Πολύ περισσότερο, αυτές οι μακροοικονομικές διαδικασίες είναι… ασύλληπτες και εντελώς αδιάφορες για τον κοινό νου του αβάσταχτα φορτωμένου φορολογούμενου – υποζυγίου, που «ανάκαμψη» ακούει αλλά ανάκαμψη και διέξοδο δεν βλέπει.
Η πραγματικότητα λοιπόν επιβάλλει την ατζέντα, παρά την όποια διάθεση, επιθυμία και επιδίωξη της κυβέρνησης να σταθεί στην «επιτυχία» της στιγμής. Και αυτή η πραγματικότητα στο πολιτικό επίπεδο συντίθεται από:
– Τη ζοφερή κατάσταση που δημιουργεί η αντιπαράθεση στον χώρο της Δικαιοσύνης, υπονομεύοντας την όποια αξιοπιστία έχει εναπομείνει στο πολιτικό σύστημα και στην ίδια τη Δικαιοσύνη ως θεσμό.
– Τη βιαστική «να έρθει στα πράγματα» Νέα Δημοκρατία η οποία, προκειμένου να πετύχει τον στόχο της, είναι διατεθειμένη να αγκαλιάσει και να αξιοποιήσει ακόμη και τον Γιάνη Βαρουφάκη, τον οποίο μέχρι πρόσφατα χαρακτήριζε επικίνδυνο και αναξιόπιστο.
– Την επιμελή και μεθοδική προσπάθεια για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, προκειμένου ο υπέρτατος νόμος του κράτους κάποια στιγμή να «νομιμοποιήσει» τους εκατοντάδες νόμους που έχει ψηφίσει η Βουλή ως μνημονιακές υποχρεώσεις, συντονίζοντας το νομικό περιβάλλον της χώρας με την πραγματικότητα που έχουν επιβάλει σε κάθε τομέα της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής ζωής οι δανειστές.
Στη σφαίρα της (πραγματικής) οικονομίας, οι όποιες θετικές παρενέργειες προκληθούν από την έξοδο στις αγορές θα είναι ανεπαίσθητες στον τρέχοντα πολιτικό χρόνο. Σ’ αυτόν τον τρέχοντα χρόνο τίποτε δεν μπορεί να αντισταθμίσει τη δυσαρέσκεια των πολιτών οι οποίοι δεν έχουν την πολυτέλεια να σκεφτούν «οικονομικά μακροπρόθεσμα» καθώς, επί του παρόντος και μεσοπρόθεσμα, τους κυνηγά ανηλεώς ο «ανεξάρτητος» φοροεισπρακτικός μηχανισμός ο οποίος φροντίζει να εξασφαλιστούν τα θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα που έμμεσα καταλήγουν στα σεντούκια των δανειστών.
Όσο για τις ψευδαισθήσεις που θα μπορούσαν ίσως να καλλιεργηθούν για το νέο περιβάλλον στην οικονομία και τις ελπίδες του κόσμου για κάποια λίγη ανακούφιση από την έξοδο στις αγορές, επιφανείς εκπρόσωποι των δανειστών έσπευσαν να μας προσγειώσουν στην πραγματικότητα λέγοντας πάνω κάτω «καλά τα πάτε, μπορείτε καλύτερα, περιμένουν ακόμη περισσότερα από εσάς».
Υποδείξεις δανειστών
Κατ’ αρχάς, ο Ευρωπαίος επίτροπος Πιερ Μοσκοβισί, ο οποίος ήταν στην Αθήνα ακριβώς τη στιγμή που η χώρα έκανε την περατζάδα της στις αγορές, στις επαφές του με την κυβέρνηση (και την αξιωματική αντιπολίτευση) ξεκαθάρισε ότι τίποτε δεν πρόκειται και δεν πρέπει να αλλάξει από τη φιλοσοφία του προγράμματος που η χώρα ακολουθεί.
Κι αυτό το πρόγραμμα μπορεί κάποιος να το συνοψίσει πια σε δυο λέξεις:
– Περικοπές.
– (Ξε)πούλημα.
