Ενα παράδοξο φαινόμενο, που συμβαίνει τελευταίως κατά κόρον. Οσον πιο νεοφιλελεύθερη πολιτική ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσον πιο πολύ πολλά στελέχη του καταφεύγουν και προσφεύγουν στην ιστορία της Αριστεράς -συχνά της κομμουνιστικής- τη σημειολογία της, την παράδοση, τον πολιτισμό και τη γλώσσα της.
Ομως, όλα αυτά, παρακολουθώντας τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ, μετατρέπονται εν τω άμα σε κούφια λόγια, προκαλούν στους αριστερούς θλίψη και στους δεξιούς κατάπληξη.
Αν το πράγμα συνέβαινε κατά κάποιαν οικονομία, θα ήταν απλώς γκροτέσκ. Θα περιοριζόταν, ας πούμε, σε μεμονωμένες στιγμές γλίτσας και γελοιότητος, όπως εκείνη του κ. Κατρούγκαλου που δήλωνε αυτάρεσκα «κομμουνιστής» την ίδια ώρα που έκοβε συντάξεις και δολοφονούσε συνταξιούχους.
Ομως το πράγμα παίρνει «επικές» (κατά τη λέξη του συρμού) διαστάσεις. Οσο πιο δεξιά πάει ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσον πιο πολύ πολλοί Συριζαίοι αναφέρονται στο παρελθόν της Αριστεράς,
αποχυμώνοντας απ’ το περιεχόμενό τους αρχαία κλέη, αλλά και πένθη. Με ευκολία πονηρού πολιτευτή που τα έχει δώσει όλα στον Σόιμπλε, επικαλούνται μεγάλες σκιές, κάνοντας έτσι τον λόγο τους απλώς διχαστικό, απλώς εμφυλιοπολεμικό. Τροφοδοτώντας έτσι τον αντίστοιχο διχαστικό-εμφυλιοπολεμικό λόγο της άκρας Δεξιάς, της Δεξιάς και της νέας Δεξιάς.
Αυτό το παράδοξο της αριστερής «μνήμης» που ανασύρει ο ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνοντας όλο και πιο δεξιά, συντελείται και σε σοβαρό και σε γελοίο επίπεδο. Και το μεν γελοίο επίπεδο είναι προφανές, όταν τύποι όπως ο κ. Πολάκης συνδέουν το γονίδιό(!) τους με την Εθνική Αντίσταση ή ζωγραφίζουν τον Βελουχιώτη πάνω σε τούρτες, αλλά το σοβαρό ούτε τόσο προφανές είναι, αλλά ούτε και λιγότερο επικίνδυνο.
Αίφνης, το αν έγινε εμφύλιος στην Κρήτη, τα Δεκεμβριανά, η Βάρκιζα, η ΕΔΑ του ’60, οι εξορίες μπαίνουν σε ένα μίξερ ανθρώπων που πουλάνε λιμάνια και αεροδρόμια, κάνουν πλειστηριασμούς, πετσοκόβουν συντάξεις, ατιμάζουν και σκλαβώνουν εργάτες, γονατίζουν μπροστά στους Επικυριάρχους και εξοστρακίζουν τους νέους στην ξένη.
Την ίδια ώρα που ο Τσίπρας πάει να τρουπώσει στο κλίμα Μακρόν, διάφοροι τύποι παίζουν αδιάντροπα με τον Μπελογιάννη και το Σκοπευτήριο.
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με «αριστερομετρημένους» ή όχι. Εχουμε να κάνουμε με ένα παράξενο υβρίδιο νέου τύπου. Βεβαίως, ίσως όχι και τόσο παράξενο για έναν χώρο που είχε την οίηση αλλά και την αμάθεια να διεκδικεί «ηθικά πλεονεκτήματα», πτύοντας κατάμουτρα τη σεμνότητα της Αριστεράς. Ομως
αυτό το παράξενο υβρίδιο (εκείνου που πράττει δεξιά και μιλάει αριστερά), παρ’ ότι γνωστό στο παρελθόν εις μικρόν, τώρα αυξάνεται και πληθύνεται. Αλλοι φανατισμένοι, άλλοι πονηροί κι άλλοι ακόμα όντως αριστεροί που δεν έχουν εισέτι απελπιστεί από την πολιτική του Τσίπρα, βρίσκονται στον ίδιο παρονομαστή που πάει να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα με προσευχές στην ιστορία των αθώων. Θλιβερά βέβηλο. Να ομνύεις μνημόνια και να μαγαρίζεις αντάρτες…
Σε μιαν εποχή που ο άμουσος λόγος, νεοφιλελεύθερος και ακροδεξιός, σε μιαν εποχή που η ακροδεξιά αναθεώρηση της νεότερης κυρίως ιστορίας, υποβαθμίζουν τον πολιτικό λόγο, αλλά και την πολιτική σκέψη, καταφθάνει από την άλλη πλευρά, εκείνη της Αριστεράς που Γονάτισε, ένας λόγος ρηχός, προσβλητικός για τους αριστερούς και εκείνους που εκτιμούν τους αριστερούς, διότι είναι αναντίστοιχος προς τα σύμβολα που επικαλείται. Είναι, με έναν λόγο,
σαν να κρεμάνε κόκκινες σημαίες στους ιστούς τους οι πολυεθνικές και να αναρτά πορτρέτα του Βελουχιώτη η Rothschild.
