Το νέο έμβλημα – κομματόσημο της ΝΔ που παρουσιάστηκε χθες με την ευκαιρία των σαράντα τεσσάρων χρόνων της από την μετενσάρκωση της ΕΡΕ, εκτός του ότι είναι εκτός επετειακού τόπου και χρόνου (από πότε τα 44 χρόνια αποτελούν εμβληματικό επετειακό σταθμό;), έχει μια σαφή αισθητική στροφή προς τον κυβισμό.
Ευτυχώς, την απάντηση για τη συμβολική αυτή στροφή στον κυβισμό την έχει δώσει προφητικά το 1913 ο Guillaume Apollinaire και ταιριάζει απόλυτα με την υποσυνείδητη πολιτική σχιζοφρένεια ανάμεσα στην πραγματικότητα ενός οράματος και την επικοινωνιακή διαχείριση της σύλληψης ή του σχεδιασμού του:
«Le cubisme est l’art de peindre des ensembles nouveaux avec des éléments empruntés non à la réalité de vision, mais à la réalité de conception» (Guillaume Apollinaire: Les Peintres cubistes).
(«Ο κυβισμός είναι η τέχνη της ζωγραφικής νέων συνόλων με στοιχεία δανεισμένα όχι από την πραγματικότητα του οράματος, αλλά από την πραγματικότητα του σχεδιασμού»).
Εξάλλου, ένα έμβλημα έχει πάντα επικοινωνιακό και ποτέ ουσιαστικό χαρακτήρα, αφού, κατά τον, επίσης, Γάλλο επιγραμματογράφο και γραμματέα του Λουδοβίκου XVIου, Nicolas Chamfort, «η πραγματική αξία δεν έχει ανάγκη ερμηνείας (ή συμβολισμού, θα συμπλήρωνα εγώ, γιατί και ο συμβολισμός είναι μια ερμηνεία με συνθηματική συναισθηματική σκόπευση και προοπτική): οι καθημερινές πράξεις της αποτελούν το έμβλημά της» («La valeur réelle n’ a pas besoin d’ interprète: ses actes quotidiens forment son emblème»).
Και, δυστυχώς, για τη ΝΔ και τους ανιόντες, όπως θα λέγαμε στο κληρονομικό δίκαιο, πρώτου βαθμού πολιτικούς συγγενείς της, για να μην αναφέρω και τους εξ αγχιστείας, όσα εμβλήματα και αν αλλάξουν και όσα ευτελή, ρυπογόνα και αλλεργιογόνα συνθήματα του τύπου «προχωράμε», «όλοι μαζί», «αλλάζουμε σελίδα», κλπ, κλπ και αν ρίξουν στην αρρένα της πολιτικής παραχάραξης της ιστορίας και της αλήθειας, οι καθημερινές πράξεις της ταξικής και ιδεολογικής βαρβαρότητάς τους, της κοινωνικής αναλγησίας τους και της οικονομικής βίας τους στην μετεμφυλιακή και μνημονιακή Ελλάδα δεν θα ξεχαστούν ποτέ.
Δεν θέλω να σχολιάσω, βέβαια, τους συμβολισμούς των επτά κατακερματισμένων τριγώνων του νέου εμβλήματος, ούτε ως προς τις μυστικιστικές, μαγικές, θρησκευτικές ή Πυθαγόρειες προβολές του αριθμού επτά, ούτε ως προς τις συμβολικές αναφορές, πέντε ορθογώνιων, ενός αμβλυγώνιου και ενός οξυγώνιου ισοσκελούς τριγώνου.
Μόνο το Πυθαγόρειο θεώρημα και κυρίως το Τρίγωνο του Pascal λείπουν. Ιδιαίτερα το Τρίγωνο του Pascal, γιατί θα έδινε τη δυνατότητα μιας τριγωνικής γεωμετρικής διάταξης των δυωνυμικών συντελεστών στην προβλεψιμότητα μιας θεωρίας των πιθανοτήτων για την κατάκτηση της εξουσίας.
