“Η πολιτική ως όπιο του λαού” γράφει ο Δημήτρης Αθανασιάδης

Κάποιος δεν εξαπατάται, κάποιος εξαπατά τον ίδιο του τον εαυτό

Αυτό, προφανώς, ανέσυρε από τον Goethe η ελληνική πολιτική με τη νεοφιλογερμανική της κουλτούρα και το ονόμασε κατ’ άλλους αυταπάτη και κατ’ άλλους αμαρτία.

Ουδείς, όμως, αναμάρτητος, όπως δήλωσε απελθών πολιτικός σωτήρας, για να γλυτώσει το λίθο της προστάτιδας “Αγίας” της Ευρώπης, κατά το Ευαγγελικόν “ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον” (Κατά Ιωάννην Ιερόν Ευαγγέλιον, 8, 7)

Η διαρκώς διολισθαίνουσα πολιτική εξουσία των προσκυνητών της χρηματοπιστωτικής Βαβυλώνας, αφού ολίσθησε από το δεξιό νεοφιλελευθερισμό στον ευρωπαϊκό προστατευτισμό και από την εθνική ανεξαρτησία στην ευρωπαϊκή κηδεμονία, από την αριστερή λαοφιλία στη φασιστική λαοκτονία και από τον έντιμο και επωφελή συμβιβασμό στον άτιμο και επιβλαβή ραγιαδισμό, από το κάθε γράμμα του συντεταγμένου κράτους στο κάθε πρόσκομμα του Ευρωπαϊκού παρακράτους και από τη γραβάτα στο φέσι, ακόμα και στο κομποσχοίνι που της προσέφερε ο Γάλλος υπουργός των οικονομικών Bruno Le Maire, πέρασε από τη συνταγματική τάξη της δημοκρατίας στη συντακτική αταξία της υποταγής και από την ουσία της απομείωσης του χρέους στο λεκτικό καμουφλάρισμα της διατήρησής του, όταν δια φωνής του τωρινού υπουργού των οικονομικών, δήλωσε:

“Μια καλή λεκτική διατύπωση θέλουμε για το χρέος”.

(Η μετάθεση του υποκειμένου σε όφελος του αντικειμένου οφείλεται ή στη βιασύνη του ηλεκτρονικού τύπου να προβάλλει το επιθυμητό αποτέλεσμα, δηλαδή, την καλή λεκτική διατύπωση για το χρέος, αντιποιώντας τη συντακτική ορθότητα του υπουργικού λόγου ή σ’ αυτή καθ’ αυτή τη συντακτική αναρχία του υπουργικού λόγου να καλύψει το υποκείμενο του πόθου, παραλείποντας, ακόμα και την προσωπική αντωνυμία του πρώτου πληθυντικού προσώπου, δηλαδή, εμείς θέλουμε).

Αυτές οι πολιτικές κυκλοθυμικές μεταστροφές από success story σε success story, “από ξερονήσι σε ξερονήσι, κουβαλώντας από λύπη σε λύπη το μπόγο μας” με τα λόγια του Γιάννη Ρίτσου στο “Γράμμα στο Ζολιό Κιουρί”,  από τη σκληρή διαπραγμάτευση στον δήθεν έντιμο συμβιβασμό, τρέλαναν τους πολιτικούς χαμαιλέοντες, τρέχοντας πάνω στη σκωτσέζικη ευρωπαϊκή κουβέρτα.

