Αλεξάνδρα Μυλωνά “Πώς τα πας με την απώλεια;” – Πορτρέτα της μνήμης, της μοναξιάς και της απόγνωσης
…Οι ήρωές μου είναι ηθοποιοί
Σκηνή τους
ο μαύρος χώρος
πίσω απ’ τα κλειστά βλέφαρα,
όταν παίζουν για μένα
και το λευκό χαρτί για σας,
τους αναγνώστες.
Δηλώνοντας με τις γραμμές αυτές τη διττή φύση των ηρώων της, που τους πλάθει η πεζογραφία αλλά τους διεκδικεί με την ίδια ένταση και το θέατρο, η Αλεξάνδρα Μυλωνά βγάζει στο φως το καινούριο της βιβλίο, με τίτλο «Πώς τα πας με την απώλεια;», εκδόσεις Οροπέδιο.
Η απώλεια. Απώλεια αγαπημένων ανθρώπων, απώλεια της νιότης, απώλεια της αξιοπρέπειας, απώλεια της πατρίδας…
Τα δεκαοχτώ διηγήματα του βιβλίου διεκδικούν τη θέση τους στην πεζογραφία με έντονα τα χαρακτηριστικά της λιτής και δυνατής γραφής και της ικανότητας να ζωντανεύουν οι ήρωές του κατακτώντας άμεσα τον αναγνώστη που νιώθει πως τους ξέρει, είναι οι δικοί του άνθρωποι ή είναι οι άνθρωποι που πέρασαν δίπλα του και δε τους έδωσε το χρόνο και την προσοχή που άξιζαν, είναι οι μικροί-μεγάλοι πρωταγωνιστές της ζωής, τόσο γνώριμοι, και κάποιοι τόσο αγνοημένοι…
Η Αλεξάνδρα Μυλωνά, ώριμη πια συγγραφικά, με μεγάλη απόσταση από το προηγούμενο βιβλίο της, «Εγώ και μερικές φίλες μου», καταθέτει τη διεισδυτική ματιά της πάνω στην ανθρώπινη περιπέτεια, ματιά που τη διακρίνει η γνώση της ανθρώπινης ψυχής αλλά και μια ευαισθησία που δε μπορεί παρά να συγκινεί βαθιά τον αναγνώστη.
Πορτρέτα με δυνατές απλές γραμμές, όπου η γυναίκα ή ο άντρας ή η οικογένεια, παίρνουν φωνή και μας μιλούν, πορτρέτα της μνήμης, της μοναξιάς και της απόγνωσης, μεταφέρουν σαν αφηγηματικό ποτάμι θραύσματα από αρώματα μιας νιότης που έφυγε για πάντα, αίμα που λέκιασε τα χέρια του πάθους, κραυγές σιωπηλές μιας τραγωδίας αναπότρεπτης, σκιές από σπίτια που χάθηκαν κι όμως βαραίνουν καταλυτικά με την απουσία τους, φορέματα που αιωρούνται στο σήμερα παγιδεύοντας στις πτυχές τους το χθες…
Και στο βάθος η πόλη, η Θεσσαλονίκη… Η πόλη που ανασαίνει μαζί με τους κατοίκους της, που αποκαλύπτει ή κρύβει τις ιστορίες τους. Η μεγάλη σκηνή…
Οι ήρωες αναζητούν τον εαυτό τους μέσα σε παλιούς καθρέφτες της μνήμης
Η νιότη μου, ένας άνεμος ψυχρός
που πέρασε. Και με διαπέρασε.
αναζητούν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια, συνειδητοποιούν τη φθορά κι όμως αντιστέκονται, αποχαιρετούν ό,τι αγάπησαν και προχωρούν.
Και μαζί τους προχωρούμε κι εμείς, θεατές ενός έργου γνωστού, που δόθηκε όμως με άλλη γλώσσα κι άλλη γραφή, που μας άφησε μια γεύση πικρή αλλά και την αίσθηση της κάθαρσης, αυτή τη μαγική αίσθηση που αφήνει το θέατρο αλλά και η λογοτεχνία στις δυνατές στιγμές τους.
Το βιβλίο της Αλεξάνδρας Μυλωνά, βιβλίο όπου η λογοτεχνία συγκατοικεί με το θέατρο, βιβλίο που μια αύρα ποίησης το διαπερνά ακόμη κι όταν γίνεται σκληρό, είναι εμφανές ότι από μόνο του αποζητά τη θεατρική του διασκευή και ίσως ακόμη και την κινηματογραφική του αξιοποίηση στο μέλλον.
Όσο για το αναγνωστικό του κοινό, αυτό θα γίνεται όλο και μεγαλύτερο, γιατί διαθέτει εκείνα τα γνωρίσματα που κάνουν έναν ευαίσθητο και απαιτητικό αναγνώστη να το ξεχωρίσει.
Το εξώφυλλο του βιβλίου αποτελεί λεπτομέρεια από πίνακα του Κώνσταντίνου Αρώνη με τίτλο “Αλεξάνδρα”
