Ο Γιώργος Ανδρέου, ένας “απερίσκεπτος πλοηγός”, γοήτευσε χθες στο Εκκοκκιστήριο Ιδεών, με την ποίησή του και το λόγο του

Δήμητρα Σμυρνή

«Δεν έκανα ταξίδια μακρινά…», μ’ αυτόν τον πρώτο στίχο από τη  «Μικρή πατρίδα» του Γιώργου Ανδρέου,  στίχο ταυτισμένο απόλυτα με τη χαρακτηριστική μουσική του, γνωστή σε όλους από την πρώτη νότα που γέμισε το χώρο, ξεκίνησε η χθεσινή βραδιά της παρουσίασης της πρώτης ποιητικής του συλλογής στο Εκκοκκιστήριο Ιδεών της Βέροιας. Ήταν  ένας πρόλογος συναισθηματικής μέθεξης του κοινού στον κόσμο του συνθέτη και στιχουργού, που ήρθε στην πόλη για να παρουσιάσει την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Ο απερίσκεπτος πλοηγός».

Η βραδιά ήταν συνδιοργάνωση του Εκκοκκιστηρίου, της Αλυσίδας Πολιτισμού Ιανός και του εκδοτικού οίκου Μικρή Άρκτος.

Την ποιητική συλλογή και το δημιουργό της είδε μέσα από τη δική του οπτική ο Γιάννης Ναζλίδης, χρησιμοποιώντας τον ιδιαίτερο προσωπικό του λόγο, λόγο περισσότερο συναισθημάτων και χρωμάτων, παρά λογικής και αναλυτικής διάθεσης, καταθέτοντας την άποψή του για τον Ανδρέου και την ποίησή του με φράσεις όπως:

«Η σεμνότητα από τη φύση της είναι μια μελωδία»

«Η ποίησή του είναι μια συγκομιδή διαλόγων με τον ουρανό»

«Οι λέξεις είναι γι αυτόν ερωμένες και τις τριγυρνά στα σοκάκια της ελευθερίας»

«Ο Ανδρέου είναι Έλληνας»

Παίρνοντας το λόγο ο Γιώργος Ανδρέου, έδειξε τη βαθύτερη σχέση του με την ποίηση, αποκαλύπτοντας πως, από τα 200 περίπου τραγούδια που έγραψε, στα μισά οι στίχοι είναι δικοί του, δείχνοντας έτσι τη σχέση των στίχων με την ποίηση και ολοκληρώνοντας τη θέση του με τη φράση «η ποίηση είναι η μεγάλη μητέρα του στίχου».

«Η ποίηση είναι η σημαντικότερη έκφραση του ελληνικού πολιτισμού κι εμείς ως λαός έχουμε μια φοβερή σύνδεση ανάμεσα στην ποίηση και τη μουσική» είπε.

Αναφερόμενος στους μεγάλους σταθμούς της ποίησης από την αρχαιότητα μέχρι την κρητική ποίηση, το δημοτικό τραγούδι και τους μεγάλους ποιητές μας που τη διαμόρφωσαν μετά, πέρασε με σεμνότητα στη δική του σχέση μαζί της λέγοντας:

«Γράφω από μένα και όχι για μένα, χωρίς αυτά που γράφω να παραδίνονται σε κάποια στυλιστική φόρμα.

Ο ‘πλοηγός’ έχει 40 ποιήματα μιας 20ετούς πορείας. Αισθάνομαι ότι η αφορμή της γέννησής τους είναι ίδια με την αφορμή της γέννησης της μουσικής. Άλλωστε η ποίηση έχει τη δική της μουσική και γι αυτό πιστεύω πως μπορεί να σταθεί αυτόνομη χωρίς τη θεατρική διάσταση που θέλουν να της δώσουν πολλές φορές.

Μέσα στο υποσυνείδητο του λαού μας υπάρχει μια βαθιά αγάπη για την ποίηση κι όταν συναντιέται με τη μουσική γεννιέται το θαύμα.»

Διαβάζοντας ποιήματά του από τον «πλοηγό», που έδειχναν έναν ποιητή πάσχοντα για όσα μας συμβαίνουν σήμερα,

Πρέπει να μιλήσω γι αυτούς τους καιρούς

να μη σιωπήσω

Να μην κρυφτώ στα μάρμαρα και τα παλιά τραγούδια…

(«Να μιλήσω») 

ή αργότερα

ΚΙ όλο χιονίζει

Όλο σιμώνουν οι εχθροί

Όλο και πιο κοντά ακούμε τα κανόνια

(«Απολογία διανοουμένου του παρόντος»)

ο Ανδρέου πέρασε σε συζήτηση με το κοινό, αποδεικνύοντας, και μέσα απ’ αυτήν, την ευρυμάθειά του, την ικανότητά του στον προφορικό λόγο αλλά και στην επικοινωνία.

Συζητήθηκαν η σχέση της μουσικής με την ποίηση και η προσφορά της πρώτης στη δεύτερη, (αφού τη μεταφέρει στις μεγάλες μάζες), η δύναμη και η επίδραση της κάθε μιας ξεχωριστά, η έννοια και η σημασία της Παιδείας, που εδράζεται στην επαφή με την παράδοση, (τη συνέχεια, παλιά και καινούργια), η ιδιαιτερότητα του δυτικού πολιτισμού και η σχέση του με την ποίηση και τη μουσική, αποδεικνύοντας όχι μόνο τον πλούτο των γνώσεων και των θέσεων του ομιλητή, αλλά και το ανεβασμένο επίπεδο του ακροατηρίου του.

Δείχνοντας τη σχέση γλώσσας και ποίησης, ο Ανδρέου κατέληξε σε μια φράση μεταφορική, γεμάτη αισιοδοξία για τη δύναμη της γλώσσας «η γλώσσα παραμένει ζωντανή, όπως η γοργόνα του Μεγαλέξανδρου!»

Μια βραδιά, που έφερε στην πόλη έναν ιδιαίτερο συνθέτη και στιχουργό, αλλά κι έναν πρωτοεμφανιζόμενο ποιητή με δυνατό λόγο.