Αστέρης Γκέκας “Το ταξίδι”. Ζωγραφική – Κατασκευές. Βόλος, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, εγκαίνια Σάββατο 1 Οκτωβρίου

Ο Λιτοχωρίτης καλλιτέχνης Αστέρης Γκέκας  μίλησε στη faretra για τη νέα του έκθεση,  που ετοιμάζει στο Βόλο:

“Τα έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση   είναι η ανάλυση για το ταξίδι. Η έκθεση γίνεται στο κτήριο Τσικρίκη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας από 1 έως και 15 Οκτωβρίου  και τα εγκαίνια στις 13.30 το Σαββάτο, όπου ο λαϊκός τραγουδοποιός ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΙΑΜΑΝΤΑΝΗΣ με την ορχήστρα του θα πλαισιώσει την εκδήλωση.

Έργα παλιά και νέα είναι το περιεχόμενο της έκθεσης, έργα σταθμοί της πορείας μου με συντρόφους πιστούς τους  ποιητές που δημιουργούν ευνοϊκούς ανέμους στο ταξίδι μου.

Από την νέα μου εργασία είναι οι κόρες της μνήμης που θα παρουσιαστούν όπως σχεδιάζουμε στο αρχαίο θέατρο της Ήλιδος, στην Αρχαία Ολυμπία, το καλοκαίρι σαν χορός αρχαίας ελληνικής τραγωδίας.

Το Χρώμα, η υπομονετική χάραξη, η θεματογραφία, είναι μια ανάγκη υποστήριξης των θεατών, όπως και ο καθημερινός αγώνας ως μόνη ελπίδα για το λαό μας.

Δεν θα γονατίσουμε.  Η τέχνη μου βοηθά στην ελπίδα.  Η μνήμη πάντα δείχνει λύσεις και το παράδειγμα του πείσματος βεβαιώνει το αίσιο αποτέλεσμα.

Το τραγούδι μού θυμίζει την ανθρώπινη υπόστασή μας, και είναι αντίλαλος των στίχων των ποιητών μας, των παραδόσεων του πολιτισμού μας. Η μουσική έχει πάλι θέση.  Οι αυστηρές γυναίκες, οι Αναμένουσες, που παρακολουθούν τα τεκταινόμενα, εικόνες από το κινηματογραφικό πέρασμα του Θ. Αγγελόπουλου, εικόνες για την μουσική του Σκαλκώτα, και στην εμπροσθοφυλακή των ποιητών ο Πρόδρομος Χ  Μάρκογλου, ο Ανέστης Ευαγγέλου και ο Κωστής Μοσκώφ.

Οι ποιητές και πάλι. Στο κατώφλι του εργαστηρίου, πριν το χάραμα περνούν οι ποιητές μετά την νυχτερινή τους βάρδια στο ορυχείο των στίχων,  όπως μαρτυρεί ο Θανάσης Μαρκόπουλος. Σιωπηλοί αφήνουν σε υφαντά σακίδια τις λέξεις, Χρώμα καθαρό ατόφιο, και κάτι ξύλα.

Όσο να τα μαζέψω εξαφανίζονται στα ανέγγιαγα ράφια των μπατιρημένων βιβλιοπωλείων, και από κει άγνωστο αν θα ξανάρθουν ή θα στεγαστούν στο Άσυλο των ποιητών της Αιωνιότητας.

Απομένει ένα γυναικείο άρωμα έντονο από λεμονανθό, αγνότητα και αθωότητα, ψάχνω τις λέξεις βρίσκω ότι η Αμερικάνα Έμιλυ Ντίκινσον μάς θυμήθηκε.

Ανακατεύω τις λέξεις και βγαίνει το παρακάτω:

Καλύτερα να είσαι το σφυρί παρά το Αμόνι. Ταράχτηκα έντονα.  Η πατρίδα μου, ο λαός μου,  είμαστε στο αμόνι και το σφυρί ποιός το κρατεί, και τι κάνουν τα λεβεντόπαιδα; Τι κάνουν οι μάνες, οι ερωτευμένοι, με τι μπόλι δένουν την αγάπη τους;

Κάθομαι στον μπάγκο μου, πριν φανούν οι καλοί και αμέριμνοι Δημητράδες, οι φίλοι μου, ανακατεύω υλικά και λέξεις… με τα υλικά κάτι κάνω και ξεχνιέμαι.  Με τις λέξεις όμως το πράγμα είναι βαρύ.

Ζητώ βοήθεια πάλι από άλλους ποιητές… Αυτοί απεναντί μου,  χαμογελαστοί σαν μάρτυρες υπεράσπισης, καταθέτουν τα λόγια τους,  για να με αθωώσουν από την προσωπική ευθύνη αυτής της κατάντιας, σε κείμενα που σκοπεύω να δείξω το Σαββάτο το μεσημέρι σε όσους ξέρουν ανάγνωση και γραφή.

Με τα ξύλα έφτιαξα μια γειτονιά, για να τους έχω κοντά χωρίς τεχνικές και προοπτικές του βιβλίου ΣΚ Τ,  σελίδα 2016, παράγραφος σου, σημείωση κλου ,υποσημείωση βου.

Οι σκέψεις μου, τα λόγια μου είναι τα έργα μου. Στις φωτογραφίες, αφίσα για το Σάββατο μεσημέρι, η γειτονιά, κι ένα ποίημα του Καππαδόκη ποιητή ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ Χ. ΜΑΡΚΟΓΛΟΥ, που απαντά στα ερωτήματά μου, αλλά γιατί ξέρω ότι η καλή ΚΥΡΙΑ Ντίνα Ευαγγέλου, γυναίκα του ΑΝΕΣΤΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ, θα δείξει την ανάρτηση στον αγαπημένο κ. Πρόδρομο, που δεν αδειάζει να στήνει και να ξεστήνει το οδόφραγμά του, όπως ομολογεί ο ίδιος , μέχρι την ελπίδα. Ο Κεφάλας, ο Γκανάς, ο Μπράβος, ο Μέσκος μαζί με τους υπόλοιπους Θεσσαλονικείς θα μας τα πουν από το Σάββατο και πέρα. Ο Δημήτρης Τσιαμαντάνης θα τραγουδήσει τις δικές του εξηγήσεις του θέματος…”

(Μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη,  που έδωσε ο Αστέρης Γκέκας στη Δήμητρα Σμυρνή για τη faretra εδώ. Επίσης μπορείτε να διαβάσετε σχετικό ρεπορτάζ από την αναδρομική έκθεσή  του στο Κολλέγιο Ανατόλια στη Θεσσαλονίκη εδώ.)