Ο Γάλλος επίτροπος μάλιστα, προκειμένου να βγαίνουν οι λογαριασμοί (των δανειστών) άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο για επιβολή της νέας μείωσης του αφορολογήτου, αντί του 2020 που έχει ήδη ψηφιστεί, από το 2019 – όπως εξαρχής ζητούσε το ΔΝΤ.
Μιλώντας ο ίδιος για τον σκοπό της επισκέψεως – «αστραπή» που έκανε στην Αθήνα (ανήμερα της εκδόσεως του νέου ομολόγου) ο Μοσκοβισί είπε πως ήρθε πριν τις καλοκαιρινές διακοπές για να στείλει το μήνυμα πως «είναι λάθος να χαλαρώσετε μετά την έκδοση του ομολόγου» και ότι «πρέπει να εφαρμόσετε τους νόμους που ψηφίσατε, να σέβεστε τις υποχρεώσεις σας για να σεβαστούν και οι πιστωτές τις δεσμεύσεις τους για το χρέος».
Γεμάτη η ατζέντα
Απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα ήταν και όσα υποστήριξε σε συνέντευξή της στη «Ναυτεμπορική» η επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Ελλάδα Ντέλια Βελκουλέσκου. Μεταξύ άλλων σημείωσε/υπέδειξε:
– Η δοκιμαστική έξοδος στις αγορές θα πρέπει να ευθυγραμμίζεται με τους στόχους του προγράμματος, καθώς η ελληνική κυβέρνηση έχει ακόμη «φουλ» ατζέντα μπροστά της.
– Οι φόροι στην Ελλάδα εμποδίζουν πλέον τις επενδύσεις και, στο πλαίσιο αυτό, πρέπει να διευρυνθεί η φορολογική βάση (μ’ άλλα λόγια, κατάργηση του αφορολόγητου) και να μειωθεί η δαπάνη για τις συντάξεις (μ’ άλλα λόγια, κι άλλο μαχαίρι στις συντάξεις).
Εσωτερική μιζέρια
Τα όσα συνοπτικά υπενθύμισαν οι εκπρόσωποι των δανειστών Μοσκοβισί και Βελκουλέσκου, περιγράφουν το ασφυκτικό πλαίσιο διεξαγωγής του πολιτικού παιχνιδιού στη χώρα. Το γεγονός αυτό, και καθώς το εν λόγω πλαίσιο δεν αμφισβητείται ούτε από την κυβέρνηση ούτε από την αξιωματική αντιπολίτευση, κατευθύνει τη μεταξύ τους αντιπαράθεση σε επιμέρους ζητήματα διαδικασίας και την απλοποιεί στο επίπεδο του ποιος από τους δυο είναι ο καλύτερος διαχειριστής αυτής της μίζερης (σε οικονομικό τουλάχιστον επίπεδο) ελληνικής πραγματικότητας.
Καθ’ ότι η κυβέρνηση γνωρίζει ότι τα περιθώρια κινήσεων που διαθέτει για να ανατάξει το οικονομικό περιβάλλον είναι ανύπαρκτα, αναζητά τρόπους να διευρύνει στο μέγιστο δυνατό τον πολιτικό χρόνο που έχει στη διάθεσή της και να εξαντλήσει τη θητεία της, με την ελπίδα ότι τελικά το πρόγραμμα θα αποδώσει καρπούς.
Από την πλευρά της η αξιωματική αντιπολίτευση, μη μπορώντας να αντιτάξει τίποτε διαφορετικό ως πρόταση σε οικονομικό επίπεδο καθώς έχει υιοθετήσει απόλυτα τη λογική και τις απαιτήσεις των δανειστών, αναζητά άλλους χώρους και συμμάχους προκειμένου να πλήξει την κυβέρνηση δημιουργώντας ήδη το επιχείρημα που θα χρησιμοποιήσει αν καταφέρει να κερδίσει τις εκλογές: αυτοί φταίνε για όλα και πρέπει να πληρώσουν (με ειδικά δικαστήρια ενδεχομένως…).
