Τζωρτζίνα Αθανασίου: “Είπε ο ποιητής*… και η επιλογή δική μου”
Αχάριστοι
Αγνώμονες κι αχάριστοι είναι πολλοί στον κόσμο
Κι από τα χρόνια τα παλιά ήτανε μισητοί
Τους κάνεις χάρες και αυτοί αγκάθια αντί για δυόσμο
Μέχρι κακό σου κάνουνε και ας έχουνε σωθεί
«Φοβού» λέγανε οι παλιοί «τον ευεργετηθέντα»
Και από λίγο ως πολύ το έχουμε γευτεί,
Αχαριστία εισπράξαμε είτε από κουβέντα
Ή από πράξη αγνώμονα που έβγαλε χολή.
Οι αγνώμονες πορεύονται και εναντίον όλων
Γιατί αν πάθεις μια φορά δεν ξαναευεργετείς
Μπορεί να ‘χεις διάθεση μα αισθάνεσαι κορόιδο
Και δεν ανταποκρίνεσαι ξανά-κι ας το μπορείς.
Μες στην καρδιά οι αχάριστοι κρύβουν υποκρισία
Και στην ψυχή η ζήλια τους στήνει τρελή γιορτή
Νομίζουν πως περιγελούν έτσι την κοινωνία
Μα όλοι σφίγγουν τον κλοιό και μένουν μοναχοί.
—————
Άνθρωπος-με κεφαλαίο «Α»
Πάντα με το χαμόγελο και θετική την αύρα
σαν του καθάριου ουρανού τη λαμπερή θωριά
διώχνει την θλίψη και σκορπά τα σύννεφα τα μαύρα
μόνο με ένα βλέμμα του φέρνει την ξαστεριά!
Αγάλλεται όταν ξυπνά και αντικρίζει ήλιο
χαίρεται που η μέρα του τον βρίσκει υγιή
με την διάθεση καλή στου κόσμου το βασίλειο
το λιθαράκι του ποθεί να βάλει εδώ στη γη.
Η Καλημέρα του χαρά- η Καλησπέρα ελπίδα
το πέρασμά του άγγιγμα σαν χάδι τρυφερό
με την ματιά του άδολη, ίδια με ηλιαχτίδα
όσο μπορεί αγωνίζεται για όλων το καλό.
Είναι στον κόσμο γύρω του μια μεγάλη αγκάλη,
τον άνθρωπο τον θεωρεί εικόνα του Θεού,
ρίχνεται μεγαλόκαρδα μες στης ζωής την πάλη
και με όσα έχει, άρχοντας αισθάνεται παντού.
*Αριστογείτων Γ. Χαραλαμπάκης «Νεοέλληνες», στίχοι δηκτικοί και εγκωμιαστικοί (με σκίτσα του ΛοΓο), εκδόσεις υπερόριος, 2013.