Θα μου πείτε, βεβαίως, ότι αυτή ακριβώς η Rothschild συμβουλεύει επισήμως και επ’ αμοιβή τον Τσίπρα πώς να ξεπουλήσει και τα τελευταία ασημικά. Να μην τραγουδάει, λοιπόν, αντάρτικα ο Καρανίκας και να μην κυνηγάει το παιδί τους αστούς κάτω στον κάμπο;
Σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη, η νεότερη Αριστερά στην Ελλάδα επέζησε περισσότερο και μπήκε στη μεταπολίτευση με τη δυναμική που της έδωσαν οι παρακαταθήκες της Εθνικής Αντίστασης. Προσέτι, μέγα μέρος της νεότερης πολιτισμικής παραγωγής συνετέθη πάνω στο σώμα της τραγωδίας των ηττημένων. Σύντομα όμως, από τα μέσα της θητείας Παπανδρέου κι ύστερα,
η δυναμική της Αριστεράς που προερχόταν από τις ΕΑΜικές παρακαταθήκες μετατράπηκε (επειδή ουδέν νεότερο σπουδαίο μετά τη μεταπολίτευση ήρθε να την εμπλουτίσει) σε δύναμη της αδράνειας.
Μέσα λοιπόν σε αυτό το λιμνάζον τοπίο (στο οποίο ανδρώθηκαν οι νεότερες γενιές της Αριστεράς) άρχισαν να φύονται αυτά που θερίζουμε σήμερα. Ολες οι εκδοχές των αριστερών στιγματίσθηκαν από αυτή τη διαδικασία. Συνεπώς αυτές
οι εύκολες αναφορές των νεότερων (όσοι τις κάνουν) σε λάβαρα από τα οποία οι ίδιοι έχουν αφαιρέσει τη σημασία τους, έχουν να κάνουν με τη δύναμη της αδράνειας και όχι με τη δυναμική μιας ιστορίας, που άλλωστε έχει κλείσει τον κύκλο της. Μέσα στην εντροπία της αδράνειας κάποιοι αριστεροί (από όλες τις εκδοχές της Αριστεράς) απέκτησαν επαφή με την αλαζονεία, την οίηση, την αυτοαναφορικότητα, την ευκολία, την ήσσονα προσπάθεια – αυτοί οι άνθρωποι αντικατέστησαν την αγάπη προς τον πλησίον, προς τον λαό, με την εύκολη διδακτική της τύφλας τους, δηλαδή με τον σεχταρισμό του αδιάβαστου και του αφιλοσόφητου. Αντικατέστησαν τον μειλίχιο λόγο και το διαλέγεσθαι με τον ξερολισμό και εν τέλει την απανθρωπιά. Κι έτσι, τώρα μεγάλο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε σαν έτοιμο από καιρό να κόβει μισθούς και συντάξεις,
να επαίρεται για «ηθικά πλεονεκτήματα» και να επικαλείται τον Βελουχιώτη για να προσκυνάει τον Σόιμπλε.
Ο κύκλος αυτός έκλεισε.
Ο Τσίπρας δεν έγινε το πρελούδιο μιας νέας εποχής, αλλά ο επίλογος μιας περιόδου που περιέχει μέσα της και τον εκφυλισμό μιας Αριστεράς, όχι μόνον κατά τον τρόπο που τον περιγράφουν εναργώς οι Καρανικοπολάκηδες, αλλά κυρίως κατά τον τρόπο που μετέρχονται όσοι κάνανε τις (βασιμότατες) προσδοκίες του λαού, κουρέλια…
