† ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ
ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης
τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας
πρὸς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν
τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας.
«Μή διαλίπῃς ἐποπτεύουσα, τούς πίστει μέλποντας».
Ὁλόθυμη ἡ ἱκεσία ὑψώνεται σήμερα πρός τήν Παναγία Παρθένο, τή Μητέρα τοῦ Κυρίου καί μητέρα τῶν ἀνθρώπων, τή Δέσποινα τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία μεταβαίνει «ἀπό τῆς γῆς εἰς τά ἄνω».
Ἀνέρχεται ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος στόν οὐρανό συνοδευομένη ἀπό τόν Υἱό της καί ἀπό τή χορεία τῶν ἁγίων ἀγγέλων καί ἀρχαγγέλων.
Ἀνέρχεται, γιά νά καταλάβει τή θέση της, ἐκ δεξιῶν τοῦ Υἱοῦ της, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐκ δεξιῶν τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης του, ὄχι μόνο γιά νά τόν βλέπει διαρκῶς καί νά χαίρεται, ὅπως κάθε μητέρα χαίρεται γιά τό τέκνο της, ἀλλά καί γιά νά πρεσβεύει διηνεκῶς γιά τά ἐπί γῆς τέκνα της πού ἀγωνίζονται καί τρέχουν «τόν προκείμενο» αὐτοῖς «ἀγῶνα».
Ἀνέρχεται, γιά νά ἀπολαύσει τή δόξα πού τῆς ἀξίζει, γιά νά ἀπολαύσει τήν ἐκπλήρωση τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ ὅτι θά ὑψώσει τούς ταπεινούς. Καί ἡ Παναγία Παρθένος ὑπῆρξε ἡ κατ᾽ ἐξοχήν ταπεινή ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς ζωῆς της. Γι᾽ αὐτό ἦταν καί «κεχαριτωμένη». Γιατί μόνο στούς ταπεινούς «δίδωσι χάριν» ὁ Θεός. Μόνο σέ αὐτούς προσφέρει τή χάρη του. Γιατί οἱ ταπεινοί μποροῦν νά τήν δεχθοῦν, ἐνῶ οἱ ὑψηλόφρονες νομίζουν ὅτι ἔχουν τά πάντα, νομίζουν ὅτι εἶναι ὑπεράνω πάντων. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Θεός ἀποστρέφει τό πρόσωπό του ἀπό αὐτούς.
Ἡ Παναγία Παρθένος ἦταν ὄντως ταπεινή. Ἡ ἀπάντησή της στό μήνυμα τοῦ ἀρχαγγέλου δέν ἦταν παρά ἔκφραση τῆς ταπεινώσεως καί τῆς ὑπακοῆς της. «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου», τοῦ λέγει, καί στή συνέχεια ψάλλει ὕμνο εὐχαριστίας στόν Θεό «ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ».
Ἀλλά ἡ ταπείνωση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἀποδεικνύεται καί ἀπό κάτι ἀκόμη. Ἀποδεικνύεται ἀπό τήν ἀγάπη της καί τή μέριμνά της γιά τούς ἀνθρώπους.
Ἀνέρχεται στόν οὐρανό, γίνεται μέτοχος τῆς δόξης τοῦ Υἱοῦ της, ἀλλά δέν λησμονεῖ τούς ἀνθρώπους. Δέν λησμονεῖ αὐτούς τούς ὁποίους τῆς ἐμπιστεύθηκε ὁ Υἱός της στό πρόσωπο τοῦ ἠγαπημένου μαθητοῦ του, τοῦ Ἰωάννου, ὅταν ἀπό τό ὕψος τοῦ Σταυροῦ του τήν κοίταξε καί τῆς εἶπε: «Γύναι, ἰδού ὁ υἱός σου».
Δέν λησμονεῖ τούς ἀνθρώπους ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, γιατί γνωρίζει ὅτι διαβαίνουμε «ἐν μέσῳ παγίδων πολλῶν»· γιατί γνωρίζει ὅτι εἶναι πολλοί οἱ κίνδυνοι πού διατρέχουμε καί εἶναι πολλοί ἐκεῖνοι πού ἐπιδιώκουν καί ἐπιχειροῦν νά μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τήν πίστη μας καί τήν ἀγάπη τοῦ Υἱοῦ της.
Δέν λησμονεῖ τούς ἀνθρώπους ἡ Παναγία μας, γιατί γνωρίζει ὅτι δέν διαπερνοῦσε μόνο τή δική της ψυχή «ρομφαία δίστομος», ἀλλά συχνά διαπερνᾶ καί τή δική μας ἡ ρομφαία τῶν θλίψεων, τῶν πειρασμῶν, τῶν ἀσθενειῶν, τῆς ἀδικίας καί τῆς κακίας τῶν ἀνθρώπων.
Δέν λησμονεῖ τούς ἀνθρώπους ἡ Παναγία μας, γιατί γνωρίζει ὅτι «τῶν λυπηρῶν αἱ τρικυμίαι» καταποντίζουν τήν ψυχή μας, καί ἔχουμε ἀνάγκη τήν προστασία καί τή βοήθειά της.
Δέν λησμονεῖ τούς ἀνθρώπους ἡ Παναγία μας, γιατί ἐπιθυμεῖ διακαῶς νά εὑρίσκεται κοντά μας, νά εἶναι ἀρωγός καί προστάτης στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς μας, νά εἶναι ἡ καταφυγή καί τό στερέωμά μας στόν ἀγώνα μας.
Δέν λησμονεῖ τούς ἀνθρώπους ἡ Παναγία μας, γιατί ἐπιθυμεῖ σφοδρά νά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς νά ἀπολαύσουμε μαζί της τήν χαρά πού Ἐκείνη ἀπολαμβάνει, τήν χαρά τῆς αἰωνίου βασιλείας τοῦ Υἱοῦ της.
Ἕνα μόνο περιμένει ἀπό ἐμᾶς: νά ἀπευθυνόμεθα μέ πίστη πρός Αὐτήν τή στοργική μητέρα μας καί νά τῆς ζητοῦμε τή βοήθειά της. Νά ἀπευθυνόμεθα πρός Αὐτήν καί νά ἐπαναλαμβάνουμε τόν στίχο τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου: «μή διαλίπῃς ἐποπτεύουσα, τούς πίστει μέλποντας». Μήν παύσεις νά ἐπιβλέπεις ἀπό ψηλά αὐτούς πού σέ ὑμνοῦν μέ πίστη. Μήν παύσεις νά ἐπιβλέπεις καί ὅλους ἐμᾶς πού ἐμπιστευόμαασθε τή ζωή μας στήν ἀγάπη σου· καί ὅλους ἐμᾶς πού συγκεντρωθήκαμε σήμερα στούς ἱερούς μας ναούς γιά νά τιμήσουμε τήν σεπτή Κοίμησή σου, ἀλλά καί τό εὐσεβές μας Γένος καί τήν πατρίδα μας καί ἰδιαιτέρως τή Μακεδονία μας. Ἀμήν.
Διάπυρος πρός τήν ἀεί ἐποπτεύουσαν ἡμᾶς Θεοτόκον εὐχέτης
† Ὁ Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας Παντελεήμων
