Στις περιοχές των Παλατιτσίων και Βεργίνας με την χορευτική ομάδα “Χοροθεραπεία”

Περιγραφή-φωτογραφίες:  Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος

“Μη περιμένεις να αλλάξει, προς το καλύτερο, η ζωή σου εάν…δεν κάνεις κάτι διαφορετικό από αυτό που έκανες μέχρι σήμερα !!!” (Άγνωστος)

Φθινόπωρο. Διανύαμε το δεύτερο μήνα της ψυχρούλας, των βροχών, της πολυχρωμίας της Φύσης.

Στο ημερολόγιο έγραφε: Κυριακή, 10 Νοεμβρίου 2019.

Ήταν η μέρα που συγκεντρωθήκαμε, τα μέλη της χορευτικής ομάδας «Χοροθεραπεία» του Χρήστου Ταχματζίδη, στο Πάρκο «Ελιά», με σκοπό να αποδράσουμε από την άχαρη τυποποιημένη καθημερινότητα της πόλης και να βρεθούμε στην «ελεύθερη, από σκοτούρες και σκέψεις, γωνιά», που μας περίμενε στα πολύχρωμα τοπία της φθινοπωρινής Φύσης.

Στη συνέχεια να επισκεφτούμε και να γνωρίσουμε τα άγνωστα, μέχρι σήμερα για μας, μνημεία που «φωλιάζουν» στην Ημαθιώτικη γη.

Και τέλος, να «ξεδιπλώσουμε» τις ικανότητές μας στους παραδοσιακούς χορούς, που μας διδάσκουν τόσο ο Χρήστος Ταχματζίδης ( χοροί από διάφορες περιοχές της Ελλάδος, κάθε Τρίτη και Τετάρτη), όσο και η Μαρία Αμανατίδου (ποντιακούς, κάθε Πέμπτη).

Μαζί μας και πολλοί φίλοι, που αποφάσισαν να μας ακολουθήσουν και να ζήσουν από κοντά όλη την ομορφιά της ατμόσφαιρας που δημιουργεί η ομάδα σε κάθε της προγραμματισμένη έξοδο (φωτ. 1).

Ο καιρός συννεφιασμένος και παντού νερά, μετά την βραδινή βροχούλα.

Μπορεί η μέρα να ξεκίνησε μουντή και η υγρασία να κυριαρχούσε σε όλο το τοπίο, εμείς, όμως, ξεκινούσαμε με ευχάριστη διάθεση και με όρεξη να την κάνουμε «δική μας».

Συγκεντρωθήκαμε και επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν για αναχώρηση.

Τα ρολόγια δείχνανε 08.30’ π.μ., όταν αφήναμε την πόλη της Βέροιας, με την πλούσια ιστορία της και τα πάμπολλα μνημεία της, με τις 60 και πλέον βυζαντινές και μεταβυζαντινές εκκλησίες της, με την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά της…και ξεκινούσαμε για το κυριακάτικο προορισμό μας (φωτ. 2).

Όσο περνούσαμε μέσα από τους δρόμους της πόλης, η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από το άγνωστο, το πρωτόγνωρο που μας περίμενε λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα και όταν μπήκαμε στον επαρχιακό, με κατεύθυνση προς Βεργίνα – Παλατίτσια,  άρχισε πλέον να «μιλάει» η Φύση και τότε όλοι σώπαιναν.

Η συζήτηση είναι περιττή όταν το βλέμμα αποζητά με μανία να προλάβει να τα δει όλα και η ματιά, σαν μια φωτογραφική μηχανή, να προσπαθεί να «αιχμαλωτίσει», σε μια γωνιά του μυαλού, όσες περισσότερες εικόνες μπορούσε.

Όλο το τοπίο «ντυμένο» στα φθινοπωρινά και η πολυχρωμία της εποχής μας προκαλούσε τον θαυμασμό (φωτ. 3, 4).

Συνεχίζαμε την οδική πορεία μας.

Περάσαμε τη διασταύρωση με τον ασφαλτόδρομο, στα δεξιά μας, που οδηγούσε στη Βεργίνα με τους απαράμιλλους θησαυρούς της γης της.

Προχωρήσαμε.

Φτάνοντας στα Παλατίτσια, μπήκαμε στο χωριό και ακολουθήσαμε τον ασφαλτόδρομο με τα πολλά στροφηλίκια, που οδηγούσε στο τελευταίο, από τη μεριά εκείνη, ορεινό χωριό του Νομού, τη Συκιά.

