-Τι όμορφος που είναι! – Πάρ’ τον, σου τον χαρίζω.
Ήταν ένα ξύλινος γλάρος με μεγάλα φτερά. Μόλις τον είχες αγοράσει. Αγαπούσαμε τα ίδια πράγματα, τους ίδιους ανθρώπους, τις ίδιες ιδέες. Δεν πρόλαβες να τον κρεμάσεις στο σπίτι σου, μου τον χάρισες αμέσως, μόλις είδες το βλέμμα μου.
Ο γλάρος με κοιτάζει από ψηλά στο δικό μου σπίτι, χρόνια τώρα. Εσύ έφυγες για πάντα ξημερώματα αυτού του Σαββάτου. Ο γλάρος σου μένει και τον βλέπω να πετάει πάλι σήμερα μπροστά από την άσπρη κουρτίνα μου.
Σε γνώρισα στα 25 σου χρόνια. Νέος, αγωνιστής στο φοιτητικό κίνημα και μετά, σαν καθηγητής, να πολεμάς με την ίδια συνέπεια και θέρμη την αδικία αυτού του κόσμου, πιστεύοντας πως πρέπει ν’ αλλάξει.
Η γνώση για σένα ήταν το εργαλείο για να καλλιεργήσεις το μυαλό των νέων παιδιών και το έκανες καλά. Αγαπούσες τη δουλειά σου, αγαπούσες τους μαθητές σου κι αυτοί σου ανταπέδιδαν την αγάπη. Τι μεγάλη τύχη, αλήθεια, να έχεις στα χέρια σου παιδιά, να δίνεις γνώση, να δίνεις και να παίρνεις αγάπη!
Δεν έτυχε να έχω αδελφό, έγινες εσύ για μένα. Μπορούσαμε να μιλάμε ώρες. Θαυμαστή σε σένα η συνύπαρξη της τετράγωνης λογικής με το συναίσθημα στην πιο ευγενική του μορφή.
Ήθελες να χαίρεσαι τη ζωή, σαν να ήξερες πως για σένα δε θα είχε μεγάλο μάκρος. Κι ύστερα, όταν η βαριά αρρώστια χτύπησε την πόρτα, την πάλεψες όρθιος, θέλοντας να νικήσεις.
Τώρα αναπαύεσαι γαλήνιος στο Λιτόχωρο, κάτω από τη σκιά του Ολύμπου, εκεί που έστησες το σπιτικό σου και έγινε η δεύτερη πατρίδα σου. Όμορφη οικογένεια! Δίπλα σου πάντα με αφοσίωση και αυταπάρνηση μέχρι την τελευταία στιγμή η γυναίκα σου Νίκη, καμάρι σου το μοναδικό σου παιδί, ο γιος σου Κωστής, επιστήμονας, να σου μοιάζει σε όλα, στη μορφή και πάνω απ’ όλα στο μυαλό και στην ψυχή.
Μακριά πολύ το μικρό χωριό σου, η Εκάρα, κάπου στο Δομοκό. Σ’ όποιον τόπο κι αν ζούσες, όμως, θα γινόταν πατρίδα σου, γιατί ήσουν προορισμένος ν’ αγαπηθείς. Θυμάσαι πώς σ’ αγαπούσαν οι συμφοιτητές σου, οι μαθητές, οι συνάδελφοι, οι φίλοι σου, ακόμη κι οι φτωχοί ψαράδες της Δονούσας, του μικρού νησιού, όπου πρωτοδιορίστηκες; Τώρα η αγάπη τους ταξίδεψε από πολύ μακριά κι έγινε λουλούδια στο νωπό σου τάφο…
Η μάχη χάθηκε. Μήπως όμως είναι νίκη και μόνο το να πολεμάς κι ας ξέρεις βαθύτερα πως δε θα νικήσεις; Αυτός ήσουν, αγαπημένε φίλε κι αδελφέ, Χρήστο Καπνιά, ένας ιδιαίτερος, ένας ωραίος άνθρωπος. Φάνηκε κι από το πλήθος του κόσμου που σ’ αποχαιρέτησε χθες με βαθιά συγκίνηση.
Γιατί σου μιλάω σαν να μ’ ακούς; Μα γιατί είσαι εδώ, δεν έφυγες… Μου το λέει ο γλάρος σου, καθώς ανοιγοκλείνει τα φτερά του στην απαλή πνοή του αέρα… Άλλωστε οι άνθρωποι που τόσο αγαπήσαμε δεν πεθαίνουν…
Δήμητρα Σμυρνή
