“Το πάθος του Σίβα – La passion de Siva” γράφει ο Δημήτρης Αθανασιάδης

“Τίκτει γαρ κόρος ύβριν, όταν πολύς όλβος έπηται ανθρώποισιν όσοις μη νόος άρτιος ή” (Σόλων)
(Η αφθονία γεννάει την ύβρη, όταν πέσουν πολλά πλούτη σε ανθρώπους που δεν έχουν μετρημένο νου)

Για όσους δεν παροικούν στην Ιερουσαλήμ κάθε μορφής εξουσίας, θρησκευτικής, πνευματικής ή κοσμικής, δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία η είδηση, πως μια ομάδα επιστημόνων του περιβόητου πειραματικού εργαστηρίου του CERN, στα υπόγεια των Γαλλοελβετικών Άλπεων, συμμετείχε σε σατανιστικές τελετές με εικονικές ή πραγματικές ανθρωποθυσίες, η αστυνομική έρευνα θα δείξει, αν της επιτραπεί να το δείξει, στην Ινδουϊστική Θεότητα του Σίβα.

https://www.theguardian.com/science/2016/aug/18/fake-human-sacrifice-filmed-at-cern-with-pranking-scientists-suspected

Οι σατανιστικές τελετές γινόταν μπροστά σε ένα άγαλμα της Θεότητας του Σίβα, το οποίο άγαλμα δώρισε στο CERN η Ινδία, ως δήθεν σύμβολο της πολυπολιτισμικότητας, στην πραγματικότητα, όμως, σύμβολο της ασάφειας και της απροσδιοριστίας, της παραδοξότητας και της υπερβολής, της ύβρεως και της έπαρσης, της ισχύος και της τρομοκρατίας της εξουσίας.

Σ’ αποσπάσματα από τα Ινδικά Έπη συναντάμαι τον παρακάτω θρύλο:

“Κάποτε, όταν ο βασιλιάς Σιτακετού ταξίδευε στο μακρινό διάστημα με ένα σκάφος, που του έδωσε ο Βισνού, είδε το Θεό Σίβα… Τα βέλη του Σίβα έμοιαζαν με ακτίνες που έβγαιναν από τη σφαίρα του ήλιου και κάλυψαν τα τρία σκάφη που είχαν απομείνει, τα οποία μετά χάθηκαν”.

Παραστατικό του χαρακτήρα της Θεότητας του Σίβα και των παγανιστικών πεποιθήσεων των επιστημόνων του CERN είναι το ποίημα του Γάλλου φυσικού και συμβολιστή ποιητή Henri Cazalis (1840 – 1909) με τα ψευδώνυμα Jean Caselli ή Jean Lahor με τίτλο “La passion de Siva” (Το πάθος του Σίβα), γιατί όχι μόνο οι άνθρωποι, αλλά και οι θεοί κρίνονται από τα πάθη τους και κυρίως οι άνθρωποι και οι θεοί της επιστήμης.

 (Ο Σίβα θα επιβιώσει μόνος μια νύχτα ανάμεσα σ’ όλους τους Θεούς.

Τα κεφάλια τους, αυτή τη νύχτα, θα στολίζουν το στήθος του,

Και η ειρήνη της ανυπαρξίας θα χαμογελάει στα μάτια του,

Ο Σίβα θα τραγουδήσει το θείο πάθος του:

Κάποτε ήμουν η ψυχή του Σύμπαντος,

Ήμουν η μέρα, ήμουν η νύχτα, ήμουν η αυγή,

Ήμουν η κρυστάλλινη άνοιξη, τα καλοκαίρια, οι χειμώνες,

Η απέραντη φλογερή ζωή και η αγάπη που καταβροχθίζει,

Απατηλό μεγαλείο, κατοίκησα το παλάτι μου,

Σαν την αράχνη στο κέντρο του ιστού της,

Οι ψυχές ολόγυρα έπεφταν στα δίχτυα μου,

Και στοίβαξα μέσα μου τ’ αστέρια.