Χρειαστήκαμε 20 χιλιόμετρα οδικής διαδρομής, για να φτάσουμε από τη Βέροια στη διασταύρωση με το χωματόδρομο, στα δεξιά μας, που οδηγούσε στην Ιερά Μονή των Αγ. Πάντων.

Το σημείο της διασταύρωσης είναι χαρακτηριστικό.

Στο πλάτωμά της, υπάρχει ένα μικρό προσκύνημα, το εκκλησάκι του Αγ. Δημητρίου, και λίγο πιο πέρα το ξύλινο κιόσκι των κυνηγών του Συλλόγου της Μελίκης.

Στα δεξιά του χωματόδρομου, όπως ανεβαίνουμε, υπάρχει μια μεταλλική πινακίδα στην οποία αναγράφονται οι ώρες λειτουργίας της Μονής.

Το Μοναστήρι, σύμφωνα με το πρόγραμμα, είναι κλειστό κάθε Τετάρτη και Παρασκευή (φωτ. 5).

Χρειαζόμασταν άλλα 4 χλμ οδικής πορείας για να φτάσουμε στον προορισμό μας, στους «Αγ. Πάντες».

Αφήσαμε τον ασφαλτόδρομο και μπήκαμε στο χωμάτινο.

Οι στροφές πολλές και η οδήγηση προσεκτική.

Ο δρόμος ανηφορικός και σε πολλά σημεία του γλιστρούσε, λόγω της βροχής των προηγούμενων ημερών.

Περνούσαμε μέσα από δασώδη κομμάτια της διαδρομής, με τα κλαδιά των λογής-λογής δένδρων, της πυκνής βλάστησης και από τις δύο πλευρές του δρόμου, να «προσπαθούν» να «σμίξουν» μεταξύ τους κάτω από το βάρος του βρόχινου νερού, που «συγκρατούσαν» τα πολύχρωμα φθινοπωρινά φύλλα τους.

Από τα ελάχιστα ανοίγματα, της πυκνής βλάστησης, μπορέσαμε να δούμε το χωριό Παλατίτσια, τον κάμπο της Ημαθίας και πιο πέρα, στο βάθος, την Βέροια να απλώνεται στους πρόποδες του Βερμίου (φωτ. 6, 7).

Κάποια στιγμή, βγήκαμε από το πολύχρωμο φυτικό «τούνελ» και μπήκαμε στα κομμάτια εκείνα της διαδρομής που μας «δίνανε» τη δυνατότητα να ταξιδέψουμε τα βλέμματά μας και λίγο παραπέρα.

Το οδικό πέρασμά μας, στα τμήματα εκείνα, γινόταν μεταξύ του ρέματος με τον γκριζωπό βράχινο όγκο , στα δεξιά μας, και τη δασωμένη πλαγιά με μεγάλη κλίση, στα αριστερά.

Προσπεράσαμε τον χωματόδρομο, στα αριστερά μας, που οδηγούσε στο χωριουδάκι Ελαφίνα και συνεχίσαμε.

Από κάποιο σημείο του χωμάτινου δρόμου, που ακολουθούσαμε, καταφέραμε να δούμε τον βράχο «Παλαιόκαστρου», που ορθώνεται λίγο πιο πέρα από το γυναικείο Μοναστήρι και την λευκή επιτύμβια μαρμάρινη πλάκα στην κορυφή «Γαλακτό», που μόλις διακρινόταν (φωτ. 8, 9).

Προχωρούσαμε. Κοντεύαμε στον προορισμό μας.

Και να !!! Μία αναπάντεχη συνάντηση.

Μπροστά μας σταμάτησε μια αλεπουδίτσα και μας κοιτούσε τρομαγμένη, μη ξέροντας προς τα πού να τρέξει να προφυλαχτεί.

Αυτό κράτησε αρκετά δευτερόλεπτα, μέχρι να αποφασίσει να απομακρυνθεί από το δρόμο.

Πρέπει, η καημένη, να ήταν κτυπημένη από τη μία πλευρά της (φωτ. 10, 11).

Επιτέλους, φτάσαμε.

Χρειάστηκαν 24 χιλιόμετρα οδικής διαδρομής (άσφαλτος+χωματόδρομος) για να βρεθούμε στα 450 μέτρα υψόμετρο ενός μαγευτικού τοπίου.

Μπροστά μας το πανέμορφο και ολόλευκο Μοναστήρι, να «φωλιάζει» μέσα στο πυκνό, μεικτής βλάστησης, δάσος.

