“Νενικήκαμεν!” γράφει ο Δημήτρης Αθανασιάδης
Ώρες ώρες τα βάζω με την αρχαιολαγνεία μου, που δεν μ’ αφήνει να χαρώ ούτε μια νίκη, σαν αυτή που ως άλλος Ευκλής*, αλλά επί ελικοπτέρου, ανήγγειλε ο σημερινός ηγεμόνας της χώρας μας, μετά την κατάσβεση της πυρκαγιάς στην Αττική, ύστερα από σκληρή διαπραγμάτευση μαζί της.
Ήταν, πράγματι, μια “Καδμεία νίκη**”, αφού επί των ημερών του, όπως δήλωσε, κάηκε μόνο το 1/10 της έκτασης σε σχέση με αυτή που κάηκε επί των ημερών προκατόχου του ηγεμόνα το 2009, δικαιώνοντας, τελικά, τον στωϊκό Επίκτητο, ο οποίος θεωρούσε ότι μπορεί να είναι ανίκητος όποιος δεν κατεβαίνει σε αγώνα που δεν μπορεί να νικήσει (“ανίκητος είναι δύνασαι, εάν εις μηδένα αγώνα καταβαίνης, όν ουκ έστιν επί σοι νικήσαι”), ίσως, και γι’ αυτό ήταν κρυμμένος μέχρι να βεβαιωθεί για τη νίκη του.
* Οπλίτης δρομέας, που ανήγγειλε τρέχοντας τη νίκη κατά των Περσών στη μάχη του Μαραθώνα το 490 πΧ και μετά πέθανε.
Ο σημερινός αγγελιοφόρος της νίκης έτρεξε με το ελικόπτερο και το αποτέλεσμα δεν ήταν ο θάνατος μετά τη χαρά της νίκης, αλλά η νίκη της πολιτικής επιβίωσης και η χαρά της εξουσίας.
Ο πολιτικός θάνατος θα ακολουθήσει μετά πάσης βεβαιότητας οσονούπω.
** Νίκη χωρίς αντίκρισμα, σαν αυτή των ΚαδμεΙων (Θηβαίων) επί των Αργείων, που είχε ως αποτέλεσμα την αλληλοκαταστροφή τους ή κατ’ άλλους σαν αυτή των παιδιών του Οιδίποδα για την εξουσία, του Ετεοκλή επί του αδελφού του Πολυνείκη, μπροστά στα τείχη της Ακρόπολης της Καδμείας (Θήβας) με αποτέλεσμα το θάνατο και των δύο αδελφών.
Ο ηττηθείς, κατά την ομολογία του νικητή, ηγεμόνας της πυρκαγιάς του 2009 είναι ήδη πολιτικά νεκρός.
Αναμένουμε την ολοκλήρωση της μυθιστορίας, που επαναλαμβάνεται ως φάρσα για τον νικητή και τραγωδία για τον ηττημένο, που στην περίπτωση της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας οι δύο ιδιότητες, του νικητή και του ηττημένου, συνυπάρχουν στα ίδια πρόσωπα, κάνοντας τη σχέση τους Γόρδιο Δεσμό.
ΥΓ
Δυστυχώς, είμαστε ένας λαός, που καταφέρνει κάθε φορά να δικαιώνει τον Γάλλο πατριώτη, ποιητή, συγγραφέα και φιλόσοφο, Paul Valéry (1871-1945), που έλεγε ότι η ιστορία δεν διδάσκει τίποτα:
“L’histoire est le produit le plus dangereux que la chimie de l’intellectuel ait élaboré. Il fait rêver, il enivre les peuples, leur engendre de faux souvenirs, exagère leurs réflexes, entretient leurs vieilles plaies, les tourmente dans leur repos, les conduit au délire des grandeurs ou à celui de la persécution et rend les nations amères, superbes, insupportables et vaines. L’histoire justifie ce que l’on veut, n’enseigne rigoureusement rien, car elle contient des exemples de tout et donne des exemples de tout”.
(Η ιστορία είναι το πιο επικίνδυνο προϊόν, που έχει αναπτύξει η πνευματική χημεία. Δημιουργεί όνειρα, μεθάει τους λαούς και τους γεννάει ψεύτικες αναμνήσεις, εξάπτει τα αντανακλαστικά τους, συντηρεί τις παλιές πληγές τους, κάνει θυελλώδη την ηρεμία, τους οδηγεί σε ντελίριο μεγαλείου ή καταδίωξης και κάνει τα έθνη βίαια, αλαζονικά, ανυπόφορα και κενόδοξα. Η ιστορία δικαιολογεί αυτό που θέλουμε, δεν διδάσκει αυστηρώς τίποτα, γιατί περιέχει παραδείγματα για όλα και δίνει παραδείγματα για όλα).
ΔΑ
