«Επικαιροποίηση» (συνθηκών) σημαίνει: εμείς (οι Τούρκοι) δυναμώσαμε, εσείς (οι Έλληνες) αδυνατήσατε, πρέπει να ξαναδούμε (να αναθεωρήσουμε) ορισμένα πράγματα (που εμείς, οι ισχυρότεροι, προκρίνουμε)…
Δεδομένου ότι το Διεθνές Δίκαιο εν τέλει επικυρώνει τα «δίκαια» των ισχυρότερων, ή αλλιώς απλώς δεν ισχύει (ούτε καν υπάρχει), την έχουμε άσχημα.
Έως χθες, γύρω στις 3.00 μ.μ., όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές (με την εξέλιξη της επίσκεψης Ερντογάν άδηλη ακόμα) μόνον ένα πλήθος ερωτημάτων που αφορούσαν σε αυτό το γεγονός θα μπορούσε να διακρίνει κανείς – τα περισσότερα εκ των οποίων άνευ απάντησης.
Εν πρώτοις: ποιος κάλεσε τον Ερντογάν; Αν κάτι τέτοιο ήταν πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης, οι άνθρωποι είναι ανεκδιήγητοι. Απόδειξη: ο Ερντογάν πριν καν αφιχθεί έθεσε στο τραπέζι (του διπλωματικού πολέμου) όχι μόνον την ατζέντα, αλλά την εθνική στρατηγική της Τουρκίας (κι εν πολλοίς την υψηλή στρατηγική της χώρας) για τις διμερείς (με την Ελλάδα) και πολυμερείς (συν την Κύπρο) σχέσεις. Η Συνθήκη της Λωζάννης, η μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη, η στρατιωτική κατάσταση στο Αιγαίο, το Κυπριακό, το προσφυγικό, η έκδοση των Τούρκων φυγάδων, ήταν η τουρκική φαρέτρα.
Αν η ελληνική πλευρά είχε υπολογίσει ότι η Τουρκία δεν θα έθετε αυτά τα θέματα, επειδή σε αυτήν τη συγκυρία είναι «στριμωγμένη», κοιμάται ύπνο βαθύ και ηλίθιο. Δηλαδή επικίνδυνο.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κύριος Προκόπης Παυλόπουλος, ήταν, κατόπιν τούτων, υποχρεωμένος να θέσει και να υπερασπισθεί τις ελληνικές θέσεις για τα εθνικά συμφέροντα με σθένος ισχυρότερο του αναμενομένου (πράγμα που προκάλεσε τη δυσφορία της τουρκικής πλευράς, καθώς η τελευταία άφηνε να διαρρέει). Προσέτι
η στάση του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας ήταν εκκωφαντική (στα αυτιά της Τουρκίας) διότι και κατά τον τόνο και κατά το περιεχόμενο υπερέβη κατά πολύ τους συνήθεις τόνους της πολιτικής κατευνασμού που ακολουθεί η Ελλάδα έναντι της Τουρκίας. Σε τέτοια ύδατα, πιο συνηθισμένα για την Τουρκία, βρέθηκε ο Ερντογάν όταν αργότερα συναντήθηκε με τον Τσίπρα.
Ο οποίος όμως αργότερα, στις κοινές δηλώσεις, ακολούθησε κι αυτός το «πνεύμα» Παυλόπουλου στα λεγόμενά του. Οπότε το ερώτημα «για ποιον λόγο η επίσκεψη Ερντογάν» προβάλλει πάλι εδραίο.
Αν λοιπόν η ελληνική πλευρά κάλεσε τον Ερντογάν στην Αθήνα (και συνεπώς στη Θράκη) τον κάλεσε απαρασκεύαστη, άνευ (φανερού) λόγου και αιτίας, δίνοντας για μιαν ακόμα φορά στην Τουρκία τη δυνατότητα να θέσει (και μάλιστα να προβάλει) τις θέσεις της. Επισήμως. Urbi et orbi! Τα
δε λοιπά περί ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας και ελληνικής διαμεσολάβησης ως προς αυτό, μπουρδίτσες. Ο Σουλτάνος έχει φροντίσει να γίνει κατανοητό (και στους Ευρωπαίους) ότι η σχέση Ένωσης – Τουρκίας είναι επίσης ένα θέμα συσχετισμών ισχύος. Και η τουρκική ισχύς εν σχέσει με την Ένωση χτίζεται ποικιλοτρόπως (προκαλώντας ταυτοχρόνως και αντίρροπες τάσεις).
***
Κατά δεύτερον: υπάρχει η πιθανότης η πρόσκληση Ερντογάν στην Αθήνα να υπαγορεύθηκε από άλλες ανώτερες Δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ, ώστε μέσω της Ελλάδας να διεξαχθεί ένα είδος διαλόγου (ΗΠΑ – Τουρκίας) που βεβαίως μας υπερβαίνει. Αν κάτι τέτοιο έγινε (μάλλον απίθανο), μέσα στην κυβέρνηση υπάρχει μια παιδαριώδης ομάδα. Που νομίζει ότι μπορεί να κτισθεί
μια γέφυρα από κινούμενη άμμο. Αν το καλοσκεφθεί κανείς τον πιάνει τρόμος. Μια παρέα προθύμων, έτοιμη να προσφέρει καλές υπηρεσίες υπέρ τρίτων, λες και δεν εμπλέκεται (θανάσιμα) η ίδια με τον έναν απ’ αυτούς, λες και δεν είναι υπήκοος του άλλου. Μόνον
βλαχοσυμπέθεροι με άγνοια κινδύνου μπορούν να λιγουρεύονται τέτοια στολίδια, προσπαθώντας να αποδείξουν ότι είναι και αυτοί «κάτι» – τρομάρα τους.
Συμπέρασμα: είτε τον καλέσαμε εμείς, είτε μας έβαλαν να τον καλέσουμε, ο Ερντογάν μας κατσικώθηκε στον σβέρκο, φέρθηκε ωσάν το Γιουνανιστάν να ήταν γι’ αυτόν Γκιουλενιστάν (εις ό,τι αφορά τη σημειολογία) και κέρδισε νέες θέσεις στη σκακιέρα του διμερούς (και διεθνούς) παιγνίου (εις ό,τι αφορά την ουσία). Εύγε!
Όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές ο Ερντογάν θα βρίσκεται στη Θράκη. Και έως τώρα το μόνον θετικό για εμάς ήταν το ότι ο Τσίπρας στάθηκε στο ύψος μιας εθνικής γραμμής χωρίς να τη χαρακτηρίζει το στίγμα του κατευνασμού.
Με το ερώτημα να παραμένει: Από ποιον και γιατί εκλήθη στην Αθήνα (και στη Θράκη) ο Ερντογάν;