Όλη η εικόνα που αντικρίζεις σε ανταμείβει όταν βρεθείς στο σημείο και σε κάνει να ξεχάσεις την ταλαιπωρία της διαδρομής σου πάνω στο χωμάτινο δρόμο.

Βγήκαμε από το πούλμαν και αυτό που πρωτακούσαμε ήταν η αγγελική ψαλμωδία, που διέκοπτε την όλο μυστήριο σιωπή του δάσους. Έψελναν οι γυναίκες μοναχές της Μονής.

Περνώντας την κεντρική πύλη του Μοναστηριού μείναμε, κυριολεκτικά, με το στόμα μας ανοικτό.

Μπροστά μας ξεδιπλωνόταν ένας «επίγειος παράδεισος».

Ο προαύλιος χώρος όμορφα διαμορφωμένος και πεντακάθαρος.

Η αίθουσα υποδοχής και οι χώροι φιλοξενίας περιποιημένοι και με την αρμόζουσα διακόσμηση.

Οι εξωτερικές τοιχογραφίες με τις εικόνες των Αγίων κάνανε τη δική τους διαφορά (φωτ. 12, 13, 14, 15).

Κατευθυνθήκαμε προς τον κεντρικό Ναό, για να παρακολουθήσουμε τη θεία λειτουργία που κόντευε προ το τέλος της.

Μετά το πέρας της θ. λειτουργίας «ξεναγηθήκαμε» στους χώρους του Μοναστηριού, που ιδρύθηκε από τον Γέροντα Παύλο της Σκήτης «Αγίας Τριάδας», που βρίσκεται κοντά στο «Κουτλουμούσι» Αγίου Όρους (στοιχεία από πληροφορίες).

Η σημερινή Μονή κτίστηκε, πιθανότατα, πάνω στα ερείπια μιας παλιάς, που είχε ιδρυθεί πριν 4-5 αιώνες και εγκαταλείφθηκε το 1955.

Βγαίνοντας από το Ναό βρεθήκαμε, έκπληκτοι, μπροστά σε ένα διαφορετικό, από το προηγούμενο, σκηνικό.

Όλα γύρω ήταν φωτεινά, έλαμπαν. Η Φύση ζωντάνεψε, τα σύννεφα απομακρύνθηκαν και ο ήλιος έκανε την εμφάνισή του.

Χαρά Θεού σε μια φθινοπωρινή μέρα.

Οι μοναχές μετά το ζεστό καλωσόρισμά τους μάς οδήγησαν στην αίθουσα υποδοχής για το κέρασμα, ακολουθώντας την παράδοση φιλοξενίας των Μοναστηριών.

Χαμογελαστές, ευγενικές, με την ηρεμία και τη γαλήνη ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους μάς πρόσφεραν καφεδάκι, κουλουράκια, κέϊκ και τη ζεστασιά του χώρου.

Σήμερα αριθμούν 13, οι περισσότερες νεαρής ηλικίας.

Όσο διαρκούσε η ώρα του κεράσματος μάς μιλούσε ο πανοσιολ. Αρχιμ. Γέροντας Νεκτάριος, προερχόμενος από το Άγιον Όρος (φωτ. 16, 17, 18).

Οι αγγελικές ψαλμωδίες, η φιλοξενία, η οργάνωση, η τάξη, θα μας μείνουν, για πάντα, σαν μια όμορφη ανάμνηση από την προσκυνηματική μας επίσκεψη αυτή.

Έφτασε η ώρα της αναχώρησης.

Ευχαριστήσαμε τον Γέροντα και αποχαιρετήσαμε τις μοναχές.

Βγαίνοντας από τη Μονή, μια τελευταία ματιά στο γύρω τοπίο.

Κοιτάζοντας μπροστά μας και ψηλότερα, βλέπαμε τον  απόκρημνο βράχο του «Παλαιόκαστρου», που ορθωνόταν στο βάθος και στο αντίκρισμά του θυμηθήκαμε την θυσία των γυναικών στις 15 Μαρτίου του 1878.

Από την κορυφή του, το «Γαλακτό», πέσανε στο βαθύ γκρεμό, για να μη καταλήξουν στα χέρια των σφαγέων Τούρκων που είχαν περικυκλώσει την περιοχή γύρω από τη Μονή, 7 γυναίκες με τα μικρά παιδιά τους γνωρίζοντας τραγικό θάνατο.

Εάν βρεθεί κανείς στα 715 μέτρα υψόμετρο της κορυφής, θα μπορέσει να δει τον ξύλινο σταυρό και την επιτύμβια μαρμάρινη πλάκα.

