Ένα χαρτί διπλωμένο στη μέση, και μετά στα τέσσερα, να ανοίγει σαν βιβλιαράκι. Σε κάθε πτυχή του, μια ζωγραφιά και μια γλυκιά κουβέντα. Έναν μπαμπάτσικο χρωματιστό σελιδοδείκτη, που και σε λεξικό δεν χάνεται, που εκείνη φρόντισε να πλαστικοποιήσει. Μια μαμά περιστέρι που φιλά στο ράμφος το μωρό περιστέρι, δουλεμένα με πηλό να επικάθονται σε δυο κολλημένα κοχύλια που πρόλαβαν και έσπασαν μέχρι να τα προσφέρουν. Να ‘ναι καλά όποιος εφηύρε την κολλητική ταινία. Άλλα τέσσερα χαρτιά με όλα τα σχήματα του κόσμου μαζί με ένα ποίημα. Αυτά, για τη γιορτή της ημέρας.
Είχαν προηγηθεί τα λαζαράκια. Αυτά που έπλασε μπροστά τους καθώς τους εξηγούσε την παράδοση. Αυτά που ‘πιάσαν με τα χέρια τους και έδωσαν σχήμα, και αυτά που έψησε στο σπίτι της και τους μοίρασε όταν ροδοψήθηκαν. Και μια λαμπάδα..και μια πασχαλινή αναστάσιμη λευκή λαμπάδα που πρόσφερε σε όλα τα μικρά της.
Πιο πριν, έτρεχε ξωπίσω τους μην κάτσουν στο ρεύμα, τους έκανε νεύμα να πουν τα λόγια τους στο θεατρικό με αφορμή την Εθνική γιορτή, είχε ντύσει με φροντίδα Καρατάσο και Ζαφειράκη ενώ είχε επιμεληθεί προσωπικά της διανομής για να μην υπάρχουν παραπονούμενοι.
Είναι η ίδια που απαιτεί, και καλά κάνει, τρία στάδια στην επίλυση των μαθηματικών προβλημάτων: 1/ τι ξέρω, 2/ τι ψάχνω, 3/ πώς θα το βρω. Έτσι θα λύνονται μεθαύριο και οι ασκήσεις φυσικής, χημείας, βιολογίας, και όλων των λογιών τα προβλήματα. Είναι η ίδια που ζητά να μετατρέψουμε τα εκατοστά σε μέτρα, τα μέτρα σε δεκάμετρα, τα δεκάμετρα σε χιλιόμετρα …σε δεκαδικούς και συμμιγείς, και φτου και από την αρχή και ανάκατα.
Είναι η ίδια που ζητά συντακτική και γραμματική αναγνώριση για όλα τα μέρη του λόγου και γραμματική αντικατάσταση, και πλαγιότιτλους και έρευνα για τις τραγωδίες του Σοφοκλή, για τον Γόρδιο Δεσμό, τον Άγιο Γεώργιο, που πρέπει να απαντήσεις στις ερωτήσεις της «Μελέτης Περιβάλλοντος» και να λύσεις το σταυρόλεξο για την εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου.
Είναι η ίδια που όταν συναντά τα μικρά της στον δρόμο, τους χαμογελά και αν τη ρωτήσεις, αναδιατυπώνει και την εκφώνηση γιατί τι να την κάνεις την απάντηση αν δεν απαντά στο ερώτημα; Και αν απουσιάσει, ξαναπερνά το μάθημα ένα χεράκι να βεβαιωθεί ότι τα κλωσσόπουλα το εμπέδωσαν.
Είναι εκείνη που από βδομάδα σε βδομάδα τους δίνει να διαβάσουν εφηβική λογοτεχνία.
Εκείνα, όπως όλα τα μικρά, περιμένουν τα τελειώσει το σχολείο, και να τρέχουν δίχως αύριο στο πάρκο. Εκείνα, στραβομουτσουνιάζουν γιατί φαίνονται όλα αυτά, και πολλά και άχρηστα. Μετρούν τις μέρες και τις σελίδες που απομένουν. Μετρούν αντίστροφα για το κουδούνι.
Εγώ, αισθάνομαι πολλές φορές σαν το παλιό «εγώ» μου που έκλινε κατ’ εντολή της τότε δασκάλας μου, δέκα τριτόκλιτα τη φορά. Μου φαινόντουσαν και πολλά και άχρηστα. Δεν ήταν όμως. Αποδείχτηκαν απαραίτητα. Τους Δασκάλους τελικά, τους ξεχωρίζεις από το πόσες φορές τους μελετάς στην ενήλικη ζωή σου. Και καλό είναι να μην αναφωνείς «Αχχχχ μας τα ‘λεγε αλλά ποιος άκουγε!»
Εν ολίγοις, κα δασκάλα μας, θα ήθελα να γινόταν να μη βγείτε στη σύνταξη. Θα βγείτε όμως, και να την χαρείτε!
Θα μας λείψετε. Αμοιβαία τα αισθήματα;
