“Ο Ευτύχης και το ουράνιο τόξο”. Ένα παραμύθι που αντιμετωπίζει τη σκληρή πλευρά της ζωής με πρωτοτυπία και αισιοδοξία
Όταν ήμασταν εμείς παιδιά τα παραμύθια μας ήταν γεμάτα με πύργους, βασιλόπουλα και βασιλοπούλες. Αργότερα οι ήρωες των παραμυθιών έγιναν πιο οικείοι, πιο προσιτοί για τα παιδιά μας, παιδιά κι αυτά ή χαριτωμένα ζωάκια.
Όμως ο κόσμος του παραμυθιού δεν έπαψε ποτέ να είναι ένας κόσμος τρυφερός, όπου η παιδική φαντασία και η ονειρική διάθεση βρίσκει καταφύγιο.
Οι γραμμές αυτές γράφονται με αφορμή ένα αλλιώτικο παραμύθι, το οποίο διαβάσαμε πριν λίγες μέρες, και που ανατρέπει τα μέχρι τώρα δεδομένα.
«Ο Ευτύχης και το ουράνιο τόξο» της Ευδοκίας Σκορδαλά – Κακατσάκη, εκδόσεις Καλειδοσκόπιο, φέρνει το παιδί μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα μιας πιθανής βαριάς αρρώστιας, όπως η λευχαιμία, μιας αρρώστιας που θύματά της είναι αρκετά παιδιά τελευταία και τραγικοί αποδέκτες των συνεπειών της όχι μόνο τα ίδια τα παιδιά αλλά και οι γονείς τους.
Πώς μια τόσο σκληρή πλευρά της ζωής την κάνει η συγγραφέας παραμύθι, είναι πραγματικά άξιο θαυμασμού!
Πρωταγωνιστής ο μικρούλης Ευτύχης, το αρκουδάκι, που ξαφνικά χάνει το ρυθμό της χαρούμενης παιδικής ζωής του και μεταφέρεται σε μεγάλο νοσοκομείο για πολύμηνη θεραπεία. Η αγωνία των γονιών του, η γνώση, η συμπαράσταση και η τρυφερότητα των γιατρών, ο καινούριος κόσμος που ξανοίγεται μπροστά του, της συντροφικότητας με τα άλλα άρρωστα παιδιά, είναι δοσμένα με τέτοιο τρόπο, που δεν προκαλούν μόνο τη συγκίνηση αλλά και την έκπληξη για τη σύλληψη της ιδέας από τη συγγραφέα και την πραγμάτωσή της με τόσο ευφυή και γόνιμο τρόπο.
Πληροφορίες σχετικές με την αρρώστια, που σίγουρα αντλήθηκαν από ‘κείνην με πολύ κόπο και υπευθυνότητα από τον επιστημονικό κόσμο, δίνονται τόσο ανάλαφρα αλλά και τόσο πειστικά, που δένουν με την αφήγηση με τρόπο εντυπωσιακό.
Ο Ευτύχης, κι όταν φοβάται κι όταν πονά, πάντα σκέφτεται τη φράση του μπαμπά αρκούδου που αγκαλιάζοντας τη μαμά τής έδωσε κουράγιο λέγοντας «μπόρα είναι θα περάσει». Ο μπαμπάς τού είχε εξηγήσει παλιά πως αυτές οι πολύχρωμες γιρλάντες, που βλέπει κάποιες φορές μετά τη δυνατή βροχή στον ουρανό, είναι το ουράνιο τόξο. Αυτό το ουράνιο τόξο περίμενε να φανεί και μετά τη δική του μπόρα λοιπόν και το μικρό αρκουδάκι, με ακλόνητη πίστη στα λόγια του μπαμπά.
Και το ουράνιο τόξο ήρθε. Ο Ευτύχης αντιμετώπισε την «κακιά μάγισσα», τη λευχαιμία, και ξαναγύρισε στην ανέμελη παιδική ζωή του, πιο πλούσιος όμως σε αγάπη και σε γνώση πως οι μπόρες αντιμετωπίζονται με πίστη και υπομονή.
Μάλιστα έλεγε στα αρκουδοεγγονάκια του μετά από πολλά χρόνια όχι μόνο την εμπειρία του στο νοσοκομείο, αλλά και το τραγουδάκι που έφτιαξε τότε η καρδιά του
Μη φοβάσαι, μπόρα είναι
κι όπου να ‘ναι θε να φύγει.
Λαμπερό το Ουράνιο Τόξο
και για σένα θ’ ανατείλει.
Μα, θα μπορούσε να πει κανείς, γιατί να επιλέξω ένα τέτοιο παραμύθι για το παιδί ή το εγγονάκι μου; Γιατί να το βάλω μπροστά σε μια τέτοια θλιβερή πραγματικότητα;
Γιατί στη ζωή όλα δεν είναι ρόδινα και συννεφένια. Οι δυσκολίες είναι υπαρκτές και πρέπει κανείς να τις γνωρίζει και να τις αντιμετωπίζει. Άλλωστε κανείς δεν ξέρει πότε, τελείως απρόσμενα, θα μας χτυπήσουν την πόρτα…
Ποιος απ’ όσους διάβασαν και αγαπούν τον Καβάφη δε θυμάται σε τέτοιες στιγμές τους στίχους του
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους — πού πια καιρός — μας συνεπαίρνει!
Και μη φανταστείτε πως το βιβλίο, επειδή πραγματεύεται μια τέτοια σοβαρή αρρώστια, μεταφέρει στα παιδιά ένα κλίμα σκοτεινό και απαισιόδοξο. Κάθε άλλο! Η Ευδοκία Σκορδαλά – Κακατσάκη είναι τεχνήτρα του λόγου και ξέρει να μπαίνει με πρωτότυπο και τρυφερό τρόπο στον ευαίσθητο κόσμο των παιδιών, πλάθοντας εικόνες αλλά και βαθύτερα καλλιεργώντας τη σκέψη τους.
Αν πάρουμε υπόψη μας και την εξαιρετική εικονογράφηση του βιβλίου από τη Λιάνα Δενεζάκη, μια εικονογράφηση υψηλής αισθητικής και ευστοχίας που αναδεικνύει το κείμενο, τότε μπορούμε να μιλάμε για ένα παραμύθι ικανό να γοητεύσει μικρούς και μεγάλους!
*Το βιβλίο της Ευδ. Σκορδαλά – Κακατσάκη ήταν υποψήφιο για το Κρατικό Βραβείο Παραμυθιού Γνώσεων, το 2005
