{ Χρονικό, Απρίλης, 2020} – Δωμάτιο 26 – Της ημέρας
Το Μέγα Σάββατο, ήταν μια μέρα αντιφατική με τα όσα ένιωθα.
Ναι, υπήρχε η χαρά των διακοπών, τα παπούτσια τα καινούργια στο κουτί για τη Λαμπρή, ένα κόκκινο, βελούδινο φουστανάκι με μαργαριτούλες ραμμένες πάνω του.
Για την ακρίβεια, δύο, φουστανάκια ίδια, στο μέγεθος διέφεραν.
Της μικρής, ήταν τόσο δα, σε φάρδος, στα όρια της ισχνότητας ήταν η αδερφή.
Μα, αυτό που προσπαθούσα να διαχειριστώ, μιας και με στεναχωρούσε πολύ, ήταν το παζάρι των αμνοεριφίων, στα πρώιμα παιδικά μου χρόνια.
Στον Άγιο Κωνσταντίνο, κοντά στο σπίτι, δίπλα στο περίπτερο της γιαγιάς μου, το Σάββατο το πρωί, έβγαζαν οι κτηνοτρόφοι τα ζωντανά για να τα πουλήσουν.
Γέμιζε βελάσματα απόγνωσης η ατμόσφαιρα.
Άντρες κάθε ηλικίας χάζευαν και οι μεγάλοι αγόραζαν το ζωντανό, το έριχναν στους ώμους και έφευγαν χαρούμενοι.
Εγώ, κοιτούσα από το τζάμι, τα ζωντανά, έγκλειστα σε ένα χώρο, περικυκλωμένα από τους σφαγείς τους.
Τα χέρια των ανθρώπων, τα χάιδευαν, με ένα χάδι πλάνο.
Τα παρατηρούσαν, τα σήκωναν να μετρήσουν το βάρος τους. Έδιναν τον παρά και αναχωρούσαν ικανοποιημένοι.
Στη σκέψη για το τι τα περίμενε με έπιανε στεναχώρια, που δεν την εξέφραζα πουθενά, γιατί θα με κορόιδευαν.
Μην κοιτάτε που, τώρα με τους vegan, το θέμα ακούγεται σοβαρά και αρκετοί το υπερασπίζονται με τα δέοντα επιχειρήματα.
Ίσως από τότε, δεν θέλω να βλέπω σούβλα, εννοείται πως ποτέ δεν πεθύμησα αρνάκι, μπορώ να περάσω τη μέρα του Πάσχα με αυγά και τα συναφή.
Και να, έτσι νιώθω σήμερα, Σάββατο 18 Απρίλη του 2020, με τον βασιλιά ή πρίγκιπα, ιό, που ήρθε – Κύριος οίδε, πόθεν και γιατί – ήρθε πάνω από το κοπάδι μας, και διαλέγει ποιος θα πάει για σφαγή.
Γέμισε κραυγές-βελάσματα απόγνωσης ο πλανήτης.
Και είμαι σίγουρη, πως κάποιοι αναχωρούν από το παζάρι των ψυχών, χαρούμενοι, κουδουνίζοντας τον παρά στις τσέπες τους.
Σιγά μην τους νοιάζει αν ‘’ σφαγιάζονται ‘’ χιλιάδες άνθρωποι ανά την υφήλιο.
Οι άνθρωποι έγιναν αριθμοί, εξαπλάσιοι οι νεκροί στο Μιλάνο, απ’ ό,τι στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, 900 οι νεκροί, σήμερα στη Μ. Βρετανία, 33. 000 στην Αμερική, 20.000 στην Ισπανία. Οι άνθρωποι, σαν αμνοερίφια, χαμένα, σαστισμένα, παραδομένα στην κακιά τους τύχη, δεν έχουν περιθώρια να αντιδράσουν.
Σαν θρεφτάρια κλεισμένα σε σφαγεία, σήμερα αυτοί, αύριο κάποιοι άλλοι.
Και η ελπίδα για Ανάσταση, ένθεων και μη, πότε καταποντίζεται πότε αναθαρρεύει .
Σήμερα, Μέγα Σάββατο, 18 Απρίλη του 2020, προσμένοντας την Ανάσταση.
