6 Νοεμβρίου του πρώτου Σωτηρίου μεταμνημονιακού έτους, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Παύλου Α΄ του Ομολογητή και Ιερομάρτυρα, έγινε το θαύμα:
«Οι ιερείς δεν θα είναι, πλέον, δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά θα πληρώνονται από το κράτος».
Εδώ, η λογική σηκώνει τα χέρια της. Η Αριστοτελική αρχή της μη αντίφασης, κατά την οποία μια έννοια δεν είναι δυνατόν να νοηθεί αντίθετη με τον εαυτό της μεταρρυθμίστηκε.
Με αγωνία, λοιπόν, ξημερώματα κατέφυγα στο «Μετὰ τὰ φυσικά» του Αριστοτέλη, για να δω αν ακόμα είμαι ζωντανός ή μη ζωντανός, άνθρωπος ή μη άνθρωπος και κυρίως αν ο συμπαθής απανταχού της Ελλάδας ιερέας είναι δημόσιος ή μη δημόσιος υπάλληλος:
«… ὅτι μὲν οὖν βεβαιοτάτη ἡ τοιαύτη πασῶν ἀρχή, δῆλον: τίς δ’ ἔστιν αὕτη, μετὰ ταῦτα λέγωμεν. τὸ γὰρ αὐτὸ ἅμα ὑπάρχειν τε καὶ μὴ [20] ὑπάρχειν ἀδύνατον τῷ αὐτῷ καὶ κατὰ τὸ αὐτό… ὥσπερ ἂν εἰ ὃν ἡμεῖς ἄνθρωπον [20] καλοῦμεν, ἄλλοι μὴ ἄνθρωπον καλοῖεν: τὸ δ’ ἀπορούμενον οὐ τοῦτό ἐστιν, εἰ ἐνδέχεται τὸ αὐτὸ ἅμα εἶναι καὶ μὴ εἶναι ἄνθρωπον τὸ ὄνομα, ἀλλὰ τὸ πρᾶγμα. εἰ δὲ μὴ σημαίνει ἕτερον τὸ ἄνθρωπος καὶ τὸ μὴ ἄνθρωπος, δῆλον ὅτι καὶ τὸ μὴ εἶναι ἀνθρώπῳ τοῦ εἶναι ἀνθρώπῳ, ὥστ’ ἔσται τὸ ἀνθρώπω [25] ͅ εἶναι μὴ ἀνθρώπῳ εἶναι…»
Ευτυχώς, μέσα στο νοητό κόσμο των ανόητων μεταμνημονιακών παραισθήσεων με προσγείωσε ο Νίκος Καζαντζάκης, φωνάζοντας για να ακούσω καλά εγώ ο κουφός και άπιστος Θωμάς της Αλίκης, συγγνώμη, της Ελλάδας, ήθελα να πω, στη χώρα των θαυμάτων, ότι «η Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα».
Ένα από αυτά τα θαύματα, για να συνεχίσει να επιζεί η χώρα μας στη ζωή εν τάφω, είδαμε και σήμερα με τα αυτιά μας και ακούσαμε με τα μάτια μας,
Μεταμνημονιακό παραισθησιογόνο θαύμα και αυτό, να βλέπουμε με τα αυτιά μας και να ακούμε με τα μάτια μας εμείς οι Ευρωπαίοι και μη Ευρωπαίοι, οι Έλληνες και μη Έλληνες, οι Μακεδόνες και μη Μακεδόνες, οι άνθρωποι και μη άνθρωποι… της Ελλάδας.
