Άλκηστη Πρωτοψάλτη και Στέφανος Κορκολής στη Βέροια. Ο θρίαμβος της αλήθειας και της λιτότητας σε μια συναρπαστική παράσταση

 Δήμητρα Σμυρνή

Πόσο το ελάχιστο μπορεί να γίνει μέγιστο και πόσο το  ρηχό που μας κατακλύζει να γίνει βαθιά αληθινό, το έδειξαν με τη χθεσινή μουσική τους παράσταση στη Βέροια η Άλκηστη Πρωτοψάλτη και ο Στέφανος Κορκολής!

Σε μια παράσταση μουσικής αναπόλησης, όπου συναντήθηκαν μόνο ένα πιάνο και μια φωνή, όπου συναντήθηκαν ό λόγος με τη μουσική, η δεξιοτεχνία με το συναίσθημα, ο αυθορμητισμός με τον απόλυτο έλεγχο και της πιο μικρής λεπτομέρειας, η παιδικότητα της προσωπικής έκφρασης με την πολύχρονη και κοπιώδη εμπειρία στο μουσικό στίβο, όπου συναντήθηκαν πάνω απ’ όλα, με δυο λέξεις, η λιτότητα με την αλήθεια, τότε συναντήθηκαν και ο θεατής-ακροατής με τον καλλιτέχνη στην αρχέγονη σχέση της απόλυτης μέθεξης, που μόνο η μαγεία της Τέχνης μπορεί να  την πετύχει…

Γιατί, έτσι έγινε χθες το βράδυ, 23 Απριλίου του ’17, στο Χώρο Τεχνών της Βέροιας. Ένα μεγάλο κοινό, που γέμισε το θέατρο, ένα κοινό απαιτητικό, συνηθισμένο από παραστάσεις ποιότητας που του προσφέρει με τις δυνατότητές του ο χώρος, άγγιξε μια από τις ωραιότερες στιγμές της Τέχνης, φεύγοντας από την παράσταση με την αίσθηση όχι απλά του ενθουσιασμού, αλλά της απόλυτης πληρότητας.

Για την παράσταση «Ένα πιάνο-μια φωνή», που ξεκίνησε πριν χρόνια στο Gazarte, έκανε ένα μακρύ ταξίδι στο εξωτερικό, και τώρα  ξανάρχεται στο κοινό με μια Reunion μορφή, με σταθμό και τη Βέροια, έχουν λεχθεί και γραφτεί τόσα πολλά, που εμείς χθες τα είδαμε στην πόλη μας να επαληθεύονται με τον πειστικότερο τρόπο.

Στο φως των κεριών – θυμηθήκαμε το «ένα κερί αρκεί» του Καβάφη- με το πιάνο να προδιαθέτει μόνο με την παρουσία του, χωρίς ακόμα τα μαγικά δάχτυλα να τρέχουν πάνω του, με  μια κιθάρα στη μέση της σκηνής να περιμένει, η Άλκηστη Πρωτοψάλτη και ο Στέφανος Κορκολής μπαίνουν στη σκηνή και η παράσταση αρχίζει…

Οι πρώτες νότες του πιάνου κρυστάλλινες… Και η φωνή, το ίδιο κρυστάλλινη κι αυτή, να διαχέεται στο χώρο και να τον πλημμυρίζει συναισθήματα, με κυρίαρχο αυτό της νοσταλγίας… «Μια πόλη μαγική…»

Ποια πόλη τάχα τραγουδούν; Τη δική μας, τη δική τους, ποια πατρίδα; «Την πατρίδα της ψυχής» σκέφτεσαι και αφήνεσαι να ταξιδέψεις στη χώρα των ονείρων…

Δεν μπορούσες να φανταστείς πώς μόνο ένα πιάνο και μια φωνή θα μπορούσαν να σε πάνε τόσο μακριά για πάνω από δυο ώρες, ξεχνώντας «έγνοιες μικρές και λύπες άθλιες», που λέει κι ο Καρυωτάκης.

Τα δάχτυλα του Στέφανου Κορκολή  άλλοτε χαϊδεύουν τα πλήκτρα, άλλοτε τρέχουν με ασύλληπτη ταχύτητα  πάνω στο πιάνο του. Δεν κάνει επίδειξη της δεξιοτεχνίας του. Αυτή είναι δεδομένη. Δεν τον ενδιαφέρει το «φαίνεσθαι», αλλά το «είναι». Κι ο Στέφανος είναι πολύ μακριά απ’ αυτά τα παιχνίδια της επιφάνειας.

