Αποχαιρετιστήριο στο Γιώργο Αναστασιάδη

Αποχαιρετιστήριο στο Γιώργο Αναστασιάδη, έναν από τους ελάχιστους εναπομείναντες εξόριστους αγωνιστές κατά την περίοδο της Χούντας, που έφυγε χθες 3 Αυγούστου, ήσυχος και γαλήνιος ότι επιτέλεσε το καθήκον του προς το συνάνθρωπο του και την Κοινωνία

Ακολουθεί απόσπασμα από το ποίημα «ΑΝ» του Κίπλινγκ που τόσο του άρεσε να ανατρέχει σε δύσκολες στιγμές, διαβάζοντας το ξανά και ξανά στα παιδιά του:

“Αν να προσμένεις το μπορείς,

δίχως από την προσμονή ετούτη να αποσταίνεις,

Αν σε μισούν, όμως το μίσος μέσα σου να μην αφήσεις να φουντώνει,

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς,

δίχως το όνειρο να κάνεις δάσκαλο σου,

Αν το μπορείς το Θρίαμβο και την Καταστροφή να αντικρίσεις,

και σε αυτούς τους δύο αγύρτες όμοια να φερθείς,

Αν να μιλάς μπορείς με το λαό κι ωστόσο να κρατάς την αρετή σου,

με βασιλιάδες όντας  να μη χάνεις το απλό το φέρσιμο σου,

Αν το μπορείς την ώρα που ο θυμός σου θέλει να ξεσπάσει,

νηφάλιος να κρατηθείς και τη γαλήνη σου την πρώτη να ξανάβρεις

δικιά σου τότε θα ναι η ΓΗ κι όλα εκείνα που κατέχει”                                                                   ΚΙΠΛΙΝΓΚ

Τη ΖΩΗ του Γιώργου τη χαρακτήριζε η ποίηση.

Όχι γιατί ήταν ο ίδιος ποιητής. Δεν ήταν. Διακατεχόταν όμως από τα ίδια βασικά χαρακτηριστικά που διακρίνει όλους τους ποιητές:

Την Έμπνευση και το Όραμα για μια άλλη Ζωή, μια αλλιώτικη Ζωή.

Όχι για τον ίδιο. Αλλά για την Κοινωνία που οραματιζόταν μαζί με τους συντρόφους του.

Δεν αρκέστηκε βέβαια στα οράματα και στα ευχολόγια, ούτε στην κριτική εκ του ασφαλούς.

Αν είναι ήρωας ο φαντάρος που ρίχνεται με αυταπάρνηση στη μάχη και υπομένει κακουχίες, στερήσεις και βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του,

Τότε αυτός που εθελοντικά και όχι κατόπιν διαταγών, αλλά παρά τις αντίθετες άνωθεν «διαταγάς»,  αντιστέκεται, προτάσσει το στήθος του, φυλακίζεται, οδηγείται στην εξορία για τις ιδέες του ,

αυτός που στήνεται ξανά και ξανά στο τοίχο για εκτέλεση και δεν σκέφτεται καν να “λακίσει”,

αυτός που παρά τις νουθεσίες των “καλοθελητών” που του λέγανε, “τι τα θέλεις αυτά βρε συ Γιώργο σπουδαγμένος άνθρωπος, με ποιους πας να τα βάλεις, εσύ έχεις οικογένεια, έχεις γυναίκα και μικρό παιδί, μια χούφτα άνθρωποι είστε, που πάτε να βάλετε με τα τανκς ;”

Αυτός ο άνθρωπος που παρόλα αυτά δε λυγάει, πως λέγεται;

Ο Γιώργος δεν έθεσε μόνο αυτοβούλως εαυτόν στο βωμό του θυσιαστηρίου για τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Στερήθηκε συνειδητά το μόλις ενός έτους κοριτσάκι του για να μεταφέρει το μήνυμα στα αγόρια και τα κορίτσια όλης της Χώρας, ότι τα οράματα, η ελπίδα, η δικαιοσύνη και πάνω από όλα η Ελευθερία δεν είναι απλές έννοιες γραμμένες στο χαρτί.

Είναι τρόπος ΖΩΗΣ. Είναι η ηλιαχτίδα που και τα πιο βρώμικα χέρια δεν μπορούν να λερώσουν…

Εκείνα τα χρόνια της εξορίας στη Γυάρο μαζί με τους συντρόφους του, τον πατέρα μου και τόσους άλλους ελάχιστους στον αριθμό αλλά μέγιστους στην ψυχή,

εκείνα τα χρόνια της εξορίας και της Αντίστασης, δεν χάραξαν μονάχα τις ζωές τους και τις ζωές των δικών τους ανθρώπων, τις ζωές τις δικές μας.

Χάραξαν μια νέα στάση ζωής, κόντρα στο ραγιαδισμό που επικρατούσε και απέδειξαν ότι οι ρομαντικοί και οι οραματιστές μπορούν να εμπνεύσουν το Λαό με το ζωντανό παράδειγμα τους και όλοι μαζί να γίνουν ο Εφιάλτης ακόμα και της πιο σκληρής Δικτατορίας.

“Θα περάσουν από πάνω μας όλοι οι τροχοί,

στο τέλος, τα ίδια τα όνειρα μας θα μας σώσουν” Ν. Καρούζος

“Πάντα να ρίχνεις στις πληγές σου νέο κουράγιο,

Να ανάβει η μάχη, να νικήσεις” Β. Λεοντάρης

Ο Γιώργος δεν πλούτισε στη ζωή του. Πλούτισε όμως τη δική μας.

“Ψηλά το κεφάλι” ήταν η παρακαταθήκη η δική του και των συντρόφων του.

“Ψηλά το κεφάλι” ακόμα “και με το λουρί στο σβέρκο”.

Έβαλε την αξία του ανθρώπου, πάνω από την αξία του χρήματος.

Αψήφισε το Θάνατο κοιτώντας τον κατάματα στημένος στον τοίχο σε εικονικές -ευτυχώς εκ των υστέρων διαπιστωμένες- εκτελέσεις, για αυτό και δεν φοβήθηκε το Θάνατο στα γεράματα.

Μόλις προχθές, στο κρεβάτι του Νοσοκομείου, μετά από εγκεφαλικά, κι ενώ τρεφόταν με ένα σωληνάκι από τη μύτη, με μηχάνημα για την υποστήριξη του πνεύμονα και με μάσκα οξυγόνου, είπε το εξής συγκλονιστικό:

“Ο άνθρωπος πρέπει να περνά αυτές τις πόρτες (του Νοσοκομείου εννοούσε). Για να καταλάβει ότι είναι άνθρωπος. Για να νιώσει τον ανθρώπινο πόνο και τι πάει να πει Ανθρωπισμός και Αλληλεγγύη. Εγώ για αυτά αγωνίστηκα με τους συντρόφους μου όλη μου τη Ζωή…”

Αγαπημένε μας Γιώργο, ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ,

ΣΟΥ ΕΚΦΡΑΖΟΥΜΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΨΕΣ ΚΑΙ ΠΑΛΕΨΕΣ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΟΤΙ  ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Λάζαρος Κουμπουλίδης