Ω! νεκροί, κοιμηθείτε, λοιπόν και ονειρευτείτε μέσα στο σκοτάδι μου,

Περιμένοντας τη μέρα που θα σας αφήσω να ξαναγεννηθείτε,

Αν έχω ακόμα ανάγκη το φως και το θόρυβο,

Για να ξαναγεμίσουν την άβυσσο της ύπαρξής μου,

Γιατί η άβυσσος είναι βαθιά και η καρδιά μου γεμάτη πλήξη,

Και μόνος στο άπειρο, ακίνητος, σκοτεινός, ωχρόσκουρος,

Αναλογίζομαι, όπως άλλοτε, τον εαυτό μου σαν σήμερα,

Φορώντας όλο τον ουρανό και μένοντας πάντα άδειος).

Απόδοση στην ελληνική γλώσσα από το σχολιαστή

 La passion de Siva*

Siva survivra seul, un soir, à tous les Dieux.

Leurs têtes, ce soir-là, pareront sa poitrine,

Et la paix du néant souriant dans ses yeux,

Siva se chantera sa passion divine:

“J’étais, aux temps passé, l’âme de l’univers,

J’étais le jour, j’étais la nuit, j’étais l’aurore,

J’étais le printemps clair, les étés, les hivers,

L’immense vie ardente, et l’Amour qui dévore.

Illusoire splendeur, j’habitais mon palais,

Ainsi que l’araignée au centre de ses toiles,

Les âmes tour à tour tombaient dans mes filets,

Et j’ai fait dans mon sein s’éteindre les étoiles.

Oh! les morts, dormez donc et rêvez dans ma nuit,

En attendant qu’un jour je vous laisse renaître,

Si j’ai besoin encor de lumière et de bruit,

Pour de nouveau combler l’abîme de mon être,

Car l’abîme est profond et mon coeur plein d’ennui,

Et seul dans l’infini, debout, sombre, livide,

Je pense qu’autrefois mon sein comme aujourd’hui,

Portait le ciel entier et restait toujours vide.

Βέβαια, η ψυχολογική και πνευματική τρομοκρατία δεν είναι προνόμιο μόνο του Ινδουϊσμού, αλλά κάθε θρησκευτικής και κοσμικής εξουσίας για την επιβολή των δογμάτων τους, τακτική στην οποία φαίνεται πως προσχώρησε και η επιστήμη.

Δεν χρειάζεται, νομίζω, να κάνω ιδιαίτερη αναφορά στην εγκληματολογία του Θεού του Αβραάμ και του Ισαάκ, τις εκατόμβες των θυμάτων του και τις ευφάνταστες μεθόδους της εξόντωσής τους, που δικαιώνει την άποψη του φιλοσοφικού και πολιτικού μου δασκάλου Jean – Paul Sartre, πως “ο φασισμός δεν εξαρτάται από τον αριθμό των θυμάτων του, αλλά από τον τρόπο που τα σκοτώνει” και η ευρηματικότητα του θρησκευτικού φασισμού είναι ασυναγώνιστη.

Για να μην αφήσω στη μοναξιά της θρησκευτικής τρομοκρατίας απροστάτευτο τον Ινδουϊσμό, αναφέρω μόνο ένα απόσπασμα από το “Δευτερονόμιον”, από τα πάμπολα που συναντάει κανείς στη “Βίβλο”:

“32,39        ἴδετε ἴδετε ὅτι ἐγώ εἰμι, καὶ οὐκ ἔστι Θεὸς πλὴν ἐμοῦ· ἐγὼ ἀποκτενῶ καὶ ζῆν ποιήσω, πατάξω κἀγὼ ἰάσομαι, καὶ οὐκ ἔστιν ὃς ἐξελεῖται ἐκ τῶν χειρῶν μου.

