Το πρότερον. Το επίδικον. Ο τρόπος. Το αποτέλεσμα.
1. Είναι παγκοίνως γνωστό και ασφαλώς εγνωσμένο ότι αν η πλειοψηφία των ΜΜΕ δεν υποστήριζε την επιβολή των μνημονίων καθώς και τις μνημονιακές πολιτικές, η επταετής ήδη δήωση και λεηλασία της Ελλάδας θα ήταν αδύνατον να έχει επισυμβεί.
Αυτό αφορά και την πλειοψηφία των ιδιοκτητών ΜΜΕ -τους περιώνυμους αλλά και δυσώνυμους «διαπλεκόμενους»- αλλά και μεγάλο μέρος των δημοσιογράφων, είτε ένιοι εξ αυτών εργάζονταν στα ΜΜΕ της διαπλοκής είτε όχι.
Συνελόντι ειπείν, πλήθος ΜΜΕ και πληθύς δημοσιογράφων έσκαψαν τον λάκκο του λαού. Κι ύστερα, με το πλήρωμα του χρόνου, έπεσαν και οι ίδιοι μέσα. Μόνον που σε αυτόν τον λάκκο, εις βάθος πολλών τάφων, μαζί με τους άδικους έπεσαν και οι δίκαιοι. Σήμερα, από τον δημοσιογραφικό κλάδο εργάζεται το ένα τρίτο με αμοιβές στο ένα τέταρτο. Στην καλή εκδοχή. Στην κακή εκδοχή, με τη βοήθεια της πρώτη φορά τόσον ανάλγητης και γελοίας Αριστεράς, οι δημοσιογράφοι μετατρέπονται ταχύτατα σε ευέλικτους εργαζόμενους και η δημοσιογραφία σε επιτήδευμα εξαρτημένο από την προπαγάνδα – πλην Λακεδαιμονίων· όπως πάντα!
Οσο για τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, πλήρως απαξιωμένα πλέον, πεθαίνουν είτε από το χέρι του αφέντη τους (όπως το Mega), είτε αλλάζουν στρατόπεδο (όπως ο Πήγασος, αφού πρώτα άλλαξε στρατόπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ), είτε επιχειρούν να βρουν μια νέα θέση στο τοπίο της «καλής διαπλοκής» που έρχεται να αντικαταστήσει την «κακή διαπλοκή».
Ολα αυτά συμβαίνουν μπροστά στην παγερή αδιαφορία ενός κοινού, για το οποίο το ισοπεδωτικό «όλοι ίδιοι είναι» έχει πάρει εφιαλτικές (για τη δημοκρατία) διαστάσεις. Συμβαίνουν
επίσης υπό το κράτος της βροντώδους σιωπής του έντρομου κλάδου των δημοσιογράφων – τουλάχιστον ως συλλογικού υποκειμένου, μέσω της ΕΣΗΕΑ και των λοιπών συνδικαλιστικών οργανώσεων.
2. Η δημοκρατία σε δημοπρασία. Ενα από τα (κυρίως) προτάγματα που εξέθρεψαν την απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ στο εκλογικό σώμα ήταν η ρητορική του εναντίον της Διαπλοκής. Το ίδιον οξύτατη όσον και η ρητορική του εναντίον των μνημονίων, υπέρ των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων – γενικώς «υπέρ αδυνάτων». Ωσπου ο ΣΥΡΙΖΑ γονάτισε μπροστά στους Δυνατούς,
εν πρώτοις τους Δανειστές-Δυνάστες-Δυνατούς της Δύσης και στη συνέχεια ενώπιον και των εφ’ ημάς εγχώριων εντολοδόχων τους. Αμ’ έπος (καταισχύνης) αμ’ έργον (οδύνης), και η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ για όλα τα παραπάνω μετατράπηκε σε κούφια λόγια. Κι όχι μόνον, αλλά ταχύτατα, σε λόγια οίησης, αλαζονείας, μέθης, κυνισμού, απύθμενου θράσους και πτωχοπροδρομισμού. Αίφνης
ο κ. Παππάς με αυθεντία Πάπα εξ Ινστιτούτου Φλωρεντίας ο Αλάθητος ή τσαχπινιά παπατζή εξ Ομόνοιας αποφάσισε (χωρίς καν να διαβουλευθεί με την κυρία Αυλωνίτου) ότι η ελεύθερη (κατά Πιτσιόρλα) αγορά σηκώνει μόνον τέσσερα κανάλια (κι όχι δεκατέσσερα), καθ’ ότι η διαφημιστική πίτα (την οποίαν στο μεταξύ είχε δοκιμάσει φτιάχνοντας γεμιστά η κυρία Φωτίου) δεν σηκώνει περιττά παπατζιλίκια. Κατόπιν
αυτής της επιστημονικής ανάλυσης, δεν έμενε παρά το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» να θέσει τους όρους του παιγνιδιού, ακριβώς με τον τρόπο που ο ίδιος ο Τσίπρας προσδιόρισε: όποιος έχει πιο πολλά φράγκα παίρνει κανάλι.
