“Λεωφορείον ο πόθος”. Μια παράσταση αξιώσεων από το Θεατρικό Εργαστήρι Ενηλίκων του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας

17/11/2019, 14:58

Όταν ο Κώστας Αποστολίδης αποφασίζει να ανεβάσει μια παράσταση με τους μαθητές του, η παράσταση αποτελεί γεγονός για τα θεατρικά δρώμενα της πόλης, που εμπιστεύεται το ταλέντο του, τη γνώση και την πολλή δουλειά που κρύβεται πίσω από κάθε παράσταση.

Μετά τις «Δούλες» του Ζενέ –παράσταση με μεγάλη επιτυχία- το Θεατρικό Εργαστήρι «Ομάδα Έκφραση Α’» του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας επιλέγει ένα έργο στο ίδιο κλίμα, ανατομία της ανθρώπινης ψυχής, με στιγμές έντασης και πάθους που καθηλώνουν το θεατή.

«Λεωφορείον ο πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς. Έργο βραβευμένο με το βραβείο Πούλιτζερ και τόσο πολυανεβασμένο στη διεθνή θεατρική σκηνή, που αποτελεί πια έργο σύμβολο για την ιστορία του Θεάτρου.

Το να επιλέγεται ένα τέτοιο έργο από μια ερασιτεχνική σκηνή, όταν μοιραία γίνονται συγκρίσεις με άλλες επαγγελματικές σκηνές, όπου επιβάλλονται με την παρουσία τους μεγάλα ονόματα, ή και σύγκριση με τον κινηματογράφο – Ελία Καζάν, Μάρλον Μπράντο, Βίβιαν Λη- δεν είναι απλά τόλμημα, είναι ένα στοίχημα. Ο Αποστολίδης και τα παιδιά του πήραν το ρίσκο.

Κείμενο εμβληματικό για τον Τένεσι Ουίλιαμς το «Λεωφορείο», εκφράζει υποδόρια όλη την προσωπική του ιστορία. Το φόβο του για το θάνατο, ο οποίος πλανιέται σαν σκιά σ’ όλο το κείμενο, την παρουσία της τρέλας που κερδίζει βήμα το βήμα την τελική επιβολή της στην ηρωίδα –σαφής αναφορά στην περίπτωση της δικής του αδελφής- την ωμή οικογενειακή βία, που την έζησε στη δική του οικογένεια από τη μεριά του πατέρα του.

Το «Λεωφορείο» είναι έργο αντιθέσεων. Η αλήθεια και το ψέμα, το φως και το σκοτάδι, η ευαισθησία και η βία, η πραγματικότητα και το όνειρο, ο άντρας και η γυναίκα ως φύλα, γίνονται ζεύγη συγκρούσεων που οδηγούν μέσα από μια τραγική διαδρομή στην τελική κάθαρση.

Οι κεντρικοί ήρωες, η ευαίσθητη και ευάλωτη απ’ αυτήν την υπερβολική ευαισθησία που την οδηγεί στην τελική πτώση, καθώς δεν αντέχει τη σκληρή πραγματικότητα, Μπλανς Ντυμπουά και ο ακατέργαστος και ωμός Στάνλεϊ Κοβάλσκυ, εκπρόσωπος της κατώτερης κοινωνικής τάξης των αμερικάνων μεταναστών, γίνονται ένα εκρηκτικό δίδυμο, όπου συγκρούονται οι ταξικές διαφορές και οι αρχετυπικοί τους χαρακτήρες μέσα σε μια ατμόσφαιρα φοβερής έντασης και πάθους. Δίπλα τους οι υπόλοιποι ήρωες, με κυρίαρχη φιγούρα την αδελφή της Μπλανς, τη Στέλλα, εξισορροπούν με την παρουσία τους τις ανεξέλεγκτες εντάσεις.

Η σκηνοθετική γραμμή που επέλεξε ο Αποστολίδης ήταν αυτή που αναδεικνύει το ίδιο το κείμενο χωρίς σκηνοθετικά τρικ, επιδιώκοντας οι ηθοποιοί του να γίνουν απόλυτα κοινωνοί του ίδιου του κειμένου, αποτυπώνοντας ερμηνευτικά το βάθος του. Σκηνοθεσία του απόλυτου ρεαλισμού, που αποδεικνύει τη γνώση και το ταλέντο του.

