Όλοι έχουμε έναν φίλο που έχει έναν φίλο που ξέρει κάποιον διάσημο. Για να φτάσεις λέει στον οποιοδήποτε, χρειάζεσαι, υποτίθεται, πέντε άτομα. Εγώ διαπίστωσα ότι έχω μια φίλη που έχει μια άλλη φίλη, που γνωρίζει γνωστό φωτογράφο μόδας. Και εκείνος, καθότι μέσα στα πράγματα, μας ενημέρωσε, μέσω της αλάνθαστης μεθόδου διάδοσης της πληροφορίας από στόμα σε στόμα, ότι τα μοντέλα, (τα σουπερ, όχι τα απλά), για να βγουν κεφάτες και λαμπερές στις φωτογραφίες τις ιλουστρασιόν, γυρνούν με νάζι το κεφάλι, κοιτούν τον φακό και λένε όλο χαρά «αυγάααα!».
Ναι, καλά το σκεφτήκατε. Είναι τόσο αστείο όσο ακούγεται. Μη σας πω και περισσότερο. Το ξέρω γιατί σιγά μην άφηνε η δικιά μου «συμμορία» τέτοια πληροφορία χωρίς διασταύρωση, δοκιμασία και ανάλογη σεάνς-φωτό. Εν ολίγοις, σε παρακείμενη καφετέρια κάποιο ωραίο καλοκαιρινό πρωινό, στο πάρκο της Νάουσας άκουγες «αυγά» και γέλια για αρκετή ώρα.
Δεν ξέρω αν οι επαγγελματίες μοντέλα το χρησιμοποιούν για να γελάσει τεχνητά το χειλάκι τους, πάντως εμείς οι μπαμπάτσικες, μια χαρά το χαρήκαμε στα αλήθεια. Και «σκίουρος» βέβαια να φωνάζαμε με θελκτικό βλέμμα, πάλι το ίδιο αποτέλεσμα θα είχαμε.
Μέρες μετά από αυτή τη χαλαρή εμπειρία τις οποίας υποσχεθήκαμε ως παρέα να κρατήσουμε επτασφράγιστα τα πειστήρια, σερφάροντας στο ίντερνετ είδα διαφημιστική καμπάνια ρούχων τα οποία φορούσαν όμορφες κοπέλες μεν, αλλά με κάτι μούτσκες στην κατηγορία «βάρα βιτσιά να φύγουμε». Στην αρχή απλά το είδα, μετά το παρατήρησα, μετά το είδα να επαναλαμβάνεται και σε άλλες εταιρείες, και το ίδιο ύφος το είδα να περιφέρεται και σε πασαρέλες. Ρούχα υψηλής ραπτικής, πανάκριβα παπούτσια, φρεσκοχτενισμένα μαλλιά και μονίμως το ύφος « ψόφησε το κουτάβι μου και δεν ξέρω τι να κάνω». Μια, δυο, τρεις, το ‘στειλα το μήνυμα στην διαφημιζόμενη εταιρεία « Για ποιον λόγο να δώσω λεφτά να αγοράσω τα ρούχα σας αν είναι ζήσω και εγώ την δυστυχία του μοντέλου». Αυτό. Σύντομο. Και σαφές.
Αναρωτήθηκα πόσο καιρό έχω να αγοράσω γυναικείο περιοδικό, καθώς και από πότε οι διαφημίσεις δεν είναι ζωηρές και χαρούμενες, μα κυρίως από πότε οι γυναίκες που διαφημίζουν γυναικεία ρούχα πρέπει να ‘ναι σκυθρωπές, με ανέκφραστο βλέμμα, αποστεωμένο σώμα, χωρίς στήθος, πλάτη, κοιλιά και να μοιάζουν με περιφερόμενες ζωντανές κρεμάστρες. Και οι υπόλοιπες κοινές θνητές, ως καταναλώτριες ανταποκρινόμαστε σε αυτή την εικόνα της τρισδυστυχισμένης; 
Μόνο στα αρώματα φτιάχνει λίγο η κατάσταση γιατί αναγκαστικά πρέπει να κερδίσει η αίσθηση δροσιάς, μυστηρίου. θηλυκότητας, εφόσον το προς πώληση προϊόν πουλιέται λόγω μυρωδιάς και το χαρτί ή η οθόνη δε βοηθάει την όσφρηση. Αυτό ισχύει για τα γυναικεία προϊόντα διότι για τα αντρικά, τα οποία πάλι γυναίκες διαφημίζουν, οι καμπύλες ξεχειλίζουν. Η γυναίκα δηλαδή ανοίγει το πορτοφόλι της υπό τη «γοητεία» μιας αδύνατης ανέκφραστης γυναίκας, ενώ ο άντρας ανοίγει το πορτοφόλι του υπό την «γοητεία» μιας πληθωρικής με ζωντανό βλέμμα γυναίκας.
Σεξιστικό; Ίσως, μάλλον, ασφαλώς, και βεβαίως. Στις γυναίκες πουλάει το αυστηρό ύφος που έχει συνδυαστεί με την δύναμη και την αποφασιστικότητα ή το τελείως ανέκφραστο συνοδευμένο από έλλειψη ενδείξεων φύλου. Διότι η γυναίκα δεν είναι δυνατή μπορεί όμως η μόδα να την κάνει να μοιάζει δυνατή, άρα να την πλησιάσει στην εικόνα του άντρα (!). Ο άντρας είναι άντρας, τον αφήνουμε ήσυχο.
Κάτω από την ομοιομορφία και την επιμονή τους να χωρέσουμε σε ρούχα ενός μεγέθους, μέσα από την εμμονή να φτάσουμε τα κιλά και τη γράμμωση που θέλουν οι φωτογραφίες των χιλίων φίλτρων, ξεπροβάλει μια υγιής εικόνα όμορφου ανθρώπινου σώματος που και μιλάει και φωνάζει και γελάει δυνατά, επειδή έχει υποχρέωση να διαφέρει όντας απλά ο εαυτός της: όχι μια δήθεν σκυθρωπή παρουσία για να θεωρείται ωραία, αλλά μια χαμογελαστή υγιής κοπέλα που θα είναι μοιραία.
Γι’ αυτό, για το επόμενο στιγμιότυπο, καλή παρέα, καλή καρδιά και αυγάαααααα!!! Και αν σας κοιτούν οι γύρω με γουρλωμένα μάτια ή με κλεφτές ματιές, θα είναι επειδή διαφέρετε και καλά κάνετε!
