“8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ψυχαγωγία, 8 ώρες ξεκούραση” γράφει η Μένια Μαραγκού

8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ψυχαγωγία, 8 ώρες ξεκούραση
Ένα αταλάντευτο αίτημα πίσω στις μέρες του Μάη του 1886

Ένα εργατικό αίτημα που αξίωνε καλύτερες συνθήκες εργασίας και πιο ανθρώπινα ωράρια.

Ένα αίτημα που δεν εξαγοράζονταν, ούτε δέχονταν εκπτώσεις, ένα αίτημα χωρίς καμία πρόθεση να εξομαλυνθεί με αυξήσεις μισθών ή ψίχουλα που θα πρόσφεραν τότε τ’ αφεντικά. Οι άνθρωποι διεκδικούσαν το ζωτικό τους χώρο και έθεταν ορμητικά και αταλάντευτα το ζήτημα για ζωή και όχι απλή επιβίωση.

Ένα αίτημα, μια ορμητική απεργία με χιλιάδες συμμετέχοντες και μεγάλες ελπίδες επιτυχίας, μια πόλη σχεδόν σε πολεμικές προετοιμασίες για μια μεγάλη εργατική μάχη.

Σικάγο, Σάββατο 1η Μαΐου 1886 μια απεργία με συμμετοχή τουλάχιστον 40.000 εργατών, αριθμός που θα ξεπερνούσε τους 65.000 τις επόμενες μέρες. Ένα μαζικότατο κίνημα που πανικόβαλε τις αρχές, μια απεργία με απρόβλεπτη δύναμη, και τρομακτική εξάπλωση, η οποία μόνο με χρήση βίας θα μπορούσε πιθανόν να καμφθεί.

Δευτέρα, 3 Μαΐου, η αστυνομία εξαπολύει ανηλεή επίθεση πυροβολώντας ανεξέλεγκτα σε πλήθος απεργών ξυλεργατών, με απολογισμό 4 νεκρών και πολλών τραυματιών.

Τρίτη, 4 Μαΐου, ξημέρωσε με την αστυνομία να επιτίθεται ενάντια σε 3.000 απεργούς. Οι επιθέσεις κατά των συγκεντρωμένων συνεχίστηκαν και το απόγευμα. Και ενώ οι συγκεντρωμένοι παρακολουθούσαν ομιλίες κυρίως για το θέμα του οκταώρου, λίγο μετά τις 10 ένα απόσπασμα 180 αστυνομικών προσπαθεί να διαλύσει ξανά όσους συγκεντρωμένους είχαν απομείνει. Η αστυνομία δίνει εντολή να διαλυθεί το πλήθος και το πλήθος αρνείται, επικαλούμενο πως είναι μια απολύτως ειρηνική συγκέντρωση. Καθώς ο επικεφαλής της αστυνομίας στράφηκε για να δώσει διαταγή επίθεσης στους άντρες του, μια βόμβα έπεσε στην πλευρά της αστυνομίας τραυματίζοντας και σκοτώνοντας αρκετούς αστυνομικούς. Η αστυνομία απάντησε με ανεξέλεγκτους πυροβολισμούς σκοτώνοντας και τραυματίζοντας αρκετούς εργάτες. Μέχρι και σήμερα δεν έχει εξακριβωθεί ούτε ποιος έριξε τη βόμβα, ούτε ο ακριβής αριθμός των νεκρών εκείνης της ημέρας.

Όπως και να ‘χει το αποτέλεσμα ήταν το πλέον επιθυμητό για τις αρχές. Η συγκέντρωση είχε διαλυθεί σε λιγότερο από πέντε λεπτά και ο δρόμος για την κατασυκοφάντηση και καταστολή του εργατικού κινήματος είχε ανοίξει.

Ένα ανηλεές κυνηγητό ξεκινά από την πλευρά της κυριαρχίας, για να καταλήξει στη σύλληψη των πιο γνωστών αναρχικών του Σικάγο, των Σπάιζ, Φήλντεν, Στσουώμπ, Φίσερ, Τζωρτζ Ένγκελ, Λούις Κινγκ, Όσκαρ Νιμπ και των 25 τυπογράφων της «Εργατικής Εφημερίδας». Έφοδοι συνεχίστηκαν παντού, ενώ συλλαμβάνονταν και φυλακίζονταν όποιος είχε σχέση με το ριζοσπαστικό εργατικό κίνημα, με μόνο στόχο τον κατευνασμό και την καταστολή ενός ελπιδοφόρου και επικίνδυνου για την κυριαρχία εργατικού κινήματος.

Στις 21 Ιουνίου συνεδρίασε το κακουργιοδικείο κατηγορώντας 8 συλληφθέντες για την δολοφονία του αστυνομικού Μ. Τζ. Ντήγκαν, στις 4 Μαΐου. Τόσο οι διαδικασίες, όσο και οι ένορκοι που υπήρξαν επιλεγμένοι και όχι κληρωτοί, διασφάλιζαν ότι η έκβαση της δίκης δε θα ήταν άλλη παρά η καταδίκη των κατηγορουμένων. Με την εξέλιξη της δίκης, οι κατηγορούμενοι έφτασαν να δικάζονται για τις ιδέες τους.

Όπως είχε προβλεφθεί οι ένορκοι τους χαρακτήρισαν ενόχους και επέβαλαν την ποινή του απαγχονισμού στους επτά κατηγορούμενους, ενώ στον Όσκαρ Νημπ επέβαλαν φυλάκιση 15 χρόνων.

Τις τελευταίες μέρες οι Φήλντεν και Στσουώμπ έκαναν αίτηση για χάρη. Οι υπόλοιποι απαίτησαν Ελευθέρια ή Θάνατο. Τελικά η ποινή των Φήλντεν και Στσουώμπ μετατράπηκε σε ισόβια. Ο Λινγκ απέφυγε την εκτέλεση αυτοκτονώντας στο κελί του. Οι υπόλοιποι τέσσερις κρεμάστηκαν στις 11 Νοέμβριου 1887.

Τα τελευταία λόγια των εκτελεσθέντων ήταν τα εξής:
ΕΝΓΚΕΛ και ΦΙΣΕΡ: Ζήτω η Αναρχία! Αυτή είναι η ευτυχέστερη στιγμή της ζωής μου!
ΠΑΡΣΟΝΣ: Ω, άνθρωποι της Αμερικής, θα μου δώσετε την άδεια να μιλήσω; Αφήστε με να μιλήσω Σερίφη Μαίητσον. Αφήστε να ακουστεί η φωνή του λαού, Ω!».
ΣΠΑΙΖ: Θα έρθει εποχή που η σιωπή του τάφου μας θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα.

τέταρτο