32,40        ὅτι ἀρῶ εἰς τὸν οὐρανὸν τὴν χεῖρά μου καὶ ὀμοῦμαι τῇ δεξιᾷ μου καὶ ἐρῶ· ζῶ ἐγὼ εἰς τὸν αἰῶνα,

32,41        ὅτι παροξυνῶ ὡς ἀστραπὴν τὴν μάχαιράν μου, καὶ ἀνθέξεται κρίματος ἡ χείρ μου, καὶ ἀποδώσω δίκην τοῖς ἐχθροῖς καὶ τοῖς μισοῦσί με ἀνταποδώσω·

32,42        μεθύσω τὰ βέλη μου ἀφ᾿ αἵματος, καὶ ἡ μάχαιρά μου φάγεται κρέα, ἀφ᾿ αἵματος τραυματιῶν καὶ αἰχμαλωσίας, ἀπὸ κεφαλῆς ἀρχόντων ἐχθρῶν”.

Οι επιστήμονες, λοιπόν, που πειραματίζονται να εντοπίσουν το λεγόμενο “σωματίδιο του Θεού” ή “σωματίδιο Θεός”, το boson de Higgs** φαίνεται πως ανακάλυψαν τον ίδιο το Θεό. Το Θεό της βίας και της τρομοκρατίας.

Πριν ένα, περίπου, χρόνο σε μια αλληλογραφία μου με τον αγαπητό μου συμμαθητή και φίλο αστροφυσικό Δήμο Καζάνα, πρωτοπόρο στη διαμόρφωση της θεωρίας του “Πληθωριστικού Σύμπαντος” προσπάθησα να προσεγγίσω τη θρησκολογία της σύγχρονης επιστήμης, διατυπώνοντας τις αμφισβητήσεις μου για το μίγμα επιστήμης και θρησκείας, που τη χαρακτηρίζει.

Σας μεταφέρω παρακάτω κάποιες αποσπασματικές απόψεις μου από εκείνη την αλληλογραφία, που έρχονται στην επικαιρότητα, σήμερα, ύστερα από τις θρησκευτικές παγανιστικές ανησυχίες αυτών που επιφορτίσθηκαν το βάρος της επιστημονικής απόδειξης της Δημιουργίας του Σύμπαντος και με τα καμώματά και τις προσπάθειές τους να δημιουργήσουν μια θρησκεία της Δύσης αποθέωσαν τις θρησκείες της Ανατολής και μας έπεισαν πως θα κόστιζαν πολύ λιγότερο στην ανθρωπότητα τα “πειράματα” των σατανιστών της Παλλήνης από τα δικά τους:

(Μέσα σε αγκύλες το κείμενο της περσινής μου αλληλογραφίας)

{“Ο Θεός είναι Μεγάλος, γιατί είναι πανταχού απών” (Παπανούτσος).

Εδώ, με μια μικρή συλλογιστική αναστρεψιμότητα, η συνέπεια έχει μαθηματική ακρίβεια:

Η Μεγάλη Έκρηξη, ως πανταχού απούσα είναι Θεός;

Ένας Θεός που ικανοποιεί τη θρησκοληψία του επιστημονικού πάθους του σύγχρονου κόσμου, όπως ο Θεός του Αβραάμ και του Ισαάκ ικανοποιούσε τη θρησκοληψία του μυστικιστικού πάθους των λαών της Μέσης Ανατολής ή όπως οι Βέδες και οι Ουπανισάδες, ο Χιναγυάνα και ο Μαχαγυάνα Βουδδισμός ικανοποιούσαν τη θρησκοληψία της ισορροπίας του αποκρυφιστικού με το ψυχικό και σωματικό πάθος των λαών της Ινδίας και της Άπω Ανατολής ή όπως ο Δωδεκαθεϊσμός ικανοποιούσε το ανθρωποκεντρικό παθος της Αρχαίας Ελλάδας; κλπ, κλπ.

Εξάλλου, η Μεγάλη Έκρηξη ήταν τόσο μεγάλη για να αποτελέσει την απαρχή του Σύμπαντος, αφού παραβίαζε τη βασική αρχή του Δημόκριτου “μηδέν εκ του μη όντος γίνεσθαι μηδ’ ες το μη ον φθείρεσθαι”.