Στο επάνω τμήμα της πλάκας και κάτω ακριβώς από τον χαραγμένο σταυρό η φράση: «ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ ΣΤΟ ΒΡΑΧΟ ΑΥΤΟ ΔΙΑΒΑΤΗ ΛΙΓΟ ΣΤΑΣΟΥ, ΤΟ ΠΗΔΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΟΧΑΣΟΥ», τα λέει όλα.

Μετά την πιο πάνω, χαραγμένη στο μάρμαρο, φράση ακολουθεί η αιτιολόγηση της ύπαρξης της επιτύμβιας αυτής πλάκας (φωτ. 19, 20 [από παλαιότερη επίσκεψή μου στην κορυφή]).

Επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν και αναχωρήσαμε για τη συνέχεια.

Η διαδρομή γνώριμη, την είχαμε κάνει ανηφορίζοντας. Οι εικόνες τοπίων, όμως,  με διαφορετική γωνία φωτισμού.

Φτάσαμε στα Παλατίτσια και κατευθυνθήκαμε προς τον Μεταβυζαντινό Ναό «Αγίου Δημητρίου», του 16^ου αιώνα.

Βρίσκεται λίγο πιο έξω από το χωριό.

Φτάσαμε στο σημείο και σταθμεύσαμε το πούλμαν κοντά στα κτήματα με καλλιέργειες ακτινιδίων.

Αποβιβαστήκαμε και κατευθυνθήκαμε προς το Ναό με τη μοναδική του ιδιαιτερότητα, που το κάνει να ξεχωρίζει από όλους τους άλλους Ναούς σε ολόκληρο τον Κόσμο.

Ο λόγος;;!! Η ύπαρξη, στις εσωτερικές του τοιχογραφίες, της λέξης «Αλέξανδρος» κάτω από τα πόδια ενός «ακέφαλου», λόγω φθοράς από το χρόνο και τους βανδαλισμούς, σώματος.

Το «ακέφαλο» αυτό σώμα, που στην τοιχογραφία πλαισιώνεται από δύο βασιλείς, λέγεται ότι ανήκει στον Μέγα Αλέξανδρο!!!

Ήμασταν το πρώτο γκρουπ που επισκεπτόταν το ανακαινισθέν και αναστηλωμένο αυτό μνημείο, μετά τα θυρανοίξιά του.

Με την παρέμβαση του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη μας κ.κ. Παντελεήμονα επετράπη, από την Αρχαιολογική Υπηρεσία, το άνοιγμα του Ναού για να τον επισκεφτεί η ομάδα μας.

Στους εσωτερικούς του χώρους μας ξενάγησε ο πανοσιολ. Αρχιμ. Εφραίμ, που έλαβε την ευλογία του Μητροπολίτη να μας ξεναγήσει (φωτ. από 21 έως και 33).

Μετά την ομαδική φωτογραφία επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν και ξεκινήσαμε για τη συνέχεια.

Φύγαμε από τα Παλατίτσια και κατευθυνθήκαμε προς τη Βεργίνα.

Η οδική διαδρομή μας σύντομη.

Φτάσαμε στην κωμόπολη, που βρίσκεται στα 120 μέτρα υψόμετρο και απλώνεται στους πρόποδες των Πιερίων.

Βρεθήκαμε στην αρχαία πρωτεύουσα Αιγές, που ίδρυσαν οι Μακεδόνες ορίζοντας, έτσι, την περιοχή της Ημαθίας ως την καρδιά του Μακεδονικού Βασιλείου.

«Η Βεργίνα πρέπει να ταυτιστεί με την πρώτη πρωτεύουσα των Μακεδόνων, τις Αιγές, μας έχει προσφέρει τόσα και τόσα ευρήματα που μας επιτρέπουν να σχηματίσουμε μια εικόνα λαμπρή, αλλά προ πάντων ασφαλή και ολοκληρωμένη…..» έγραψε κάποτε ο Μανόλης Ανδρόνικος.

Κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία και από εκεί πήγαμε στο μαγαζί, που είχαν «κλείσει» οι διοργανωτές της κυριακάτικής εξόδου για την…«πρακτική μας εξάσκηση» στο χορό.

Τακτοποιηθήκαμε στα τραπέζια, παρέες-παρέες και παραγγείλαμε τα κρασοτσιπουρομεζεκλίκια, γιατί: «Νηστική…η αρκούδα…δεν χορεύει  !!!».

Μετά τις πρώτες μπουκιές και τα πρώτα τσουγκρίσματα των ποτηριών με τα…γράδα, την ατμόσφαιρα στο χώρο του μαγαζιού άρχισαν να «χρωματίζουν» οι ήχοι από ακούσματα παραδοσιακών χορών.

