Η οικογένεια του Κώστα Μπραβάκη και αμέτρητοι φίλοι του τον αποχαιρέτησαν σήμερα το μεσημέρι σε μια σεμνή τελετή, που ανάδιδε από τη μια τη συναισθηματική φόρτιση όλων κι από την άλλη την προσωπικότητα του νεκρού.
Ο αποχαιρετισμός του έγινε στην Ελιά, με φόντο τον κάμπο της Βέροιας, που τόσο αγάπησε και που την έκανε δεύτερη πατρίδα του, καθώς μοιράστηκε τη ζωή του εδώ με την αγαπημένη του Εύα. Στη μνήμη του όμως πάντα το μικρό χωριό του, το Ελαφοχώρι του Έβρου, γινόταν κάποτε στίχοι της ποίησής του, δείγμα της νοσταλγίας του.
Ο Κώστας Μπραβάκης, ο μουσικός και λογοτέχνης, έφυγε χθες στα 58 του χρόνια, αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό σε όσους τον αγάπησαν. Και ήταν πολλοί.
Σήμερα τίμησαν τη μνήμη του οι δικοί του, φίλοι του και πολλοί μαθητές του. Τα δάκρυα περίσσεψαν, καθώς τίποτα υπερβολικό δεν ακούστηκε πέρα από την αλήθεια.
Με τη φωτογραφία του να δεσπόζει, με τη φωνή του να ακούγεται να διαβάζει σελίδες της ποίησής του και την κιθάρα του να ακομπανιάρει, ο Κώστας άκουσε σήμερα κι αυτός τα λόγια εκείνων που τον αγάπησαν και ένιωσε τη συγκίνησή τους να μην μπορεί να κρυφτεί.
Πρώτος ξεκίνησε να μιλά γι’ αυτόν ο πεθερός του Πυθαγόρας Ιερόπουλος λέγοντας συντετριμμένος:
«Η ώρα της μνήμης είναι η ώρα της περισυλλογής. Μια εσωτερική συνομιλία με τον μουσικό, τον ποιητή, τον λογοτέχνη, που μας έφυγε πριν από λίγο.
Ήρθε η ώρα της σιωπής και του πνευματικού συναγερμού, καθώς αποθέτουμε ένα στεφάνι από ασφόδελους στο ηρώο του αγαπημένου. Στο σεπτό τέμενος της μουσικής και της ποίησης.
Οδοιπορούμε ασκεπείς στο κατευόδιο του λατρεμένου μας. Μας περιμένει εκεί προσηνής, γαλήνιος, γεμάτος εγκαρδίωση[…]
Ο Μπραβάκης δεν πέρασε από τον κόσμο τούτο λάθρα βιώσας. Το έργο του είναι έργο με στοιχεία βαθιάς γνώσης και ωριμότητας, όσο κι αν έμεινε ανολοκλήρωτο […]
Ο Μπραβάκης έφυγε ανέγγιχτος από τον στυγνό εξευτελισμό που επιφυλάσσει ο χρόνος με το γήρας στους ανθρώπους. Έφυγε νέος.
Νέε μου, νέε μου, νέε μου όμορφε…»
Με την ίδια συγκίνηση, που δεν μπορούσαν να κρύψουν, μίλησαν γι’ αυτόν ο Κων/νος Τσαχουρίδης, ο Γιάννης Ναζλίδης, που έκλεισε τα συναισθήματά του σ’ ένα ποίημα που έγραψε γι’ αυτόν, ο Σάκης Ιντζεβίδης, ο Κώστας Καλαράς, και η γυναίκα του Εύα Ιεροπούλου. Η τελευταία φράση της Εύας έκλεινε όλο το τραγικό βάθος της απώλειας, καθώς τέλειωνε έτσι «Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γλίστρησε μέσα από τα χέρια μου. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς έφυγε. Πώς;…»
Μνήμη Κώστα Μπραβάκη… Αυτός ήταν ο Κώστας Μπραβάκης. Έτσι θα τον θυμόμαστε… κι όσο για την πόλη μας, κρατάμε τη φράση του Κώστα Καλαρά:
«Ανήκουμε στους ευεργετηθέντες, που είχαμε έναν τέτοιο άνθρωπο στην πόλη μας…»
Φωτογραφίες: faretra.info
