“Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων” από το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας. Μια παλιά ιστορία με σύγχρονη ματιά
Πρεμιέρα σήμερα για την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», που ανεβαίνει από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βέροιας και απευθύνεται σε παιδιά του Δημοτικού Σχολείου. Η παράσταση δόθηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών της πόλης αποκλειστικά για εκπαιδευτικούς και ΜΜΕ. Από αύριο κιόλας αρχίζουν οι παραστάσεις για τους μαθητές.
«Η Αλίκη» του Βρεττανού Λιούις Κάρολ είναι ένα πολυδιαβασμένο παραμύθι του 1865, που μέχρι το πρώτο μισό του 20ου αιώνα είχε τη φήμη του διασημότερου παιδικού βιβλίου.
Από τότε οι διάφορες εκδοχές της «Αλίκης», κινηματογραφικές, τηλεοπτικές και θεατρικές αποτελούν για τους καλλιτέχνες μια ελκυστική πρόκληση για δημιουργία κι αυτό γιατί στον κόσμο του παιδιού και στην οπτική του μπορεί να έχουν αλλάξει πολλά, κάποια όμως, όπως ο αυθορμητισμός, η αθωότητα, η περιέργεια και η αντισυμβατική συμπεριφορά, εξακολουθούν να αποτελούν αναλλοίωτα χαρακτηριστικά της παιδικής φύσης.
Η Αλίκη πέφτει στην κουνελότρυπα κι εκεί αποκαλύπτεται για κείνην ένας τελείως διαφορετικός κόσμος, όπου όλα παίρνουν μαγικές διαστάσεις, αγγίζοντας τα όρια του θαύματος!
Κούνελοι και λιοντάρια, μονόκεροι και λουλούδια που μιλούν, βασίλισσες που ζητούν την «κεφαλήν των υπηκόων τους επί πίνακι» άνευ λόγου και αιτίας, όλα γίνονται ένα πολύχρωμο κουβάρι που ξετυλίγεται αδιάκοπα προκαλώντας την διαρκή παιδική έκπληξη!
Βέβαια, όταν ο Κάρολ γράφει το βιβλίο του, μέσα από το παραμύθι του δεν απευθύνεται μόνο στους μικρούς, απευθύνεται έμμεσα και στους μεγάλους, αφού το έργο του είναι αλληγορικό και μια έξυπνη κριτική της απόλυτης συμβατικότητας που κυριαρχεί στην αγγλική κοινωνία και στην καταπίεση που υφίσταται ειδικά το παιδί μέσα από σιδερένιους κανόνες καλής συμπεριφοράς. Η «Αλίκη» του είναι η επανάσταση σ’ αυτά τα ασφυκτικά στεγανά, που συμπιέζουν την παιδική προσωπικότητα και της στερούν τη δροσιά της.
Η ηρωίδα του ξεφεύγει από τους κανόνες και ανάγεται σε φιγούρα που εκπροσωπεί την ελευθερία μέσα από το όνειρο ενός κόσμου μαγικού.
Έχοντας αυτό το παραμύθι στα χέρια του ο Δημήτρης Αδάμης, που το διασκεύασε θεατρικά και το σκηνοθέτησε, είχε να παλέψει με μια εγγενή δυσκολία, την έλλειψη μύθου. Γιατί, βέβαια, πολλά μικρά γεγονότα απαρτίζουν τον κορμό του παραμυθιού, χωρίς όμως έναν μύθο σε εξέλιξη, με αρχή μέση και τέλος, που θα κρατούσε σε διαρκή ένταση το παιδί μέχρι να φτάσει στην ολοκλήρωσή του.
Έτσι, ο σκηνοθέτης μεταβίβασε το βάρος της σκηνοθεσίας του στον εντυπωσιασμό που προκαλεί μια συνεχής εναλλαγή εικόνας και ήχου, που κυριολεκτικά συναρπάζουν το μάτι και το αυτί.
Οι έξι ηθοποιοί της παράστασης πολλαπλασιάζονται μαγικά μέσα από τη σκηνοθεσία του, δίνοντας την εντύπωση πλήθους πρωταγωνιστών που στροβιλίζονται στη σκηνή. Πειστική η πρωταγωνίστρια Αλίκη στο ρόλο της με τη δροσιά και την αθωότητα που τον χαρακτηρίζει, αλλά και με συμπρωταγωνιστές που δεν διαψεύδουν τις προσδοκίες του σκηνοθέτη.
‘Έξοχη μουσική, με καταβολές ιρλανδικές, που παραπέμπουν στον πραγματικό χώρο του παραμυθιού, συνδυασμένη με άψογη κίνηση χορευτική, δημιουργούν μαζί με τα συνεχώς εναλλασσόμενα κοστούμια, ευρηματικά και πραγματικά εντυπωσιακά, έναν κόσμο πολύχρωμο και χαρούμενο, που σίγουρα παρασύρει το παιδί και το βοηθά να ξεφύγει από την πολλές φορές καταπιεστική του καθημερινότητα.
Τώρα, το αν τα παιδιά θα συλλάβουν τις αλληγορικές διαστάσεις του έργου και την κριτική που ασκεί στην κοινωνία της εποχής ο συγγραφέας – πράγμα που είναι αδύνατον να γίνει χωρίς σχετική προεργασία από τη μεριά των δασκάλων μέσα στην τάξη, πριν τα παιδιά δούνε την παράσταση – είναι το μικρότερο ζητούμενο.
Σημαντικό είναι τα παιδιά να ζήσουν μια ονειρική φυγή μέσα από τον καθρέφτη του Θεάτρου, παρακολουθώντας μια προσεγμένη παράσταση.
Φωτογραφίες: faretra.info
