Το Μ-Λ ΚΚΕ για την τριμερή σύνοδο κορυφής στην Τουρκία

Κοινή συνάντηση κορυφής πραγματοποίησαν την Τετάρτη 4 Απρίλη οι αρχηγοί των κρατών Ρωσίας – Τουρκίας – Ιράν στην Άγκυρα. Στα συμπεράσματα της συνόδου δεν έλειψε η  υποκρισία και τα κροκοδείλια δάκρυα για την κατάσταση στην πολύπαθη και αιματοβαμμένη Συρία. Την ώρα που το αντιδραστικό καθεστώς της Τουρκίας, με την ανοχή Αμερικάνων και τη στήριξη των Ρώσων ιμπεριαλιστών καταλαμβάνει το Αφρίν και μπαίνει για τα καλά στο “παιχνίδι” του διαμελισμού και του μοιράσματος της Συρίας, οι Πούτιν – Ερντογάν – Ροχανί, δηλώνουν αναίσχυντα πως κόπτονται για την “διασφάλιση της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας στη Συρία”. Η πραγματικότητα όμως διαψεύδει τις διαβεβαιώσεις αυτές, αφού η κατάληψη του Αφρίν και ολόκληρων περιοχών της Β. Συρίας από τις τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις, αποτελεί κατάφορη παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, καταπάτηση  της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας και κατάκτηση εδαφών της, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από τις διακηρυγμένες προθέσεις του Ερντογάν για εδαφική επέκταση της Τουρκίας.

Για πολλοστή φορά και ενώ ο συριακός λαός σφυροκοπείται αδιάκοπα από τις πολεμικές επιχειρήσεις που διεξάγονται στο έδαφος της χώρας του και σφαγιάζεται καθημερινά, από κοινού Ρωσία και Τουρκία, επανέλαβαν με μονότονο τρόπο πως δήθεν “αγωνίζονται” για την “καταπολέμηση της τρομοκρατίας”. Την ίδια βέβαια επιχειρηματολογία είχαν εκφράσει και οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές πριν από λίγες ημέρες λέγοντας πως “παραμένουν αφοσιωμένοι στην εκστρατεία καταπολέμησης του Ισλαμικού Κράτους”. Βέβαια πίσω από το πρόσχημα της “καταπολέμησης της τρομοκρατίας” κρύβονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και τα αντιτιθέμενα συμφέροντα ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία, για τον έλεγχο στην περιοχή. Κατά τα άλλα Ρωσία και Τουρκία συμφωνούν πως απαιτείται η αποστολή έκτακτης ανθρωπιστικής βοήθειας στη δοκιμαζόμενη Συρία!

Ο Ρώσος πρόεδρος δεν έλειψε να εκφράσει τη … συμπάθειά του στην Τουρκία, αναγνωρίζοντας πως αυτή “έχει αναλάβει ένα ιδιαίτερο βάρος στο θέμα των προσφύγων”. Η δήλωση με προφανείς αποδέκτες τους Ευρωπαίους, εντείνει ακόμα περισσότερο την ένταση στις σχέσεις ανάμεσα στη Δύση και τη Ρωσία. Παράλληλα βέβαια αποτελεί άμεση στήριξη στην πολιτική της Τουρκίας στο προσφυγικό ζήτημα. Οι δηλώσεις αυτές ισχυροποιούν τις πιέσεις και τους εκβιασμούς της Τουρκίας απέναντι στην ΕΕ, η οποία πάνω στο έδαφος της απάνθρωπης συμφωνίας για το προσφυγικό απαιτεί από τις Βρυξέλλες πολλά δις ευρώ από τα “συμφωνημένα”.

Ο αρχηγός του Ρώσικου ιμπεριαλισμού δεν πήγε στην Τουρκία ως επισκέπτης, ούτε και φυσικά έφυγε με άδεια χέρια. Πίσω από τα φώτα της συνόδου στην Άγκυρα οι Πούτιν και Ερντογάν επιβεβαίωσαν τη νέα κούρσα στρατιωτικών εξοπλισμών, επιταχύνοντας για το 2019 την αγοραπωλησία του ρωσικού πυραυλικού συστήματος S-400. Η στροφή της Τουρκίας προς τη ρωσική στρατιωτική βιομηχανία συναντά την οργισμένη αντίδραση των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, οι οποίοι με πρόσχημα την “μη συμβατότητα των ρωσικών οπλικών συστημάτων με τα αντίστοιχα των ΝΑΤΟϊκών χωρών” έστειλαν προειδοποιητικό μήνυμα προς την Τουρκία, απειλώντας την ίδια στιγμή πως θα αναστείλουν τη συμφωνία για την προμήθεια των νέων υπερσύγχρονων πολεμικών αεροπλάνων F-35.

Καταλυτική εξέλιξη αποτελεί η δημόσια ανακοίνωση και από τις δύο μεριές πως ξεκινά άμεσα και θα έχει ολοκληρωθεί έως το 2023 το πυρηνικό πρόγραμμα στο Ακούγιου της Τουρκίας με κατασκευαστή την ρωσική κρατική εταιρία Rosatom. Η εξέλιξη αυτή αναβαθμίζει ως περιφερειακή δύναμη την Τουρκία στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Μάλιστα ο Ερντογάν στη δημόσια πολεμική αντιπαράθεση προς τον Ισραηλινό πρωθυπουργό λίγες ημέρες νωρίτερα, υπογράμμισε με νόημα πως πολύ σύντομα και η Τουρκία θα διαθέτει το δικό της πυρηνικό πρόγραμμα.

Οι κινήσεις αυτές από τη μια μεριά επιβεβαιώνουν την προσπάθεια του ρώσικου ιμπεριαλισμού να διεισδύσει και να διευρύνει την επιρροή του στην στρατηγική περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου και από την άλλη φέρνουν στην ημερήσια διάταξη και οξύνουν τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και αντιπαραθέσεις με τις ΗΠΑ και την ΕΕ.  Σε αυτό το φόντο η αστική τάξη της Τουρκίας επιχειρεί, ως περιφερειακή δύναμη, να αναβαθμίσει και να ενισχύσει το ρόλο της στην εύφλεκτη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου, μέσα στο πλαίσιο που καθορίζει ο κλιμακούμενος ανταγωνισμός των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που ξεσπά καταστροφικά πάνω στους λαούς και τις χώρες.