Στον κόσμο του τουίτερ, τα φέικ νιους ταξιδεύουν έξι φορές ταχύτερα από τις αληθινές ειδήσεις, σύμφωνα με τα αποτελέσματα μιας έρευνας που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Science». Και φτάνουν σε δεκαπλάσιο κοινό. 
Τρελαινόμαστε για το υπερβολικό, το παράδοξο, το παράλογο, το βίαιο, το ακραίο – και οι πλαστές ειδήσεις αναλαμβάνουν να ικανοποιήσουν την πείνα μας. Τρελαινόμαστε επίσης για ό,τι θα μπορούσε να «επικυρώσει» τις προκαταλήψεις μας και όσα συνωμοσιολογικά παράγει το εθισμένο μας μυαλό. Και αναπαράγουμε ό,τι μας βολεύει, χωρίς να μπούμε στον κόπο της εξακρίβωσης. Να, όπως έγινε «με τους μετανάστες στη Λέσβο που έκλεψαν αρνί και το ’σφαξαν, πήγαν μάλιστα να πουλήσουν ένα κομμάτι στον κτηνοτρόφο».
Η «είδηση» παίχτηκε πρώτα σε κανάλι του νησιού κι από κει την άντλησαν και την αναμετέδωσαν ταχύτατα, ενισχυμένη με το όποιο κύρος τους, αθηναϊκές ιστοσελίδες και ηλεκτρονικές εκδόσεις εφημερίδων, ανάμεσά τους και όσες πρωτοστατούν στην καλλιέργεια της μισαλλοδοξίας. Είχαν μάλιστα κοτζάμ βίντεο στη διάθεσή τους. Το βίντεο της τάχα επ’ αυτοφώρω σύλληψης των αχρείων, που αμ τους φιλοξενούμε, αμ μας κλέβουν τ’ αρνιά: «Ντοκουμέντο: Κτηνοτρόφος πιάνει στα πράσα μετανάστες να σφάζουν τα ζωντανά του». Τι βλέπουμε στο βίντεο; Εναν Ελληνα που παριστάνει τον κτηνοτρόφο να ειρωνεύεται τους ξένους, ρωτώντας τους αν τρώνε «ντογκ», και τους ξένους να του δίνουν ένα καλό κομμάτι κρέας και να αρνούνται να πάρουν έστω μισό γιούρο. Κι ας το είχαν αγοράσει το αρνί από κρεοπωλείο κοντά στη Μόρια, όπως απέδειξε η έρευνα της αστυνομίας.
Τι κι αν αποκαλύφθηκε η αλήθεια; Τι κι αν κατέπεσε η σκευωριούλα; Αρκετά από τα αθηναϊκά Μέσα που είχαν τσιμπήσει, διατήρησαν την «είδηση» στη θέση της. Ανευ διορθώσεων. Οπως την είχαν πρωτοανεβάσει. Σιγά τώρα μη δώσουμε λογαριασμό στους κλεφταρνιάδες, που ήρθαν να διαβρώσουν τον πολιτισμό μας και να πολεμήσουν ύπουλα τη θρησκεία μας. Και σιγά μη νοιαστούμε που το δηλητήριό μας θα συνεχίσει να κυκλοφορεί. Να παράγει αισθήματα. Να νομιμοποιεί τις ιδέες των φασιστοναζιστών και κυρίως τη βίαιη πρακτική τους.
Ισως ήταν κι αυτός ένας τρόπος για να δείξουν ορισμένοι πόσο βαθιά τους συγκίνησε ο χαμός των είκοσι ανθρώπων, που θαλασσοπνίγηκαν κοντά στο Αγαθονήσι. Ηταν τόση η συντριβή τους που χρειάζονταν κατεπειγόντως ένα αντίδοτο, για να μην κλονιστεί ανεπανόρθωτα η ψυχική τους υγεία. Χρειάζονταν ένα ψέμα. Και το ’φτιαξαν.
