«τέτοια είναι η αδιαφορία των πολλών, που δεν κοπιάζουν για να εξακριβώσουν την αλήθεια, αλλά προτιμούν τα έτοιμα σχήματα».
(Θουκιδίδου Ιστορία).
Ίσως τελικά η αδιαφορία για κάθε τι που δεν θίγει τον προσωπικό πυρήνα της ύπαρξης να είναι θεμελιώδες ανθρώπινο χαρακτηριστικό όπως εύστοχα είχε παρατηρήσει ήδη 2,5 χιλιάδες χρόνια πριν ο Θουκυδίδης. Επάνω σ αυτήν την αδιαφορία ωστόσο, οικοδομούνται οι μηχανισμοί του κοινωνικού ελέγχου από την εξουσία η οποία έτσι μπορεί να προωθήσει το δικό της αφήγημα και να το μετατρέψει σε «αλήθεια».
Κι αν αυτή η τακτική ήταν γνωστή και πετυχημένη από τα χρόνια του Πελοπονησιακού πολέμου, μπορεί κανείς να φανταστεί ίσως την εξέλιξή της μέχρι τις σημερινές «ψηφιακές» μας μέρες όπου η τεχνολογία έχει κάνει ασύλληπτα άλματα ταυτόχρονα με την εξέλιξη της συγκέντρωσης και των μηχανισμών ελέγχου της πληροφορίας.
Σήμερα περισσότερο ίσως από κάθε άλλη στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας τα «έτοιμα σχήματα» προσφέρονται εύκολα σε πρωτοφανή εύρος και βάθος ως παγκόσμια αλήθεια έτσι ώστε οι πολλοί να παραμένουν αδιάφοροι και ήσυχοι, αμνοί έτοιμοι ανά πάσα στιγμή επί σφαγή.
Βασική προϋπόθεση για την εξασφάλιση ενός ήσυχου παγκόσμιου κοπαδιού είναι ο έλεγχος της πληροφορίας. Θα μπορούσε κάνεις να ονομάσει αυτόν τον πρωτοφανή έλεγχο ως την αρχιτεκτονική της ηθικής της εποχής μας. Μέσα απ αυτήν τη διαδικασία ελέγχου δημιουργούνται οι αντιλήψεις για το καλό και το κακό για το δίκαιο και άδικο για το σωστό και το λάθος. Με άλλα λόγια δημιουργείται η «πραγματικότητα» την οποία οι «αδιάφοροι πολλοί» απλώς καταναλώνουν.
Σε έναν τέτοιον κόσμο οι αεροπορικές επιδρομές για παράδειγμα μπορεί να προβληθούν και να γίνουν αποδεκτές σαν αγγελικές ψαλμωδίες, οι στρατιωτικές εισβολές ως απελευθερωτικές παρελάσεις, οι εκτελέσεις αμάχων ως παράπλευρες απώλειες και τα προνόμια του 1% του παγκόσμιου πληθυσμού σε βάρος του υπόλοιπου 99% ως ελευθερία της αγοράς η οποία τα πάντα ρυθμίζει…
Το μέλλον ενός τέτοιου κόσμου προδιαγράφεται εφιαλτικό καθώς μαζί με την διαπιστωμένη και προαιώνια αδιαφορία (ή ευπιστία) των πολλών οι εξελίξεις στην τεχνολογία διαμορφώνουν ένα πλαίσιο ασφυκτικού ελέγχου της ανθρώπινης ύπαρξης στο σύνολό της καθώς σε παγκόσμια κλίμακα μπορεί να οριστεί «τι πρέπει» και «τι δεν πρέπει». Ο ορισμός της αλήθειας ωστόσο, διαμορφώνεται όχι μόνο από γεγονότα και αποφάσεις οι οποίες ανακοινώνονται αλλά- κατά κύριο λόγο- από αποφάσεις και επιλογές οι οποίες κρύβονται στα πιο σκοτεινά δώματα της εξουσίας.
Κατά καιρούς από κάποιο ατύχημα κάποιο αμυδρό φως ξεφεύγει από τη μαύρη τρύπα της εξουσίας και αποκαλύπτει ότι, για παράδειγμα, οι πόλεμοι για την αποκατάσταση της δημοκρατίας συμπίπτουν με τις ανάγκες ελέγχου πλουτοπαραγωγικών πόρων και δρόμων μεταφοράς τους, ή ότι η αποκατάσταση και διαφύλαξη της δημοκρατίας προϋποθέτει τις παράπλευρες απώλειες με τις δολοφονίες ακόμη και αμάχων, ή ότι η επόπτευση της ειρήνης σε κάποιες γωνιές του πλανήτη γίνεται με καθημερινές πτήσεις drones τα οποία κάποιες φορές βομβαρδίζουν γάμους ή κηδείες που από το ύψος των 40 χιλιάδων ποδών μοιάζουν… ατυχώς με παραστρατιωτικές συγκεντρώσεις.
Κάποιες τέτοιες ελάχιστες σκοτεινές στιγμές της τρέχουσας ιστορίας φώτισε με τη δραστηριότητα του στον κυβερνοχώρο ο Τζούλιαν Ασάνζ. Οι πρώτες αποκαλύψεις άφησαν, τουλάχιστον για λίγο, τους «αδιάφορους- πολλούς» με ανοιχτό το στόμα. Μεγάλα ειδησιογραφικά δίκτυα και εφημερίδες πλήρωναν ακριβά για δικαιώματα πρόσβασης σε απόρρητες πληροφορίες και τηλεγραφήματα. Πρόκειται για τα ίδια δίκτυα, για τους ίδιους μηχανισμούς που τώρα είναι επικεντρωμένα στην αποδόμηση της προσωπικότητας του Τζούλιαν Ασάνζ, αλέθοντας την μασημένη αλήθεια για να τραφεί πλουσιοπάροχα η αδιαφορία των πολλών αμνών, επί σφαγή…
