{ Χρονικό, Απρίλης, 2020 } -Δωμάτιο 30 – Της Χριστίνας, πάλι.
Αν όλα ήταν καλά, αν δεν βρισκόμασταν σε καραντίνα, σε τρεις μέρες θα παντρευόμουν.
Αλλά, ‘’Άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων άλλα δε θεός κελεύει ‘’
Και στην δική μου περίπτωση ο θεός- Κορονοϊός , δεν θέλει αυτόν τον γάμο τώρα. Και έτσι αναβλήθηκε για το καλοκαίρι και βλέπουμε..
Χθες το βράδυ, όταν ο Σταύρος γύρισε κατάκοπος από τη δουλειά, καθίσαμε να παρακολουθήσουμε καμιά ταινία. Εγώ το πρότεινα, εκείνος άλλα ήθελε.
Αλλά, εγώ γέμισα ένα μπολ πατατάκια, εκείνος έφερε μπύρες, και κάναμε μια ώρα να αποφασίσουμε ποια ταινία θα δούμε.
Τελικά με τα πολλά ξεκινήσαμε να βλέπουμε μια ταινία για τον Καζαντζάκη. Εκείνος, στραβομουτσούνιασε, αλλά δεν θα περνούσε το δικό του.
« Ωχου, όρεξη για ψυχοπλακώματα! Βάλε κάτι άλλο ρε Χριστίνα. »
Σηκώθηκε πήρε το κινητό του κι άρχισε να παίζει παιχνίδια.
Πού και πού σήκωνε το βλέμμα του, με κοιτούσε, έπινε μια γουλιά και συνέχιζε.
« Ρε συ, αυτός άθεος δεν ήταν; »
« Όπα, τι λες τώρα;» σκέφτηκα, από μέσα μου. Γνώριζε για τον Καζαντζάκη ο Σταύρος;
«Είχαμε πάει πενθήμερη στην Κρήτη και μας ανέβασαν να τον δούμε »
Εγώ, μιλιά. Έτρωγα τα πατατάκια και τα νύχια μου. Αφού δεν θα γινόταν ο γάμος, σκασίλα το μανικιούρ.
Μετά από λίγο, « Και γιατί, αφού ήταν άθεος, βλέπω σταυρό παντού;» Κουβέντα εγώ, και μάλιστα φόρτωνα, που έπαιζε και μιλούσε σαν έφηβος.
« Ρε, συ Σταύρο, σταμάτα να δω την ταινία, ααα!»
« Έχουμε νευράκια, αχ, το κορίτσι μου, δεν θα γίνει ο γάμος και έχει νευράκια» είπε και μάσησε τα πατατάκια σαν κροταλίας.
Τα νεύρα μου ήρθαν και τεντώθηκαν σαν λάστιχο έτοιμο να σπάσει.
Δεν μπορούσα να παρακολουθήσω την ταινία, απλά η ματιά μου ήταν στην τηλεόραση.
Και σκεφτόμουν πως, ίσως ήταν καλύτερα που αναβλήθηκε ο γάμος. Πώς λεν, κάθε εμπόδιο για καλό.
Και ακόμα αναρωτιόμουν πώς τόσο καιρό δεν με ενοχλούσαν κάποια πράγματα.
Κι έπειτα συνειδητοποίησα πως ποτέ δεν είχαμε μείνει τόσες ώρες μαζί σε ένα σπίτι. Το σχολείο, τα ιδιαίτερα, οι καφέδες με τις φίλες, ένα σινεμά, βόλτα για ψώνια, μια εκδρομή.
Τόσα πράγματα είχαν χαθεί μέσα σε ένα μήνα και κάτι μέρες.
« Καλά το ήξερες ότι είχε κάνει τόσα ταξίδια; Αυτός πρέπει να είχε φράγκα! » Είπε ο καλός μου, καθώς τελείωνε η ταινία.
« Αυτό είναι γνωστόν τοις πάσι », είπα και άλλαξα κανάλι.
Σήκωσε το βλέμμα του από το κινητό,
« Σε ποια; Ποια είναι αυτή η Σπάση; »
Ρώτησε καθώς προσπαθούσε να θυμηθεί αν έχω κάποια φίλη Σπάση !
Ε, εκεί έσπασαν όλα μέσα μου.