Σηκωθήκαμε: «πρωτάκια»+«δευτεροετείς»+«προχωρημένοι»+φίλοι, άτομα όλων των ηλικιών, και αρχίσαμε να «ξεδιπλώνουμε» τις χορευτικές μας ικανότητες στους παραδοσιακούς χορούς.

Οι «προχωρημένοι» με τις χορευτικές τους φιγούρες, να προκαλούσαν τον θαυμασμό των υπόλοιπων, και τα «πρωτάκια» να προσπαθούν να «θυμηθούν» τα βήματα που τους έχουν διδάξει ο Χρήστος Ταχματζίδης και η Μαρία Αμανατίδου.

«Κανείς δεν νοιάζεται αν μπορείς να χορέψεις καλά. Απλά σήκω και χόρεψε.» έλεγε κάποτε ο Dave Barr.

Αυτό κάνανε τα «πρωτάκια» και οι φίλοι της ομάδας, που είχαν έρθει μαζί μας. Αφήνανε τις παρέες τους και έμπαιναν στο χορό (φωτ. από 34 έως και 44).

Στα πρόσωπα των χορευτών ζωγραφισμένη η χαρά και στο πρόσωπο του χοροδιδάσκαλου η ικανοποίηση.

Ικανοποίηση, γιατί έβλεπε την χορευτική πρόοδο της ομάδα, η οποία κάθε τόσο «μεγαλώνει», αριθμητικά, με τη συμμετοχή όλο και περισσότερων ατόμων, κάθε ηλικίας, στα μαθήματα χορού που γίνονται τρείς φορές την εβδομάδα (Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη, 9.30’ το βράδυ) στις Σχολικές εγκαταστάσεις, που βρίσκονται στην περιοχή «Γιοτζαλίκια» Βέροιας.

«Η κίνηση είναι υγεία και ο χορός είναι μία καλή αφορμή να κινείται κανείς. Η ‘‘χοροθεραπεία’’ κάνει καλό στη σωματική υγεία, στη ψυχική υγεία και στην υγεία της καρδιάς.» ( Χρήστος Ε. Ταχματζίδης) (φωτ. από 45 έως και 56).

Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Έτσι και για μας, κάπου εδώ έφτασε το τέλος μιας κυριακάτικης δραστηριότητας.

Μιας δραστηριότητας που τα είχε όλα: μας δόθηκε η ευκαιρία να ξεφύγουμε από την τυποποιημένη άχαρη καθημερινότητα, να εκδράμουμε, να γνωρίσουμε άγνωστες γωνιές του Νομού μας, να επισκεφτούμε διάφορα μνημεία, να απολαύσουμε τα κρασοτστιπουρομεζεκλίκια και να χορέψουμε.

Μήπως θα μπορούσε να υπάρξει και τίποτε άλλο;;;!!! Νομίζω πως, ΟΧΙ!!!

Με το σύνθημα της ομάδας «Χοροθεραπεία»: «Χορεύουμε γιατί δε θέλουμε να γεράσουμε…», επιβιβαστήκαμε για τελευταία φορά στο πούλμαν και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Γεμάτοι από πρωτόγνωρες εμπειρίες, από ευχάριστη διάθεση και με αμέτρητες όμορφες εικόνες+παραστάσεις να «φωλιάζουν» σε μια άκρη του μυαλού μας, φτάσαμε στην έδρα μας, με την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε και άλλες φορές σε παρόμοιες προγραμματισμένες δραστηριότητες.

Μπράβο στους εμπνευστές και τους διοργανωτές της κυριακάτικης απόδρασης.

Στο πρόγραμμα που κατάρτισαν είχαν συμπεριλάβει όλα όσα χρειάζονταν για να ευχαριστηθούν οι συμμετέχοντες και να τους μείνουν όμορφες αναμνήσεις στιγμών και από τη δεύτερη, μετά την έναρξη της χορευτικής χρονιάς, εκδρομική έξοδο με πάμπολλες δραστηριότητες.

Στο Βώλακας Δράμας πραγματοποιήθηκε η πρώτη. Και αυτή είχε μεγάλη επιτυχία διοργάνωσης και συμμετοχής.

Ήδη, περιμένουμε την τρίτη, στη σειρά, εκδρομή.

«Να χορεύεις σημαίνει να βγαίνεις από τον εαυτό σου, πιο μεγάλος, πιο όμορφος, πιο δυναμικός.»  (Agnes De Mille)