Καζαντζής – Καλημέρη σε μια συναυλία λιτότητας, ουσίας και ήθους, στη Βέροια

Δήμητρα Σμυρνή

Σε μια εποχή, όπου η διάθεση εντυπωσιασμού ξεχειλίζει στα μουσικά πράγματα, κάνοντας χρήση όλων των μέσων, και καταλήγοντας τις περισσότερες φορές να αγγίζει μόνο την επιφάνεια, ο Γιώργος Καζαντζής και η Λιζέτα Καλημέρη έδωσαν χθες με την παρουσία τους, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών της Βέροιας, ένα μάθημα  λιτότητας, ουσίας και ήθους.

Ένα πιάνο και μια φωνή δοκίμασαν να διανύσουν έναν δρόμο είκοσι χρόνων, όπου η μουσική του συνθέτη αποτέλεσε μια διαδρομή με πολλούς σταθμούς, ξεκινώντας με ποίηση και καταλήγοντας σε κομμάτια του που αγαπήθηκαν από τον κόσμο και συμπυκνώνουν ουσιαστικά αυτήν τη διαδρομή.

Ο Γιώργος Καζαντζής, σε συνεχή επικοινωνία με το κοινό του, όχι μόνο με τη μουσική του αλλά και με το λόγο του – κοινό πληροφορημένο και μυημένο-  ξεκίνησε ντύνοντας με το πιάνο του ποιήματα της Κικής Δημουλά, καθώς η ίδια τα διάβαζε στην οθόνη με το γνωστό υποβλητικό και μουσικό της τρόπο. Αρμονικό πάντρεμα της μουσικής με την ποίηση!

Η Λιζέτα Καλημέρη, με τη βαθιά λαϊκή φωνή της, ερμήνευσε με λιτό τρόπο τραγούδια του συνθέτη, εναλλάσσοντας γνωστά κι αγαπημένα στο κοινό με άλλα περισσότερο άγνωστα, δένοντάς τα σ’ ένα σύνολο, όπου πιάνο και φωνή αποδείκνυαν ότι δε χρειάζονται τίποτα άλλο, όταν αγγίζουν τον πυρήνα της μουσικής.

Οργανικά κομμάτια του συνθέτη, όπως το εξαιρετικά μελωδικό «βαλς της ουτοπίας» ή το δημοφιλέστατο διαδικτυακά « as ballad», φώτισαν άλλη μια πλευρά του Καζαντζή, καθώς η φύση των κομματιών έβγαζε στην επιφάνεια  το ταλέντο του, όχι μόνο στη δημιουργία τραγουδιών, όχι μόνο στο «ντύσιμο» της ποίησης, αλλά και στο ντύσιμο της εικόνας.

Μιλώντας ο συνθέτης για την πορεία του αναφερόταν κάθε τόσο και στους στιχουργούς των τραγουδιών του, αναγνωρίζοντας έτσι τη διττή φύση ενός τραγουδιού, και αποδίδοντας τιμή στους συνδημιουργούς του.

Καθώς η συναυλία εξελίσσονταν σε ένα δρώμενο, όπου οι χαμηλοί τόνοι και η εξομολογητική διάθεση του συνθέτη σχημάτιζαν ένα κλίμα χωρίς περιττά φτιασιδώματα, στην όλη ατμόσφαιρα ήρθε να προσθέσει τη δροσιά της φωνής της αλλά και την εύστοχη ερμηνευτική της προσέγγιση η Ναντίν Κυριαζή, αποδίδοντας γοητευτικά Χατζιδάκι από τον «Μεγάλο Ερωτικό» κι από την «Εποχή της Μελισσάνθης».

Το αντιπροσωπευτικότερο ίσως κομμάτι του συνθέτη, οι «Μέλισσες», αντιπροσωπευτικό γιατί στο τραγούδι αυτό διαγράφονται ολοφάνερα και οι δύο όψεις της μουσικής του -και ο δρόμος της Ανατολής και ο δρόμος της Δύσης σε τολμηρή σύζευξη και ευφυή αναλογία- οδήγησε τη συναυλία προς το τέλος της, δίνοντας τον τελευταίο λόγο στη Λιζέτα Καλημέρη να τραγουδήσει a capella ένα νανούρισμα, αφιερωμένο στην εδώ και πολλά χρόνια χαμένη μητέρα της. Φωνή λυγμική σαν ανατολίτικο όργανο που κλαίει μέσα στη νύχτα, συγκίνηση έντονη δική της, που την έκανε και δική μας.

«Δεν είμαι παρά ένας πληβείος συνθέτης της επαρχίας, που προσπαθώ να κάνω τον κόσμο να ταξιδέψει» είπε εξομολογητικά και με υπερβολική σεμνότητα ο Γιώργος Καζαντζής, κάποια στιγμή χθες.

«Πληβείος» ίσως τώρα πια σημαίνει εντιμότητα, και «επαρχία» ίσως σημαίνει αντίσταση. Αν αυτό ήταν το πνεύμα των λόγων του, τότε δεχόμαστε και την εντιμότητά του στο μουσικό στερέωμα και την αντίσταση που προβάλλει εδώ και είκοσι χρόνια…

Φωτογραφίες: faretra.info

Μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη του Γιώργου Καζαντζή στη Δήμητρα Σμυρνή για τη faretra, εδώ