Μήπως, και η λεγόμενη σήμερα ενέργεια του κενού, του χώρου που στερείται σωματιδίων ή φωτονίων, αλλά όχι και ενέργειας, δεν δικαιώνει την άποψη του Δημόκριτου;

………….

Μπροστά, λοιπόν, στα επιστημονικά δογματικά αδιέξοδα της Μεγάλης Έκρηξης ακολούθησε και η συνηθισμένη θρησκευτική μεταφυσική με τη Σκοτεινή Ύλη και τη Σκοτεινή Ενέργεια, που αποτελούν, σύμφωνα μ’ αυτά που διάβασα, το 95%, περίπου, του Σύμπαντος και η μεταφυσική αυτή δίνει κοσμολογικό χαρακτήρα στο υπαρξιακό δίλημμα του Sartre, αν η ύπαρξη προηγείται της ουσίας ή η ουσία της ύπαρξης”.

……………

Αυτή την τάξη που οι θρησκείες απέδωσαν στη δύναμη της θρησκευτικής και η επιστήμη της επιστημονικής μεταφυσικής.

…………

Αν αύριο η Σκοτεινή Ενέργεια και η Σκοτεινή Ύλη περάσουν από τη σφαίρα της επιστημονικής εικασίας, που ερμηνεύει τη δυναμική του Σύμπαντος, στη σφαίρα της παρατηρήσιμης πραγματικότητας, για να χρησιμοποιήσω τον επιθετικό προσδιορισμό που χρησιμοποιείται για το Σύμπαν (παρατηρήσιμο), τότε φοβάμαι πως η ταχύτητα του φωτός δεν θα είναι ικανή να προσδιορίζει ούτε την “ηλικία”, ούτε την “έκταση” του Σύμπαντος και τον κοσμικό ορίζοντα και η Μεγάλη Έκρηξη θα είναι μια μυθολογική θεότητα.

…………

Μέχρι τότε, όμως, δίπλα στα Τοτέμ και τους Θεούς της Προϊστορίας και της Ιστορίας θα υπάρχει σε μια θέση και η Μεγάλη Έκρηξη.

Είναι φορές που αναλογίζομαι, ίσως και με δέος, αν οι σύγχρονες κατακτήσεις της φυσικής, αστροφυσικής και κοσμολογίας αποτελούν τις Προφητείες ή τις Πατερικές διδασκαλίες μιας θρησκείας του Σύμπαντος, που όπως οι γνωστές Προφητείες και διδασκαλίες των Πατέρων της Εκκλησίας του Χριστιανισμού, δημιούργησαν και συντήρησαν το μύθο μιας θρησκείας, δημιουργούν και συντηρούν το μύθο μιας άλλης.

* Μπορείτε να ακούσετε το ποίημα “La passion de Siva” του Jean Lehor μελοποιημένο το 1948 από τον Νίκο Αστρινίδη για βαρύτονο και πιάνο ή βαρύτονο και ορχήστρα στο πλαίσιο της διπλωματικής του εργασίας στη Schola Cantorum των Παρισίων.

** Υποθετικό σωματίδιο  της ύλης (Η⁰) με μάζα ~125GeV, μηδενικό φορτίο, προβλεπομενη μέση διάρκεια ζωής 1.56×10⁻²² s και πιθανό σπιν 125 GeV που, όπως φαίνεται, μετά την εικασία, θα ακολουθήσει η σατανιστική του επιβεβαίωση.

Σημείωση Φαρέτρας:  Ο Δημήτρης Αθανασιάδης είναι γιατρός – νευροχειρουργός,  μουσικός και συγγραφέας  πολλών βιβλίων  ευρέος φάσματος της  μουσικής εκπαίδευσης, που διδάσκονται σε ωδεία της χώρας και κοσμούν βιβλιοθήκες της Ελλάδας και του Εξωτερικού. Διετέλεσε Διευθυντής του Μακεδονικού Ωδείου Θεσσαλονίκης και για είκοσι πέντε χρόνια του Δημοτικού Ωδείου Βέροιας.