισορροπία και φλερτάρουν με ερντογανικές λαϊκίστικες συνταγές, οι οποίες χρησιμοποιούν την «κάρτα» του πληθυσμού και της θρησκείας για μια σιδηρά «δημοκρατία» που απλά δεν είναι δημοκρατία.
Η αθώα φιλανθρωπία
Σε όλη αυτή την εξίσωση εισέρχεται και η νέα μόδα, που μόνο αθώα δεν είναι: η ανεξέλεγκτη και βολική φιλανθρωπία. Αυτή η νέα τάση που θέλει ιδιώτες να χρηματοδοτούν τον ΠΟΥ, ιδιώτες να στηρίζουν τα Εθνικά Συστήματα Υγείας, ιδιώτες χρηματοδοτούν την Παιδεία και την έρευνα. Και ενώ, εν πρώτοις, αυτό μοιάζει θεάρεστο, ουσιαστικά αλλοιώνει το «δημόσιο αγαθό» ως μια προσφορά χωρίς έλεγχο, χωρίς κανόνες και κυρίως χωρίς κριτήριο.
