Οι ελληνικές κυβερνήσεις προφανώς δεν ευθύνονται για τις ροές προσφύγων και μεταναστών στον βαθμό που ελάχιστα επηρεάζουν τις αποφάσεις που εξαναγκάζουν ανθρώπους να εγκαταλείπουν τους τόπους τους αναζητώντας μια καλύτερη τύχη. Για τους πολέμους και την πείνα αποφασίζουν άλλοι: οι μεγάλες δυνάμεις, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα…
Ωστόσο, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν εκλέγονται για να παρακολουθούν απλώς τις αποφάσεις των μεγάλων. Έχουν την ελάχιστη υποχρέωση να τις διαχειριστούν τουλάχιστον αν αυτές οι αποφάσεις αφορούν μείζονα ζητήματα της χώρας.
Γι’ αυτό, λοιπόν, που ευθύνονται οι ελληνικές κυβερνήσεις, η σημερινή και οι προηγούμενες, είναι ότι δεν αντιλήφθηκαν ούτε τα προφανή: ότι το προσφυγικό – μεταναστευτικό είναι το πρόβλημα του 21ου αιώνα, ότι η χώρα από τη γεωγραφία είναι προορισμένη να «ανεχθεί» για δεκαετίες την πίεση που ασκούν και θα ασκήσουν εκατομμύρια άνθρωποι οι οποίοι φεύγουν από μέρη όπου η ζωή (αν υπάρχει) είναι αβάσταχτη. Είναι προφανές ότι αυτό το ανθρώπινο ποτάμι δεν μπορεί να το σταματήσει κανείς. Οι άνθρωποι θα φεύγουν πάντα τρέχοντας από τον βέβαιο θάνατο του πολέμου, της πείνας, ρισκάροντας τα πάντα, ακόμη και τη ζωή τους.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν ασχολήθηκαν καν με το θέμα, αν και από το 2010 και νωρίτερα υπήρξαν εκθέσεις (του ΟΗΕ και άλλων οργανισμών) που περιέγραψαν λεπτομερώς όλα όσα συμβαίνουν σήμερα υπολογίζοντας το πόσα εκατομμύρια άνθρωποι θα περάσουν από την Ασία και την Αφρική στην Ευρώπη μέσω και της Ελλάδας μέχρι το 2030.
Και όταν οι ελληνικές κυβερνήσεις άρχισαν να ασχολούνται ήταν ήδη αργά. Πρώτα η συγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ επιχείρησε να μαντρώσει σε φυλακές (Αμυδγαλέζα) όσους μπήκαν. Η επόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ νόμισε πως μπορεί να προσφέρει τη χώρα ως γέφυρα μετάβασης των προσφύγων και των μεταναστών προς την Ευρώπη.
Όλοι αυτοί μαζί οι κυβερνώντες μας δέχτηκαν «στωικά» τις αποφάσεις των Ευρωπαίων οι οποίες ουσιαστικά μετέτρεψαν τη χώρα σε αποθήκη ανθρώπων, καθώς δημιουργήθηκε μια κατάσταση όπου επιτρέπεται μεν η είσοδος, αλλά απαγορεύεται η έξοδος.
Και τώρα, ήρθε το επιτελικό κράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη, το οποίο μέσα σε ένα εξάμηνο κατάφερε να ξεσηκώσει τους κατοίκους, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, του ανατολικού Αιγαίου. Κι αυτό γιατί η «λύση» Μητσοτάκη, όπως και η προηγούμενη «λύση» Τσίπρα, προϋποθέτει τη μόνιμη παγίδευση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, προσφύγων και μεταναστών στα νησιά τους…
