Η πρώτη χορεύτρια που με εντυπωσίασε, φορούσε λουλουδάτη μακριά φούστα. Ήταν στα μέσα του κύκλου. Κοιτούσε το κοινό με το κεφάλι μονίμως στραμμένο και αδιαφορούσε πλήρως για τα βήματα που κάποιος αποφάσισε πως έπρεπε να είναι συγχρονισμένα, συντονισμένα και ακριβή. Χαμογελούσε πλατιά και κοιτούσε την πλατεία σαν για να βεβαιωθεί ότι όντως μαζεύτηκε κόσμος για εκείνη και την παρέα της. Οι διπλανοί της ακολουθούσαν ευλαβικά τον χορό, και εκείνη τον εαυτό της. Ο καθένας στο πόστο του. Μια χορεύτρια ετών 13, η οποία μας νικούσε κατά κράτος με την παιδική αθωότητά της.
Οι επόμενες χορεύτριες και χορευτές εντυπωσίαζαν με την ομορφιά, την χάρη, το ευθυτενές κορμί τους και την παλικαριά τους. Με την ευκολία που σε κάνουν να νομίζεις πως και εσύ αν σηκωθείς, έτσι θα τα χορέψεις. Με τις χρωματιστές φορεσιές και τα περίτεχνα ζωνάρια. Ήταν όμορφοι, ταχείς και ήξεραν τι χορεύουν. Άξιοι μαθητές του χοροδιδασκάλου τους. Το Λύκειο Ελληνίδων Νάουσας μες στη λεβεντιά του!
Και μετά βγήκαν και άλλοι χορευτές, οι αγαπημένοι μου χορευτές και χορεύτριες. Εκείνοι που έζησαν τον χορό, εκείνοι που άλλαζαν τα βήματα επειδή το ήθελαν και όχι επειδή τους το ‘παν. Εκείνοι που χαιρόντουσαν το χειροκρότημα και τη στιγμή καθώς ένιωθαν ότι πράγματι επιτελούν κάτι σπουδαίο. Και επιτελούσαν κάτι σπουδαίο: Χαιρόντουσαν για τη θέση που τους ανήκει. Χαιρόντουσαν που συμμετείχαν και αυτοί πρωταγωνιστές της δράσης και καμάρωναν για τις φιγούρες και τα τραγούδια τους στη χορωδία.
Πόσο, μα πόσο μίζεροι είμαστε εμείς οι συνηθισμένοι που βάζουμε ένα σωρό προϋποθέσεις στη χαρά..που πρέπει να ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες, να συντρέξουν τρεις συγκυρίες και τότε μόνο να καταδεχτούμε να σκάσει το χειλάκι μας, λες και περικλείουμε εμείς όλο τον κόσμο. Με την εμφάνιση των παιδιών του Υφαδιού, του ΕΕΕΕΚ Νάουσας και του ΚΔΑΠ –ΜΕΑ του Δήμου, η σκηνή γέμισε αληθινά χαμόγελα. Όχι επειδή χόρευαν, ή επειδή ήταν στη σκηνή. Χαιρόντουσαν γιατί αυτό είναι ο χορός και αυτό είναι η χαρά: κάτι πολύ απλό. Το δυστυχές είναι ότι όσο απλή είναι η χαρά, άλλο τόσο είναι και η αποσιώπησή της. Γιατί την στερούμε και την στερούμαστε; Σάμπως …λέω εγώ τώρα…πόσες χαρές μας αναλογούν πάνω σε τούτη τη γη; Δεν είναι κρίμα να γευτούμε μόνο τις δικές μας; Αν μπορούσαμε να ελευθερωθούμε από τα δεσμά μας και χαιρόμασταν και με τις χαρές των άλλων, δεν θα ήταν περισσότερες; Δεν θα είχαμε και άλλους λόγους να χαμογελάμε;
Δεν είμαστε ίδιοι μεταξύ μας, είμαστε όλοι διαφορετικοί. Και ευτυχώς, διότι θα ήταν απίστευτα βαρετός ένας κόσμος όπου κανείς δεν θα αλληλοσυμπληρωνόταν, και όπου τίποτα δεν θα μεταβαλλόταν. Η διαφορετικότητα είναι το κλειδί της επιβίωσης. Αν είχαμε όλοι τα ίδια χαρακτηριστικά θα ήμασταν ευάλωτοι στις ίδιες απειλές, θα υποκύπταμε το ίδιο ολοκληρωτικά στο άγχος, θα αντιδρούσαμε σπασμωδικά στις συνθήκες και θα μας χαροποιούσε όλους αποκλειστικά το ηλιοβασίλεμα. Πιο βαρετά πεθαίνεις. Όμως δεν είμαστε διαφορετικοί μόνο μεταξύ μας, είμαστε διαφορετικοί ακόμα και με τον ίδιο τον εαυτό μας. Πόσο μοιάζουμε με αυτό που ήμασταν πριν από λίγα χρόνια; ή ακόμα και πριν από λίγα λεπτά. Λέγεται εξέλιξη, και καλό θα ήταν στη συγκεκριμένη περίπτωση να σημαίνει και βελτίωση.
Η παράσταση «Χορός και χαρά» αποτέλεσε μια καλή δεξαμενή ζύμωσης για όσους την παρακολούθησαν, κυρίως την στιγμή που ενώ το κοινό χειροκροτούσε όρθιο, έσβησαν τα φώτα, τα παιδιά άναψαν μικρά φώτα στραμμένα προς το κοινό και η σκηνή έγινε πλατεία…και η πλατεία σκηνή… τραγούδησαν[1]
….και ολόκληρη τη Γη μας αγκάλιασαν θαρρώ…
———————-
[1] «Η διαφορετικότητα» στίχοι: Πελαγία Κακαρίκα, μουσική: Νίκος Ράλλης, Συλλογή τραγουδιών του ΕΕΕΕΚ Νάουσας
Σημείωση Φαρέτρας: Η φωτογραφία είναι από Υφάδι ΑμεΑ Νάουσα
