Ο άνθρωπος είναι «φύσει ον πολιτικόν». Κι αυτό γιατί σύμφωνα με τον Αριστοτέλη μπορεί να αναπτυχθεί με βάση τη φύση του μόνο μέσα σε μία κοινωνία, την πόλη. Η σχέση τους είναι τόσο στενή που δε νοείται πόλη χωρίς πολίτες (λέμε Δήμος Αθηναίων), και ούτε πολίτες χωρίς πόλη στην οποία να ανήκουν. Η ύπαρξή μας ως «ζώο πολιτικό» δεν είναι κάτι που μπορούμε επομένως να απαρνηθούμε, αλλά κάτι στο οποίο μπορούμε να ανταποκρινόμαστε με επιτυχία ή μη. Ως πολίτες έχουμε δικαιώματα, υποχρεώσεις και ευθύνες τα οποία περιγράφονται στο Σύνταγμα και στους Νόμους.
Πολίτες ήμασταν και θα είμαστε πάντα, επειδή έτσι είμαστε πλασμένοι. Οι συνθήκες όμως αλλάζουν, οι καιροί αλλάζουν, τα ενδιαφέροντα επίσης, τα μέσα εξελίσσονται, οι ισορροπίες μεταβάλλονται, και ο πολίτης πρέπει να παραμένει διορατικός και με οξυδέρκεια να αναζητά την αλήθεια που θα φωτίσει την κρίση του. Αυτό που με θορυβεί επί τούτου, είναι που παρατηρώ ένα είδους αδιαφορίας προς την ανακάλυψη της αλήθειας, καθώς μας δελεάζει το «εντυπωσιακό» κι ας υποπτευόμαστε ότι είναι ανακριβές. Να παραδεχτούμε όμως, ότι πράγματι είναι δύσκολο να την ξεχωρίσεις: η αλήθεια μπλέκεται με το «αληθοφανές», το «ενδιαφέρον», το «σκανδαλιστικό», το «πικάντικο», το «εύκολο», το «λογικό είναι, έτσι θα ‘γινε» και πρέπει να την σώσεις.
Η αλήθεια όμως είναι μία, οι απόψεις, οι φήμες και οι ψίθυροι πολλοί και ομολογουμένως κάποιες φορές, σχεδόν πάντα, πιο δελεαστικοί, και για να τους ενστερνιστούμε και για να τους αναπαράξουμε. Διότι εκτός από πολιτικό ον βλέπετε, έχουμε τη χαρά να είμαστε και κοινωνικό. Αυτή όμως η έλλειψη ενδιαφέροντος να αναζητήσουμε την αλήθεια ίσως να οφείλεται στην εσφαλμένη εντύπωση ότι εκείνη θα έρθει προς εμάς. Σε αυτή τη συνήθεια – αδυναμία μας, που μπορεί να πηγάζει σε έλλειψη χρόνου και όχι ενδιαφέροντος, ποντάρει μια ολόκληρη βιομηχανία παραπληροφόρησης, παρερμηνείας, συκοφαντίας, κιτρινισμού και προπαγάνδας. Το παιχνίδι παίζεται στη μάχη των εντυπώσεων και όχι στην αλήθεια του γεγονότος ή των προθέσεων. Όλο αυτό γιατί;;;; Μα επειδή η γνώμη μας μετράει! Επειδή η γνώμη μας θα επιδοκιμάσει και στο τέλος θα ψηφίσει αυτόν προς τον οποίο γέρνει. Βέβαια, η τιμωρία του συκοφάντη είναι ότι ο ίδιος γνωρίζει πως αυτό που διαδίδει είναι ψέμα, κι από τον εαυτό του δεν ξεφεύγει.
Σκέφτομαι λοιπόν, ότι αφού μετράει η γνώμη μας για τους άλλους, ίσως θα έπρεπε να την τιμούμε περισσότερο και για εμάς τους ίδιους. Τα γεγονότα είναι πάντα συγκεκριμένα, κατά την περιγραφή τους όμως, παρεισφρέουν ενίοτε υποκειμενικοί παράγοντες. Τί καλύτερος τρόπος λοιπόν να ανοίγουμε το μυαλό μας στα γεγονότα και να τα προσλαμβάνουμε αυτούσια! Κάθε μήνα συνεδριάζει το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης μας, τί θα λέγατε για μια φορά, να πηγαίναμε να δούμε με τα μάτια μας και να ακούσουμε με τα αφτιά μας, και να σχηματίσουμε με το δικό μας μυαλό τις δικές μας εντυπώσεις; Κι αυτό, επειδή…πολύ απλά… κανείς δεν είναι εξυπνότερος από κανέναν και κανείς δεν μπορεί να πει στον άλλον τί να σκεφτεί, πόσο μάλλον τί να μην σκεφτεί.
Η στήλη που μόλις διαβάσατε, λέγεται «με το θάρρος της γνώμης»* (μου). Δεν γράφεται καθ’ υπαγόρευση, ούτε κατά παραγγελία ούτε λογοκρίνεται. Και σας δηλώνω ευθέως ότι είναι μία άποψη, η άποψή μου. Μπορεί αυτά που έγραψα να μην είναι σωστά ή μπορεί και να είναι. Είναι όμως η αλήθεια που σκέφτηκα μόνη μου. Μπορεί να είναι λάθος, αλλά και πάλι… είναι το δικό μου λάθος, και άρα ως προς αυτό είναι πολύτιμο.
*Σημείωση Φαρέτρας: “Με το θάρρος της γνώμης” είναι ο τίτλος της στήλης της Τζωρτζίνας Αθανασίου στην έντυπη εφημερίδα “Μακεδονικά Νέα” της Νάουσας. Προφανώς με το ίδιο θάρρος η Τζωρτζίνα Αθανασίου γράφει και στη Φαρέτρα!
