Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κεφάλαια στη Φυσική για μένα, ήταν η ταλάντωση. Είτε είχε να κάνει με εκκρεμές είτε με ελατήριο, το ζητούμενο ήταν κάθε φορά να βρεις τη στιγμή, την απόσταση ή το σημείο που οριζόταν από το πρόβλημα, και που συνήθως ήταν εκείνο της ισορροπίας, της ίσης ροπής. Ανέκαθεν θεωρούσα ότι οι κανόνες της Φυσικής εφαρμόζονται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Ας πάρουμε για παράδειγμα το ελατήριο. Σε ήρεμη κατάσταση δεν κινείται, δεν ταλαντεύεται, δεν ενοχλεί. Αν του ασκήσουμε δύναμη, θα συρρικνωθεί και θα συσσωρεύσει μέσα του εγκλωβισμένη ενέργεια η οποία θα απελευθερωθεί απότομα μόλις τραβήξουμε το χέρι μας. Αυτή η ενέργεια θα το κάνει να εκτοξευτεί πέρα και πιο ψηλά από το αρχικό σημείο ισορροπίας του και θα ταλαντευτεί ώσπου να επανέλθει σε ηρεμία.
Οι γυναίκες ανά την Ιστορία δεν βρέθηκαν σε σημείο ισορροπίας, όπως το ελατήριο. Από την αρχή υφίστανται πίεση, η οποία μεταφράζονταν, και σε ορισμένες χώρες ακόμα και ως τις μέρες μας, σε δικαίωμα ζωής και θανάτου του πατέρα ή του συζύγου πάνω της, σε αποκλεισμό από το δικαίωμα ψήφου και από την εκπαίδευση, σε μη ισότιμη αμοιβή για την ίδια εργασία. Άγνοια και υποταγή λοιπόν. Αλληλένδετες πρακτικές επειδή αλληλοτροφοδοτούνται και διαιωνίζουν την έλλειψη αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης. Χρειάστηκαν πολλοί αγώνες ώστε να αναγνωριστούν στις γυναίκες ίσα δικαιώματα με τους άνδρες. Η χειραγώγηση υποχώρησε έναντι της χειραφέτησης, η άγνοια έναντι της γνώσης, και ο αποκλεισμός μετατράπηκε σε συμμετοχή.
Με κάθε ελευθερία όσες έχουμε την τύχη να ανήκουμε στον λεγόμενο Δυτικό κόσμο, επικαλούμαστε υπερήφανα αυτή την ισότητα. Το ελατήριο όμως μέσα στις συνειδήσεις μας πρέπει να εξισορροπήσει σταδιακά και να εμποτίσει τις νοοτροπίες τόσο των αντρών όσο και των γυναικών. Όπως εμείς υπήρξαμε εγκλωβισμένες σε ρόλους υποδεέστερους των ικανοτήτων μας, μήπως θα έπρεπε να συνδράμουμε να αποτινάξουν και άλλοι ρόλους που ίσως να μην τους εκφράζουν; Ο «άνδρας του σπιτιού» αυτός «που φοράει τα παντελόνια», που είναι «ο κουβαλητής», «η κολόνα του σπιτιού», «που μιλάει αντρίκια», που δεν «σηκώνει μύγα στο σπαθί του» και έχει και…κότσια, πόσο εγκλωβισμένος είναι σε αυτή την εικόνα και πόσο αυτή έχει γίνει μια παγίδα που τον περιορίζει; Αν έχει πέσει θύμα βίαιης συμπεριφοράς πώς θα μιλήσει χωρίς να φοβάται τον χλευασμό; Δεν πρέπει να του δίνεται βήμα και να του αναγνωρίζεται το δικαίωμα, το ίσο δικαίωμα να καταγγείλει και να προστατευτεί; Γιατί θα έπρεπε αυτός να πονάει ή να φοβάται λιγότερο; Επειδή η κοινωνία αποφάσισε ότι αυτό το χαρακτηριστικό δεν αντιστοιχεί στα «αντρικά»; Ούτε στα «γυναικεία» ταιριάζει! Αλλά βέβαια, πώς ξεχάστηκα! Οι άντρες δεν γκρινιάζουν, ούτε κλαίνε.
Αυτά τα στερεότυπα δεν αποτελούν μορφή ψυχολογικής και κοινωνικής πίεσης;
Υ.Γ Για τις υπόλοιπες γυναίκες, έξω από το Δυτικό Κόσμο, δεν πρέπει να ανησυχούν οι κάθε λογής θύτες, καθώς όταν δεν ασκείται βία εναντίον των γυναικών από τρίτους την ασκούν από μόνες τους στον εαυτό τους: οι γυναίκες στο Καμερούν, και σε όμορα κράτη υιοθέτησαν την πρακτική του «σιδερώματος του στήθους» των έφηβων κοριτσιών με καυτές πέτρες για να είναι λιγότερο επιθυμητές από τους στρατιώτες της Μπόκο Χαράμ, με σκοπό να τις προστατέψουν αποτρέποντας με αυτόν τον τρόπο την απαγωγή και τον βιασμό τους (και αυτό, πέρα από τον ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων). Ασκούν βία στα παιδιά τους για να τα προστατέψουν από μια χειρότερη βία. Η βία ή η βία; Aυτές είναι οι δύο εναλλακτικές τους.
—————————-
Ο τίτλος παράφραση από το « Άντρες από τον Άρη. Γυναίκες από την Αφροδίτη», Τζων Γκρέυ, εκδ. Φυτράκης, σελ 410.
