Δήμητρα Σμυρνή
Η Ευανθία Ρεμπούτσικα πάνε πολλά χρόνια που έδωσε το προσωπικό της στίγμα στον κόσμο της Μουσικής, φέρνοντας έναν καινούργιο άνεμο στο τραγούδι αλλά και στη μελωδία, συνδέοντας τις δύο ακτές του Αιγαίου, Ανατολή και Δύση, με μνήμες, εικόνες, μυρωδιές και μακρόσυρτους αναστεναγμούς.
Διαβατήριό της η μουσική της «Πολίτικης κουζίνας», που, όσο κι αν η συνθέτρια πλουτίσει το μουσικό της σύμπαν με καινούριες μελωδίες, το κοινό της – αυτό που ξαφνιάστηκε και μαγεύτηκε από τη μουσική που συνόδευε την πιο εμπορική αλλά και ταυτόχρονα ποιοτική ταινία του Ελληνικού Κινηματογράφου-πάντα εκεί θα την αναζητά, για να βρει το πρώτο και αυθεντικό της πρόσωπο.
Χθες η Ρεμπούτσικα ήταν στη Βέροια, στο Χώρο Τεχνών. Μαζί της η Έλλη Πασπαλά, μια από τις ωραιότερες ελληνικές φωνές, που δεν ενέδωσε στις σειρήνες της φτηνής εμπορικότητας, κρατώντας πάντα δεσμούς με την ποιότητα και έχοντας τη δυνατότητα να αποδώσει με ενάργεια και προσωπικό ύφος ένα μεγάλο εύρος του ελληνικού τραγουδιού.
Στη σκηνή μόνο τρεις μουσικοί, που δημιούργησαν μια πρώτη επιφύλαξη για το πώς μπορούν να αποδώσουν μόνοι τους τον πλούτο των μελωδιών της Ρεμπούτσικα…
Η διάψευση ήρθε πολύ γρήγορα και ήταν ευχάριστη. Οι ικανότητες τους στο πιάνο, στα κρουστά και στο κανονάκι, πολλαπλασίασαν, χάρη στο μοναδικό ταλέντο αλλά και στην ιδιαίτερη σκηνική παρουσία που τους διέκρινε, τις δυνατότητες της ορχήστρας, πετυχαίνοντας ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.
Οι ήχοι της ορχήστρας έδεσαν με πολύχρωμα νήματα τη φωνή της Πασπαλά με τις μελωδίες της Ρεμπούτσικα, σταματώντας κάποτε σε σταυροδρόμια, όπου τις πάντρευε με μελωδίες του Χατζιδάκι ή του Ξαρχάκου. Επιβλητική φωνή, η φωνή της Πασπαλά, με απεριόριστες δυνατότητες στην εκφορά του συναισθηματικού κόσμου του κάθε τραγουδιού!
Δίπλα της, με κινήσεις μικρού άτακτου παιδιού, που όλος ο κόσμος του συγκεντρώνεται στο κόκκινο βιολί του, η Ρεμπούτσικα εκτίναξε τους ήχους της στο χώρο, παίζοντας με τα συναισθήματά μας. Η μουσική της άλλοτε τρυφερή, άλλοτε νοσταλγική, κάποτε εκρηκτικά διονυσιακή, πάντα όμως με τη δική της προσωπική σφραγίδα, που δεν αντιγράφεται εύκολα, μας ταξίδεψε με τις νότες της στον κόσμο του κινηματογράφου, «Νοτιάς», «Babam ve oglvm» και του θεάτρου «Συρανό ντε Μπερζεράκ, άλλοτε μ’ ένα τάνκο, άλλοτε μ’ ένα βαλς κι άλλοτε σμίγοντας το μοντέρνο ηλεκτρονικό ήχο με το κρυστάλλινο κανονάκι της σ’ένα μοναδικό πάντρεμα.
«Ο αλεξανδρινός ο ουρανός», το « τσιγάρο», και πάντα η απογειωτική συναισθηματικά «Πολίτικη κουζίνα», έγιναν ένα σύνολο ήχων και μελωδιών μαγευτικών.
Ίσως όμως κάτι έλειπε από τη χθεσινή βραδιά, όπου και οι πέντε ξεχωριστά – οι τρεις εκπληκτικοί μουσικοί και η μοναδική φωνή με το ατίθασο μελωδικό κόκκινο βιολί που τη συνόδευε- ως μονάδες ήταν εντυπωσιακοί. Έλειπε η σκηνοθετική ματιά που θα έδενε πιο στέρεα και με μεγαλύτερη φαντασία το σύνολο σε κάτι πιο σύνθετο και γοητευτικό, όπου η εικόνα –σκηνές από ταινίες ή θέατρο- και ο προσεγμένος λόγος, που θα συνόδευε όλη τη συναυλία, θα έδιναν ένα άλλο, ακόμη πιο σύνθετο και ολοκληρωμένο αποτέλεσμα.