Το γαϊτανάκι με τις αφηγηματικές γυροβολιές από το παραμύθι  της μείωσης του χρέους στο μυθιστόρημα της ποσοτικής χαλάρωσης και από εκεί στη νουβέλα (εκ του λατινικού novus και γαλλικού nouvelle, τουτέστιν νέο αφήγημα) της ανάπτυξης αγγίζουν τις εσχατιές του φαρισαϊσμού και της κυνικής ταξικής βίας, ιδιαίτερα μάλιστα, όταν στην προφητεία της επερχόμενης ανάπτυξης οι πόρτες της Εδέμ δεν είναι απλά ερμητικά κλειστές για μεγάλες κοινωνικές ομάδες, όπως οι συνταξιούχοι, αλλά προκαταβολικά κατάμουτρα κλειδαμπαρωμένες, κατά το Καβάφειο “ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω” και όλα αυτά τα παραμύθια της Χαλιμάς, αλί και τρισαλί το χάλι μας, έχουν ως μοναδικό σκοπό τη λοβοτομή του λαού, που ο ρόλος του περιορίζεται στην άκριτη στήριξη των αποφάσεων και την ανεξέλεγκτη κατανάλωση των ευτελών προϊόντων της πολιτικής υποκουλτούρας, όπως με τόση σαφήνεια και αμεσότητα κατέγραψε ο Noam Chomsky:

“Παντού, από το λαϊκό πολιτισμό ως το σύστημα της προπαγάνδας, υπάρχει συνεχής πίεση να κάνουν το λαό να αισθάνεται ότι είναι άσχετος και ότι το μόνο ρόλο που μπορεί να έχει είναι να στηρίζει αποφάσεις και να καταναλώνει”, ακόμα και τα παράγωγα της πολιτικής αποσύνθεσης, θα συμπλήρωνα.

Ας μεταμφιέσουμε, λοιπόν, το χρέος από τέρας της χρηματοπιστωτικής κόλασης σε άγγελο του ευρωπαϊκού παραδείσου, που θα μας οδηγήσει στην αιωνιότητα της μετά θάνατο ζωής, ώστε να ικανοποιηθούν και οι Σατανάδες του ΔΝΤ, απολαμβάνοντας με τα σαδιστικά τους ένστικτα, όχι απλώς τη βιωσιμότητα, αλλά και την αιωνιότητά του.

Αξιοθρήνητος εθνικός μινιμαλισμός και ιδεολογικός μηδενισμός που, δια της πολιτικής ακροβασίας της πολλαπλής κωλοτούμπας στους κρίκους των δεσμωτηρίων αλυσίδων της Ευρώπης, καιροσκοπεί ανάμεσα στη μεταφυσική διαγραφή του χρέους και τη θνητή ανάπτυξη της οικονομίας.

Πολιτική, οικονομική και ιδεολογική τρομοκρατία είναι οι θεσμικές συνιστώσες της ΕΕ, που απειλούν ακόμα και μια αυτοκρατορική δύναμη, όπως το Ενωμένο Βασίλειο, που αμφισβήτησε το ομοούσιο και αδιαίρετο αυτής της Αγίας Τρομοκρατικής Τριάδας, μετά την απόφαση του λαού του να απαλλαγεί από τα δεσμά της Ευρωποκρατίας.

Την εποχή (18ος – 19ος αιώνας) που η τρομοκρατία είχε την πραγματική και κυριολεκτική της διάσταση, τη βία του κράτους (της δύναμης), δηλαδή, του τρόμου της εξουσίας και όχι τη σημερινή αντίσταση σ’ αυτή, γιατί η εξουσία δεν τρομοκρατείται, αλλά τρομοκρατεί, ο πρωτοπόρος του γαλλικού Ρομαντισμού και φιλέλληνας François René de Chateaubriand είχε πει:

“Δεν ξέρω τίποτα πιο δουλοπρεπές, πιο ποταπό, πιο άνανδρο, πιο οριακό από έναν  τρομοκράτη”

Αυτά τα ευγενή χαρακτηριστικά του τρόμου της πολιτικής, οικονομικής και ιδεολογικής βίας δε λείπουν από την ευρωπαϊκή τρομοκρατία, της οποίας οι φιλοδοξίες καταγράφονται από τον Honoré de Balzac, για να περάσουμε από τον πρωτοπόρο του Ρομαντισμού, Chateaubriand, σ’ έναν θεμελιωτή του Ρεαλισμού, τον Balzac:

“O φιλόδοξος ονειρεύεται στην κορυφή της εξουσίας, ενώ ισοπεδώνεται στη λάσπη της υποτέλειας”

