Ελισάβετ Τάρη “Ο Κλεφτοπαραμυθάς δράκος” – Ένα έξυπνο παραμύθι με μια άλλη οπτική
Πάντα στα παραμύθια συγκρούεται το καλό με το κακό και νικητής βέβαια είναι στο τέλος το καλό, κλείνοντας με τη συνηθισμένη φράση «…και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».
Το παραμύθι της Ελισάβετ Τάρη «Ο Κλεφτοπαραμυθάς δράκος», εκδόσεις «Διάπλους», συνοψίζει στις σελίδες του την εμπειρία της ως συγγραφέα παραμυθιών, αλλά και την εμπειρία της ως εκπαιδευτικού, που γνωρίζει καλά την ψυχολογία των μικρών παιδιών.
Ο δράκος της Τάρη δεν είναι ένας συνηθισμένος δράκος. Ναι μεν κρατά τα βασικά χαρακτηριστικά του ήρωα των παραμυθιών, κακότροπος και εχθρός των παιδιών, βγάζοντας κι αυτός φλόγες από το στόμα, όπως όλοι οι κλασικοί δράκοι, όμως υποφέρει από …αϋπνίες! Αυτό τον κάνει να χάνει το κέφι του και να ενοχλείται από τη χαρούμενη φασαρία των παιδιών.
Τι κάνει τα παιδιά χαρούμενα, ενεργοποιημένα και φασαριόζικα; Ο δράκος πιστεύει πως η τροφή του ονειρικού κόσμου τους είναι τα παραμύθια. Άρα, φυλακίζοντας τους ήρωες των παραμυθιών στο κάστρο του, τα παιδιά, χωρίς παραμύθια πια, θα χάσουν όλη τους την ενεργητικότητα, θα ησυχάσουν κι επιτέλους ο … δύστυχος θα μπορέσει να κοιμηθεί!
Για την αξία των παραμυθιών γράφει άλλωστε η Τάρη σε σχετικό άρθρο της:
«Είναι η αλήθεια μέσα στο ψέμα. Είναι τρόπος ζωής. Είναι η παρηγοριά και ο καθημερινός αγώνας του καλού και του κακού. Είναι η συνάντηση του λόγου και του πνεύματος. Είναι η ίδια η ζωή. Είναι η ανάγκη των παιδιών για τη μαγεία.»
Αφού, λοιπόν, φυλακίζονται στο κάστρο του όλοι οι κλασικοί ήρωες των παραμυθιών, η Κοκκινοσκουφίτσα, ο Κοντορεβιθούλης, η Χιονάτη, ο Παπουτσωμένος Γάτος και τα τρία γουρουνάκια – ήρωες με τους οποίους όλοι μεγαλώσαμε – ο στόχος του δράκου επιτεύχθηκε. Τα παιδιά μαράζωσαν και η ζωή τους ανατράπηκε.
Ζωή παιδική χωρίς παραμύθι! Μα είναι δυνατόν;
«Γι’ αυτό, αν φανταστούμε πως από τον σύγχρονο κόσμο μας έλειπαν, για κάποιον λόγο, τα παραμύθια, τότε όλοι μας θα ήμασταν όχι μόνο φτωχότεροι, αλλά και διαφορετικοί. Γιατί θα μας έλειπε η σοφία που όλοι έχουμε ανάγκη για να βρούμε τις αλήθειες μας. Δεν θα μπορούσαμε να πιάσουμε το νήμα της ζωής μας χωρίς εκείνη την… «κόκκινη κλωστή δεμένη…» γράφει στο ίδιο άρθρο της για τα παραμύθια η Τάρη.
Τι θα κάνουν, λοιπόν, τα παιδιά; Πώς θα διεκδικήσουν το δίκιο τους; Η συνέχεια βρίσκεται στις σελίδες του παραμυθιού και είναι πραγματικά έξυπνη.
Το βιβλίο διακρίνεται, όχι μόνο για τη γνώση της παιδικής ψυχολογίας αλλά και της παιδικής γλώσσας, που χρησιμοποιείται με επιτυχία από τη συγγραφέα, με έμμετρες κάθε τόσο παρεμβολές, που χαρίζουν δροσιά στο κείμενο. Για παράδειγμα ο δράκος λέει απελπισμένος για την αϋπνία του:
«Πήρα λίγο υπνόχορτο
φρέσκο, τρυφερό
το έβαλα στο γάλα μου
για να κοιμηθώ
Τίποτα δεν μου ‘κανε
κι ήταν και πικρό!
Πήρα ονειρολούλουδο
αρωματικό
το έβαλα στα μάτια μου
για να κοιμηθώ
Τίποτα δεν μου ‘κανε
κι έτσουζε κι αυτό!»
Πέρα από το κείμενο και την πρωτότυπη βασική του ιδέα, το βιβλίο κοσμείται από την έξοχη εικονογράφηση της βραβευμένης Μυρτώς Δεληβοριά, που έπιασε στις εικόνες της όχι μόνο πολύ πετυχημένα το μύθο του αλλά και την ατμόσφαιρά του, ντύνοντάς το με χρώμα και φως.
Κλεφτοπαραμυθάς ο δράκος της Τάρη, αλλά πέρα από τα παιδιά, πώς κι εμείς οι μεγάλοι θα μπορούσαμε, πλάι στα παιδιά, να ζήσουμε δίχως μύθο; Θα μπορούσαμε;
«Σε μια εποχή σιωπής και απομόνωσης, όπου όλοι, μικροί και μεγάλοι, είναι αιχμάλωτοι της οθόνης της τηλεόρασης, του τάμπλετ ή του κινητού, τα παραμύθια μάς βγάζουν από τη στασιμότητα και ζωντανεύουν τα παιδικά μας όνειρα» γράφει η Ελισάβετ Τάρη.