Ενώνει τη μουσική του και τα τραγούδια του με τις νότες και τους στίχους  συνθετών και στιχουργών που αγαπά και αγαπάμε. Χατζιδάκις, πολύ αργότερα Θεοδωράκης, πολύς Κραουνάκης, Λίνα Νικολακοπούλου με τους κοφτερούς της στίχους.

Η Άλκηστη γίνεται με τη φωνή της το βέλος που μεταφέρει κατευθείαν στις ψυχές τα ηχοχρώματα, που γίνονται ένα με τα χρώματα των συναισθημάτων. Και στη σκηνή πότε το γαλάζιο να μετατρέπεται σε βαθύ μπλε της θάλασσας, πότε το τρυφερό ροζ σε επιθετικό κόκκινο και πότε όλα να λούζονται στο νοσταλγικό μωβ, κάνοντάς την κατάστρωμα καραβιού που ταξιδεύει…

Τόσα χρόνια, κάπου σαράντα, και η Άλκηστη παρέμεινε το ορμητικό κορίτσι που πρωτοείδαμε με το Νίκο Ξυλούρη να «οργώνει» τότε τη σκηνή, χωρίς να χάσει τίποτα από κείνη την παιδικότητα της που πάντα συγκινεί, κατακτώντας όμως τώρα πια την σε βάθος ωριμότητα της φωνής της, που εντυπωσιάζει με τις δυνατότητές και με την ποικιλία των αποχρώσεών της.

Πλάι σ’αυτήν τη μοναδική φωνή, η φωνή του Στέφανου άλλοτε να συνοδεύει την Άλκηστη σ’ ένα γοητευτικό ντουέτο κι άλλοτε να τραγουδά μόνη της με την αυθεντικότητα του συνθέτη.

Ο κόσμος να τραγουδά κι αυτός. Όχι επειδή του το ζητούν οι καλλιτέχνες, όπως συνήθως γίνεται, αλλά επειδή το νιώθει σαν ανάγκη να ταυτιστεί μαζί τους. Κι όταν σταματά, η απόλυτη σιωπή, όπου θα μπορούσε ν’ ακουστεί κι ο παραμικρός ψίθυρος, μια σιωπή κατανυκτική. Κι ύστερα πάλι ο ρυθμός να παρασύρει σ’ ένα εκρηκτικό ξέσπασμα όλους, κι εκείνους κι εμάς. Πραγματικά «όλοι μια παρέα», όπως γίνεται σ’ όλες τις παραστάσεις τους, και μάλιστα εδώ, σ’ έναν τόσο μεγάλο χώρο,  όπως ο Χώρος Τεχνών!

Και η λέξη παράσταση παίρνει το πραγματικό νόημά της, όταν οι δυο τους «παίζουν» με τις φωνές, με τις νότες, αλλά και με τις κινήσεις και τα λόγια τους, στήνοντας μέσα από απόλυτα πετυχημένους αυτοσχεδιασμούς ή καλομελετημένους προσχεδιασμούς ένα πραγματικό δρώμενο, που πέρα από όλα τα άλλα πρόσθεσε στη μαγική συνταγή της επιτυχίας και το χιούμορ.

Η παράσταση τελειώνει  έχοντας  ξεπεράσει το δίωρο. Ο κόσμος δε θέλει να φύγει,  χειροκροτεί ασταμάτητα και επαναφέρει τους καλλιτέχνες στη σκηνή. Συνεχίζουν. Η Άλκηστη κατεβαίνει τώρα  από τη σκηνή και γίνεται ένα με τον κόσμο. Τραγουδά ανάμεσά του. Ο Στέφανος πάνω από τη σκηνή την ακολουθεί με το πιάνο του. Την κοιτάζει, την καμαρώνει, την αγαπά. Φαίνεται η σχέση, η χημεία που τους ενώνει. Ακτινοβολούν και οι δυο.

Ένα πιάνο – μια φωνή. Και πίσω τους πολλή δουλειά, δουλειά χρόνων. Και συνέπεια και εντιμότητα απέναντι στο κοινό τους. Χωρίς φανταχτερά περιτυλίγματα και κούφιες φωνασκίες. Η αλήθεια της Τέχνης γυμνή, εκτυφλωτική στην ομορφιά της. Ο απόλυτος θρίαμβος της αλήθειας και της λιτότητας!

Φωτογραφίες: faretra.info