“Οι κόρακες, οι κόλακες και άλλα ζώα της αυλής” γράφει η Τζωρτζίνα Αθανασίου
Θα το έχετε καταλάβει, δεν το έχω κρύψει άλλωστε, δε μου αρέσουν οι άνθρωποι που αντιτάσσονται στα πάντα σχεδόν αυθόρμητα, σχεδόν αυτόματα, αυθαίρετα θα έλεγα, με μόνο κριτήριο το ότι ο ήχος που ακούστηκε δεν βγήκε από το δικό τους στόμα. Καμιά φορά υψώνουν την φωνή τους πριν ολοκληρώσεις τη σκέψη σου, και ό,τι πεις το παίρνουν προσωπικά. Δεν μου αρέσουν όσοι λένε «όχι» χωρίς να μπορούν να απαντήσουν στο «γιατί όχι;», και μάλιστα χωρίς να αντιπροτείνουν κάτι. Δε μου αρέσει που φωνάζουν χωρίς αιτία, και να ψάχνουν μονίμως για αφορμή. Και εκνευρίζομαι που πάντα καταφέρνουν να τη βρουν. Τους αναγνωρίζω ότι σε αυτό είναι καλοί, χάρην εξάσκησης προφανώς.
Και δε μου αρέσει και αυτή η μόδα των τελευταίων ετών με τις ανοιχτές επιστολές.
Για να μην μοιάσω όμως και εγώ σε αυτό που μόλις σας δήλωσα ότι δε μου αρέσει, θα σας εξηγήσω και τον λόγο. Θεωρώ ότι μια επιστολή εξ ορισμού είναι προσωπική αλληλογραφία και ότι αφορά τον αποστολέα και τον παραλήπτη αποκλειστικά. Το να την διαβάζουμε με κάνει προσωπικά να αισθάνομαι άσχημα, διότι νιώθω παρείσακτη καθώς γίνομαι κοινωνός σκέψεων που δεν μου απευθύνονται. Επίσης, θεωρώ ότι τα κίνητρα όποιου συντάσσει και δημοσιοποιεί ανοιχτή επιστολή, δεν είναι να ακουστεί ο λόγος του, να συνεισφέρει και να είναι αποτελεσματικός. Διότι αν τα παραπάνω αποτελούσαν το έναυσμα της πράξης αυτής, όλοι είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε διευθύνσεις και ονόματα εταιρειών και δημοσίων υπηρεσιών… εδώ σε ελληνική ταινία, και δεν θέλανε να πάει χαμένο το «τηλεγράφημα» (βλέπε Μαυρογιαλούρος). Ο σκοπός είναι πολύ απλά ένα πυροτέχνημα εντυπωσιασμού. Είμαι της γνώμης πως η αλληλογραφία όταν είναι καθοδηγούμενη από οποιοδήποτε αρνητικό ή θετικό συναίσθημα, και όταν στοχεύει στο να είναι αποτελεσματική, πρέπει να είναι προσωπική και να ξεκινά διάλογο. Και στην τελική, κακά τα ψέματα, δεν είναι όλες οι ανοιχτές επιστολές λογοτεχνήματα και ιστορικά ντοκουμέντα όπως το «Κατηγορώ», ενώ οι συντάκτες τους δεν δύνανται να συγκριθούν (όλοι) με τον Α. Καμύ. Ασφαλώς ο καθένας πράττει όπως επιθυμεί και συγκρίνεται με όποιον αρέσκεται.
Οι παραπάνω καθ’ έξην αντιρρησίες συνήθως μου φαίνονται κουραστικοί, εμμονικοί, ισχυρογνώμονες, γκρινιάρηδες, αντιδραστικοί, λαοπλάνοι. Να μην τους φάω όμως όλο το δίκιο, ξέρετε τι άλλο είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Χρήσιμοι. Ακόμα και τα χαλασμένα ρολόγια, δυο φορές την ημέρα, δείχνουν σωστά την ώρα. Αν λοιπόν ξεχωρίσεις με ψυχραιμία τη κακοπροαίρετη κριτική, και εστιάσεις στα σπάνια θετικά, μπορεί να ανακαλύψεις κάτι. Χωρίς αυτοί οι άνθρωποι να αποτελούν υπολογίσιμη παράμερο για κάθε σου κίνηση, επειδή πολύ απλά η αντίδρασή τους είναι στανταράκι, γνωρίζεις ότι είναι εκεί και έχεις τον νου σου! Αυτοί είναι οι χρήσιμοι.
Ξέρετε τώρα, ποιοι δεν είναι καθόλου, μα καθόλου χρήσιμοι;;; Αυτοί που με την ίδια ευκολία, με τον ίδιο αυτοματισμό, συμφωνούν άνευ όρων και άνευ σκέψης με όλα: ( ιδού ο γόνιμος διάλογος: -Να πηδήξουμε από το παράθυρο; Να πηδήξουμε! –Μήπως να μην πηδήξουμε τελικά από το παράθυρο; Καλά λες, να μην πηδήξουμε). Αυτοί είναι λοιπόν. Αυτοί που θέλουν να χαϊδεύουν αφτιά, να μη χαλούν χατίρι και μοναδικός τους σκοπός δεν είναι να κερδίσουν την εκτίμησή σας, αλλά την εύνοιά σας. 
Τους φαίνεται αδιανόητο ότι όταν ρωτάτε για τη γνώμη τους θέλετε να ακούσετε πράγματι αυτό που σκέφτονται, και αρκούνται στο να επαναλαμβάνουν στο περίπου αυτό που εσείς πιστεύετε. Φίλε! Τη γνώμη μου την ξέρω! Μια άλλη θέλω να ακούσω. Είναι αυτοί που δεν προσθέτουν μα ούτε αντιτάσσουν επιχειρήματα σε τίποτα. Είναι αυτοί που όταν συζητάτε, δεν δημιουργούν ποτέ αντίβαρο….περιμένουν κάποιος άλλος να τοποθετηθεί και μετά να διαλέξουν… Άλλοι τους αποκαλούν κόλακες, εγώ τους αποκαλώ άχρηστους γιατί και αποτελούν αποκρουστικό γλοιώδες θέαμα, και καθυστερούν την εξέταση του προβλήματος, άρα και την επιτυχημένη επίλυσή του. Θεωρούν ότι με την κολακεία κερδίζουν, επειδή πολύ απλά η κολακεία σαγηνεύει τους ίδιους, εδώ εντάσσονται οι διπρόσωποι.
Ευτυχώς υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία. Αυτή τη νιώθετε. Δεν θέλει συστάσεις. Είναι σπάνια, πολύτιμη και λάμπει σαν διαμάντι. Την αποτελούν οι άνθρωποι με τους οποίους είστε ο εαυτός σας, με τους οποίους αισθάνεστε και είστε ασφαλείς, είναι οι σχέσεις όπου ισχύει αμφίδρομα το «ένας για όλους και όλοι για έναν». Είναι οι άνθρωποι που σκέφτονται, κρίνουν και μιλούν χωρίς φόβο, αλλά με πάθος.