Αν και προσωπικά από όλα αυτά τα τρίγωνα προτιμώ τα τρίγωνα του Πανοράματος, δεν θα μου έκανε κόπο να παραθέσω δύο μηνύματα που αποπνέει το νέο έμβλημα: ένα θρησκευτικό, που έχει σχέση με τον πολιτικό ρεβανσισμό και ένα πολιτικό, που αφορά τον τοτεμιστικό κομματικό θρησκευτικό πρωτογονισμό:
«… πᾶς ὁ ἀποκτείνας Κάϊν ἑπτὰ ἐκδικούμενα παραλύσει» (Γένεσις Δ΄ 15).
«… si les triangles faisaient un dieu, ils lui donneraient trois côtés…» (Montesquieu: Lettres persanes) («… αν τα τρίγωνα έφτιαχναν έναν Θεό, δεν θα του έδιναν τρεις πλευρές…»).
Νεοδημοκράτες, βρείτε, λοιπόν, έναν Θεό περισσότερο πολύπλευρο, που να μην διπλασιάζει τον κύβο, ούτε να τετραγωνίζει τον κύκλο, αλλά, απλά, να μπορεί να μετράει το εμβαδόν ενός τετραγώνου και το μήκος ενός ευθύγραμμου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας.
Επανερχόμενος στον κυβισμό, θα επιθυμούσα να κλείσω, εκφράζοντας τη συμπάθειά μου στον Picasso, που χρησιμοποίησε τον κυβισμό για να κάνει κύκλους, κατά τον συγγραφέα Lionel Chrzanowski («Picasso: du cubisme pour se faire des ronds») και όχι στους κύκλους της ΝΔ, που σχηματίζουν κύβους, προφανώς, ασκούμενοι στην οικονομική γεωμετρία της κυβίστησης, ώστε να λύσουν το Δήλιο Πρόβλημα* του διπλασιασμού του κύβου του χρέους, όταν θα πάρουν την αρπεδόνα** της εξουσίας από τους εμπειροτέχνες του ΣΥΡΙΖΑ.
* Το γνωστό ως Δήλιο Πρόβλημα είναι ένα άλυτο πρόβλημα, που αφορά τον διπλασιασμό του κύβου. Την κατασκευή, δηλαδή, ενός κύβου διπλάσιου όγκου από έναν υπάρχοντα.
Το Δήλιο Πρόβλημα δόθηκε ως χρησμός από το Μαντείο των Δελφών στους κατοίκους της Δήλου, περίπου, το 430 πΧ για την αντιμετώπιση ενός λοιμού (θανατηφόρου επιδημικής ασθένειας). Τους ζητήθηκε, δηλαδή, να κατασκευάσουν έναν κυβικό βωμό διπλάσιου όγκου από τον υπάρχοντα στη Δήλο.
Βέβαια, σήμερα, ο χρησμός για την αντιμετώπιση του άλλου ομόηχου λιμού, της πείνας των Ελλήνων, θα δοθεί στους κατοίκους της ΝΔ από το Μαντείο των Θεσμών και το μόνο που θα καταφέρουν να διπλασιάσουν είναι το γούρλωμα των ματιών του αρχηγού τους.
** Η αρπεδών ήταν σχοινί με το οποίο οι αρπεδοναύτες (γεωμέτρες) στην Αρχαία Αίγυπτο μετρούσαν τις ιδιοκτησίες των κτημάτων, όταν πλημμύριζε ο Νείλος και χάνονταν τα σύνορα, ώστε να προσδιορισθούν με ακρίβεια οι φορολογικές εισφορές των πολιτών.
Βλέπετε και τότε ο Φαραώ, όπως και κάθε μονάρχης, είχε τον ΕΝΦΙΑ του.
ΔΑ
