Μας λείπουν εκείνοι που φεύγουν μόνοι, χωρίς κανείς δικός τους να ακούσει την τελευταία λέξη και να δει την τελευταία χειρονομία, μέσα στην αγωνία των ΜΕΘ. Μέσα στην ανωνυμία της αριθμητικής. Κατέληξαν άλλοι δύο…
Χωρίς όνομα, επώνυμο, συγγενείς που τους κλαίνε, γλάστρες που περιμένουν μέσα στα τρία τετραγωνικά της βεράντας το πότισμά τους, βεράντες που περιμένουν να ακούσουν το χειροκρότημά τους. Μας στοιχειώνει η τελετή της στατιστικής. Ένας εβδομηντάχρονος κι ένας ογδοντάχρονος. Και το άθροισμα της απώλειας -11-12-13-17…
Μας λείπουν οι απλές χαρές της καθημερινότητας των καθημερινών ανθρώπων. Το χαμόγελο του καφέ στο καφενείο ή στην καφετέρια, η μικρή περιπέτεια της άνοιξης στο πάρκο -απαγορεύονται οι σκύλοι-, η στυφή καλημέρα με τον στυφό γείτονα, η αθέλητα τρυφερή ματιά στα μαλλιά, τις πλάτες και τις τσάντες των παιδιών που φεύγουν το πρωί για το σχολείο.
Μετράμε μόνο βήματα από την κρεβατοκάμαρα στο μπάνιο, από το μπάνιο στο καθιστικό, από το καθιστικό στη μικρή βεράντα κι από τη μικρή βεράντα στον καναπέ, για να ακούσουμε τον εσπερινό του Τσιόδρα.
Μας λείπουν οι φίλοι. Μας έμεινε κάτι που τους μοιάζει στο Διαδίκτυο, σημάδια έγχρωμα στη μαύρη οθόνη. Που προφέρουν τα ίδια και τα ίδια σύμφωνα, τις ίδιες μεταλλικές συλλαβές, σαν εκφωνητές σε πένθιμες τελετές. Υποκείμενα νοσήματα. Άλλος ένας χθες στην Καστοριά. Είδες τι γίνεται στην Ιταλία. Προβλέψεις για την πανδημία.
Ναι, ναι, η Κίνα τα κατάφερε. Και καταλήγουν πάντα στο ίδιο ερωτηματικό φωνήεν, μια ηχώ κρυφής αγωνίας. Πού θα πάει η κατάσταση, είδες πόσα είναι σήμερα τα κρούσματα, πόσο θα πάει, πότε θα τελειώσει, πώς θα τελειώσει, για πόσους θα τελειώσει, όταν τελειώσει.
Μας λείπει αυτό που είχαμε – η δουλειά, οι συνάδελφοι, το μεροκάματο, ο δρόμος, οι σύντροφοι που δεν ήταν ύποπτοι μετάδοσης, η μάταιη σοκολάτα μιας αγκαλιάς. Αλλά ναι. Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις. Χωρίς εμβατήρια και παρελάσεις, καθισμένοι στην πέτρα της υπομονής, θα τη βρούμε την άκρη.
Μια παράκληση μόνο για τον κ. Μητσοτάκη: Δεν μας λείπουν τα διαγγέλματά σας. Μην ξανατρυπώσετε απρόσκλητος, με τα σενάρια των επικοινωνιολόγων σας, στα κλειστά σπίτια μας. Δεν τη χρειαζόμαστε την παραμυθία σας.
Δεν αντέχονται τέτοιες μέρες οι διαγγελείς του φόβου και του εαυτού τους…
Θανάσης Καρτερός