Η Εύη Μαρκοπούλου ως Μπλανς Ντυμπουά, – η αναφορά γίνεται στην παράσταση των 9 του Σαββάτου, με τους ηθοποιούς αυτής της παράστασης- είχε να παλέψει μ’ έναν ρόλο εξαιρετικά πολυπρισματικό και γι’ αυτό εξαιρετικά δύσκολο. Οι λεπτές ερμηνευτικές αποχρώσεις που έπρεπε να αποδοθούν μέσα από τις συνεχείς εναλλαγές των συναισθημάτων της ήταν εξοντωτικά απαιτητικές, οδηγώντας την σε μια ερμηνεία γεμάτη πάθος και ένταση, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αμφισβήτηση των δυνατοτήτων της.

O ρόλος του Κοβάλσκυ αποδόθηκε από τον Θέμη Καλούδη με αδρά ερμηνευτικά βήματα, πείθοντας απόλυτα για τις σκληρές γωνίες του χαρακτήρα του ήρωα που εκφράστηκαν πληθωρικά, με μια πραγματικά χαρισματική ερμηνεία.

Ανάμεσα στους δύο κεντρικούς ήρωες η Στέλλα της Βίκης Κουκάρα είχε όλη τη γλυκύτητα και την έγνοια της αδελφικής αγάπης, ερμηνεύοντας με απόλυτη φυσικότητα ένα πρόσωπο εξισορροπητικό μοχλό του πάθους, που παράλληλα θέλει να διατηρήσει τα κεκτημένα του, έστω και με ακραίες υποχωρήσεις.

Ο Μιτς του Λευτέρη Κορυφίδη, με δύο διαφορετικές συμπεριφορές του ίδιου χαρακτήρα, που αλλάζουν ανάλογα με τα γεγονότα, ήταν απόλυτα πειστικός και εκφραστικός στις εναλλαγές του.

Οι άλλοι ρόλοι, ακόμη και όταν ήταν βουβοί, αποδόθηκαν με ιδιαίτερη προσήλωση στη σκηνοθετική γραμμή από τους: Γιώργο Κατσίκα, Μαρία Κυροπούλου, Δημήτρη Τζιμογιάννη, Μαίρη Μεγγιάνη, Γαβριήλ Μιχαηλίδη και Αλέξανδρο Μανούδη.

Η σκηνογραφία του Πασχάλη Γαβριηλίδη, απόλυτα λιτή και καθημερινή, απέδωσε πειστικά το σπίτι μιας φτωχογειτονιάς της Νέας Ορλεάνης.

Η ζωντανή μουσική του Αλέξανδρου Ιωσηφίδη και του Λάζαρου Μπίντση -πιάνο και σαξόφωνο- έντυσε τη θεατρική δράση μεταφέροντας πιστά την ατμόσφαιρα της εποχής.

Η παράσταση έδωσε την ευκαιρία στους συντελεστές της να ζήσουν μια μοναδική εμπειρία μέσα από το θεατρικό ταξίδι ενός ολόκληρου χρόνου που ετοιμαζόταν, και στους θεατές της να δουν τους δικούς τους, τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, να ερμηνεύουν στο σανίδι ήρωες της παγκόσμιας δραματουργίας, ντυμένοι με το μαγικό φως της σκηνής.

Πάνω απ’ όλα και πέρα απ’ όλα, το ερασιτεχνικό θέατρο είναι μια ελπιδοφόρα παρουσία στα πολιτιστικά δρώμενα ενός τόπου και το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας το έχει αποδείξει αυτό εδώ και χρόνια.

Η παράσταση στηρίχτηκε από το Συμβουλευτικό Κέντρο Υποστήριξης Γυναικών Δήμου Βέροιας και τον Σύλλογο Κοινωνικής Παρέμβασης «Έρασμος», αφού η αναφορά του στην ενδοοικογενειακή βία άφηνε παράθυρα για την καθημερινή της αντιμετώπιση στη ζωή.

Φωτογραφίες: faretra.info