Σ’ αυτό το εκκρεμές κινούνται και οι πολιτικές φιλοδοξίες στη χώρα μας, που ταλανίζονται από το όνειρο της ισχύος στη δουλοπρέπεια της υποτέλειας, χωρίς να γνωρίζουν την άποψη του Paul Valéry, ότι  “o καλύτερος τρόπος να κάνεις πραγματικότητα τα όνειρά σου είναι να ξυπνήσεις”, όμως, οι πολιτικοί μας δεν περιορίζονται μόνο στο δικό τους ύπνο, αλλά “επενδύουν” στον ύπνο των πολιτών, γιατί “ο φασισμός αρχίζει πάντα από την περιφρόνηση του λαού”.

* Η φαινομενολογία ως μέθοδος της φιλοσοφικής σκέψης βασίζεται στη συνειδητή αντίληψη των φαινομένων μέσω της αντικειμενικότητας του κόσμου των αισθήσεων, ενώ ως τέχνασμα της πολιτικής, ιδιαίτερα στη μνημονιακή Ελλάδα, επιστρατεύει τη μεταφυσική προσέγγιση της πραγματικότητας μέσω του κόσμου των παραισθήσεων, ανάγοντας, τελικά, την πολιτική σ’ ένα οπιούχο παραισθησιογόνο, ώστε σήμερα στη χώρα μας να μην είναι η θρησκεία, κατά τα λεγόμενα του Marx**, αλλά η πολιτική το όπιο του λαού.

Η υπερβατολογική αυτή υποκειμενικότητα της ελληνικής πολιτικής ανατρέπει ακόμα και τις προσεγγίσεις του πατέρα της φαινομενολογίας Edmund Husserl και τις παρατηρήσεις ενός από τους σύγχρονους στοχαστές και μελετητές του έργου του Husserl, του Jacques Derida, για τη γνωσιοθεωρητική και όχι δογματική μεταφυσική, αφού η πολιτική μεταφυσική της χώρας μας κινείται ανάμεσα στη νηπιότητα της γνώσης και την ανοησία του δόγματος, απευθυνόμενη από ολίγιστους πολιτικούς σε ανοήμονες και ανοϊκούς πολίτες.

** Το 1843-1844 ο Karl Marx στην εισαγωγή του έργου του “Zur Kritik der Hegelschen Rechtsphilosophie” διατύπωσε την άποψη για τη θρησκεία ως όπιο των λαών (Religion als Opium des Volkes) και η οποία εισαγωγή δημοσιεύτηκε στο τεύχος του 1844 της κοινής έκδοσης με τον Arnold Ruge του περιοδικού “Deutsch-Französische Jahrbücher” (Γερμανο-Γαλλικά Χρονικά).

Σημείωση  

Το σχόλιο αυτό γράφτηκε για την ανιστορήτως ιστορική μέρα της 15ης Ιουνίου του 2017, κατά την οποία συνέρχεται το ευρωπαϊκό παρακράτος της οικονομικής βίας, το λεγόμενο Eurogroup, ένα μη θεσμικό όργανο εξουσίας της οικονομικής ευρωτρομοκρατίας, που από χρόνια έχω χαρακτηρίσει ως gestapo του οικονομικού ναζισμού, για να αξιολογήσει το λεγόμενο “πρόγραμμα”, το πρόγραμμα, δηλαδή, της εξόντωσης του λαού μας, και να καταβάλλει τα αργύρια της ποσοτικής και ποιοτικής χαλάρωσης της Ελληνικής Δημοκρατίας, η οποία για επτά συναπτά έτη χαλαρή και απαλλαγμένη από κάθε ίχνος λαϊκής εμπιστοσύνης, αξιοπιστίας και εντιμότητας, ως ένα πολίτευμα φάντασμα και εφιάλτης, εκδίδεται επί χρήμασι στον οίκο ανέχειας, ενοχής και ανοχής της ΕΕ.