3. Πάπας ή παπατζής; Δεν έχει σημασία. Αρκεί να μην είσαι γάτος Ιμαλαΐων. Με αυτόν δοκιμάσαμε να τα βρούμε, δεν τα βρήκαμε, όπως δεν τα βρήκαμε και με τον κ. Αλαφούζο, αλλά ευτυχώς υπάρχει ο κ. Μαρινάκης. Υπάρχει και ο κ. Καλογρίτσας – δικός μας αυτός, αριστερός, όπως η κυρία Τζάκρη, ο κ. Σπίρτζης και η COSCO.
Ομως, στο σημείο αυτό η ταπεινότης μου πρέπει να αναγνωρίσει ότι η κυβέρνηση Μέρκελ-Τσίπρα-Λεβέντη με όλα αυτά τα τσαρλατανικά και μπουφόνικα έχει εξασφαλίσει για τον ελληνικό λαό τουλάχιστον τον πλουραλισμό: έχουμε μπροστά μας δύο μοντέλα εγκεκριμένης, αν όχι εγκρίτου, ενημέρωσης: το μοντέλο ΕΡΤ που συνθέτει δελτία ειδήσεων σε ευθεία σύνδεση με την «Αυγή» και την «Εφημερίδα των Συντακτών» και το μοντέλο Radio Gaga άμα έχεις φράγκα.
4. Ζιμπάμπουε φόρα παρτίδα . Ουγκάντα έτσι απλά και ξετσίπωτα. Σε ένα σκηνικό Ριάλιτυ Σώου υπό την υψηλή εποπτεία του Μπιγκ Μπράδερ, με έναν πολύωρο εγκλεισμό, ράντζα, χημικές τουαλέτες και ασθενοφόρα,
στήθηκαν τα Καυδιανά Δίκρανα κάτω απ’ τα οποία θα έπρεπε να περάσουν οι ενδιαφερόμενοι για την ενημέρωση του ελληνικού λαού. Η πλήρης απαξίωση της Ελλάδας. Στην οποίαν όμως είμαστε πλέον εθισμένοι. Με όπλα το διαρκές παράλογο και το διαρκώς ανήθικο, μάθαμε να αναχαράζουμε όσα κάποτε κοροϊδεύαμε. Ούτε στην Ταγκανίκα (σχήμα λόγου), πόσω μάλλον στην Ελλάδα, θα πίστευε κανείς έως μόλις λίγα χρόνια πριν ότι θα συνέβαιναν τέτοιοι χατζατζαρισμοί, τέτοιες ντροπές, τέτοιες καφκικές αλλοφροσύνες. Δεν γνωρίζω πόσοι πολίτες νιώθουν ντροπή ή και οργή για αυτήν την κατάντια της χώρας. Πρόκειται
για μια ιδιότυπη δικτατορία της «Οικονομικής Φρίκης» που ξεκίνησε στα χρόνια του δικομματικού μονοκομματισμού και συνεχίζεται αδιατάρακτη στα χέρια της Αριστεράς Που Γονάτισε. Από σήμερα και στο εξής δεν θα λέει το Mega στον συνταξιούχο ότι του έκοψαν τη σύνταξη, θα του το λένε τα τέσσερα κανάλια του κ. Παππά, φίλια ή εχθρικά. Και, πολύ περισσότερο, από σήμερα και στο εξής
δεν θα λέει το Mega στον συνταξιούχο γιατί έπρεπε να του κοπεί η σύνταξη, αλλά η «Αυγή», η ΕΡΤ ή όποιος άλλος επιτήδειος προαιρείται.
Και σαν είδε ο Δημήτριος ότι έχανε τη βασιλεία, φόρεσε ρούχα φτωχικά κι απήλθε στη σκόνη. Πίσω στα σεπτά δώματα, ο προπομπός εκατόνταρχος δυσκολευόταν να τιθασεύσει τα ντόπερμαν, ανυπόμονα να επευφημήσουν τον νέον τους ερχόμενον Κύριο…
