Η Ελισάβετ Τάρη, εκπαιδευτικός και συγγραφέας, αποχαιρέτησε πριν από λίγες μέρες τη ζωή στην Εκπαίδευση, γεμάτη από εμπειρίες και συναισθήματα ενός εξαιρετικά γόνιμου ταξιδιού.
Η Φαρέτρα παραθέτει το κείμενό της από το fb, όπου ανάγλυφα διατυπώνονται τα συναισθήματα μιας εκπαιδευτικού με ουσιαστική συνειδητοποίηση του ρόλου της και της εύχεται η καινούρια περίοδος που ανοίγεται στη ζωή της να είναι το ίδιο γόνιμη και ενδιαφέρουσα. Γιατί οι ανήσυχοι άνθρωποι πάντα “προλαβαίνουν τις αστραπές…”
far
…………………………
«Μια αστραπή είναι η ζωή, μα προλαβαίνουμε», γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης.
Μια αστραπή ήταν και η δική μου εκπαιδευτική πορεία, που άναψε πριν από 36 χρόνια στο 12ο Δημοτικό Σχολείο Αγίου Δημητρίου Αθηνών και έσβησε σήμερα στο 16ο Δημοτικό της Βέροιας.
Μια αστραπή, μα πρόλαβα…
Πρόλαβα να διδάξω σε πολλά σχολεία στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στη Βέροια και στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Πρόλαβα να διδάξω σε ελληνόπουλα, σε παλιννοστούντα ελληνόπουλα, σε ελληνόπουλα της διασποράς και σε τρομαγμένα προσφυγόπουλα.
Πρόλαβα να διδάξω σε όλες τις τάξεις του Δημοτικού, από την Πρώτη ως την Έκτη και να γευτώ τη μαγεία της πρώτης ανάγνωσης, αλλά και τις αμφισβητήσεις της προεφηβείας.
Πρόλαβα να υποστηρίξω παιδαγωγικά τους συναδέλφους μου, υπηρετώντας ως Σχολική Σύμβουλος και ως Διευθύντρια Σχολείου.
Πρόλαβα να δω τα παιδιά στα σχολεία να διαβάζουν τα βιβλία μου και να τραγουδούν τους στίχους των τραγουδιών μου.
Πρόλαβα να αποκτήσω εξαιρετικούς φίλους και συνεργάτες… παρακαταθήκες για το μέλλον.
Ήταν μια αστραπή, και σήμερα, στο σβήσιμό της, με ανάμεικτα τα συναισθήματα, αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω θερμά όλους τους συναδέλφους που στάθηκαν δίπλα μου όλα αυτά τα 36 χρόνια και ιδιαίτερα τους συναδέλφους μου στο 16ο Δημοτικό της Βέροιας για το υπέροχο δώρο και τα καλά τους λόγια.
Και φυσικά, οι αστραπές της ζωής μας μπορεί να σβήνουν, αλλά οι φίλοι δε χάνονται σε κανένα σκοτάδι.
