“Η ιστορία του γάτου…” μια εμπνευσμένη παιδική παράσταση, ύμνος στη διαφορετικότητα, από τα ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας και Κοζάνης
Δήμητρα Σμυρνή
Όταν ένα κείμενο ξέρει να λέει σημαντικά πράγματα, αξίες και ιδέες που πρέπει να καθορίζουν την ανθρώπινη ζωή, όταν το κάνει όχι διδάσκοντας με τον παραδοσιακό τρόπο αλλά παίζοντας, και πολύ περισσότερο όταν οι αποδέκτες του είναι μικρά παιδιά, τότε μπορούμε να πούμε πως δικαιώνει την ύπαρξή του, μετατρέποντας το Θέατρο στο ωραιότερο σχολείο της ίδιας της ζωής.
Αυτό συνέβη με το έργο του Luis Sepulveda «Η ιστορία του γάτου, που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει», μεταφρασμένο από τον Αχιλλέα Κυριακίδη και διασκευασμένο από τη Μαίρη Ανδρέου, φτάνοντας, με τη μορφή της παράστασης πια, στο ευαίσθητο και εύπλαστο παιδικό κοινό.
Πώς είναι δυνατόν να συνυπάρξει ένας γάτος μ’ έναν γλάρο και μάλιστα πώς είναι δυνατόν να του μάθει να πετά; Μ’ αυτήν την λογική απορία, που δημιουργείται στο παιδικό μυαλό ήδη από τον τίτλο της παράστασης, προκαλείται ένα έντονο ενδιαφέρον στο μικρό θεατή, που κορυφώνεται γόνιμα καθώς προχωρεί το έργο.
Κι εδώ αρχίζει ο συγγραφέας να υφαίνει τον στέρεο καμβά, πάνω στον οποίο θα στήσει τους ήρωές του. Η διαφορετικότητα σ’ αυτόν τον κόσμο στον οποίο συνυπάρχουμε είναι υπαρκτή, το θέμα είναι πώς θα τη βιώσουμε και θα τη μετατρέψουμε από πεδίο διαμάχης σε χώρο αποδοχής, κατανόησης και βαθύτερα σε αλληλεγγύη και προσφορά.
Στο έργο η διαφορετικότητα ανάμεσα στα ζώα δεν τα εμποδίζει να συνυπάρξουν και μέσα από τα γεγονότα να οδηγηθούν στην υψηλότερη μορφή συνύπαρξης, την ανιδιοτελή προσφορά.
Ιδέες όπως αυτή της συνέπειας ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις, της ουσιαστικής σημασίας της μητρότητας που είναι το μεγάλωμα ενός παιδιού από κάποιον και όχι η φυσική διαδικασία της γέννησής του, η καθοριστική σημασία στη ζωή της τόλμης για να πετύχεις –«πετάει όποιος τολμά να πετάξει» θα πει ο συγγραφέας- είναι μερικές από τις πολλές που διαπερνούν το παιδικό μυαλό και την ψυχή με έξυπνο και ανάλαφρο τρόπο.
Έχοντας ένα τέτοιο κείμενο στα χέρια της η Μαίρη Ανδρέου το σκηνοθέτησε εμπνευσμένα δίνοντάς του τη γρήγορη κινηματογραφική δράση που πάντα αρέσει στα παιδιά, χωρίς όμως να υποχωρήσει από τις βασικές δραματουργικές δομές.
Οι έξι ηθοποιοί της, που ερμήνευσαν ο καθένας περισσότερους από έναν ρόλους οι: Αλέξανδρος Ζαφειριάδης, Γιάννης Καράμπαμπας, Ευαγγελίνα Καρυοφύλλη, Σωτήρης Καρκαλέμης, Αλκιβιάδης Μπακογιάννης και Χρυσή Μπαξεβάνη , κάτω από τη σκηνοθετική της γραμμή έδωσαν οντότητα και εκφραστική ποικιλία στην ερμηνεία τους, γοητεύοντας τα παιδιά.
Η ερμηνεία, εμπλουτισμένη με την πρωτότυπη μουσική του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, που έδωσε ρυθμό στην παράσταση, και την κίνηση και τις χορογραφίες του Τάσου Παπαδόπουλου, που ανέβασαν τη δυναμική της, έφτασε σε απόλυτα ικανοποιητικά επίπεδα, μεταδίδοντας στα παιδιά το περιεχόμενο του έργου με χιούμορ και δροσιά.
Καταλυτικά στην επιτυχία του έργου τα σκηνικά της Ευαγγελίας Κιρκινέ, που λειτουργικά και ευρηματικά ξάφνιασαν από την πρώτη στιγμή ευχάριστα τους θεατές, καθώς και τα κοστούμια της.
Στη σημερινή πρώτη παράσταση στη Βέροια για τα σχολεία, το 1ο Δημοτικό εκδήλωσε έμπρακτα τον ενθουσιασμό του συμμετέχοντας στη θεατρική δράση και φεύγοντας από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών μ΄ ένα λαμπερό πρόσωπο γεμάτο ικανοποίηση. Άλλωστε οι καλύτεροι κριτές μιας παράστασης είναι κυρίως οι ίδιοι οι αποδέκτες της.
Το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας, λοιπόν, μπορεί να χαίρεται για μια ακόμη επιτυχία, που τη μοιράζεται αυτήν τη φορά με το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, κάτω από την ομπρέλα του Δικτύου «Τα ΔΗΠΕΘΕ της Εγνατίας Οδού», τιμώντας τη θεατρική πράξη και μάλιστα σ’ έναν ευαίσθητο χώρο, όπως είναι αυτός του παιδικού θεάτρου.
Φωτογραφίες: faretra.info
