Ολα ξεκίνησαν τον Ιανουάριο του 2011, από έναν αρουραίο που η κάμερα του BBC κατέγραψε, στη διάρκεια μάλιστα μιας απευθείας μετάδοσης, να περιφέρεται ανέμελος στο κατώφλι της πρωθυπουργικής κατοικίας στο Λονδίνο. Τα νέα κυκλοφόρησαν αστραπιαία. Με βδελυγμία η βρετανική κοινή γνώμη πληροφορήθηκε ότι το ιστορικό κτίριο στον αριθμό 10 της Ντάουνινγκ Στριτ είχε παραδοθεί στα τρωκτικά. Οι υπεύθυνοι έπρεπε να πάρουν αμέσως τα απαιτούμενα μέτρα. Θα μπορούσε ένας γάτος να λύσει (με τον παραδοσιακό τρόπο) το πρόβλημα; Ο Ντέιβιντ Κάμερον, μετά τις εισηγήσεις των συνεργατών του -και υπό την πίεση των παιδιών του, της εξάχρονης Νάνσι και του τετράχρονου Αρθουρ, που λαχταρούσαν να αποκτήσουν, επιτέλους, ένα pet-, πείστηκε πως, ναι, η έλευση ενός φυσικού εξολοθρευτή ήταν πλέον μονόδρομος. Το πρωθυπουργικό γραφείο απευθύνθηκε, λοιπόν, στο καταφύγιο ζώων Battersea, ένα από τα παλαιότερα στη χώρα, με σημαντικό έργο εδώ και 150 χρόνια.
Ο Λάρι ήταν τότε τεσσάρων ετών. Είχε μεγαλώσει ως αδέσποτος στο ανατολικό Λονδίνο. Οι άνθρωποι του Battersea τον είχαν μαζέψει, περιθάλψει και στειρώσει. Είχε εξασφαλίσει προσωρινά στέγη και τροφή, όμως θα ήταν αρκετά τυχερός ώστε να βρει μια οικογένεια που θα τον φρόντιζε για το υπόλοιπο της ζωής του; Οταν προέκυψε η περιζήτητη θέση, θεωρήθηκε ιδανικός υποψήφιος. «Εχει ανεπτυγμένα κυνηγετικά ένστικτα, από την εποχή που ζούσε στους δρόμους, και τη διάθεση του αρπακτικού. Επιπλέον, αγαπημένο του παιχνίδι είναι ένα ψεύτικο ποντίκι!»: μ’ αυτό το ακαταμάχητο βιογραφικό, ο Λάρι έφτασε, ένα παγωμένο πρωινό του περασμένου Φεβρουαρίου στην Ντάουνινγκ Στριτ. Την άφιξή του κάλυψαν δεκάδες τηλεοπτικά συνεργεία και φωτορεπόρτερ.
Ομως, στα μάτια των Βρετανών δεν είχε μόνο να αποδείξει πόσο καλός κυνηγός ήταν, δικαιώνοντας το όνομά του – Λάρι είναι το υποκοριστικό του Λόρενς (Laurence) που σημαίνει «στεφανωμένος με δάφνες». Επρεπε να αναμετρηθεί και με τη φήμη του προηγούμενου τετράποδου ενοίκου της πρωθυπουργικής κατοικίας. Ο Χάμφρεϊ, ο προκάτοχός του, επί θητείας της Μάργκαρετ Θάτσερ αλλά και του Τζον Μέιτζορ, έφερε τον τίτλο του Αρχηγού Ποντικοφάγου και ήταν εξαιρετικά δημοφιλής. Ο μεγαλόσωμος ασπρόμαυρος γάτος «συνταξιοδοτήθηκε» το 1997, λίγους μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Τόνι Μπλερ. Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, η Τσέρι Μπλερ ήταν εκείνη που λόγω της απέχθειας που τρέφει για τα αιλουροειδή τον εξεδίωξε βάναυσα, δίνοντάς τον για υιοθεσία. Στο σπίτι ενός υψηλόβαθμου δημοσίου υπαλλήλου ο Χάμφρεϊ απεβίωσε λίγο μετά, σε ηλικία 18 ετών, από νεφρική ανεπάρκεια…
Αποστολή εξετελέσθη!
Μ’ αυτό το βαρύ φορτίο στους γατίσιους ώμους του, ο Λάρι εγκαταστάθηκε στο κτίριο. Αλλά, φευ, οι πρώτοι μήνες πέρασαν χωρίς να αναλάβει καμιά απολύτως δράση. Από το να κυνηγάει τρωκτικά εκείνος προτιμούσε να εξερευνά τα δωμάτια, να κόβει βόλτες στο τραπέζι της αίθουσας συνεδριάσεων και να απολαμβάνει τον ύπνο του στην ντουλάπα του ζεύγους Κάμερον. Τα πρώτα σκωπτικά σχόλια άρχισαν να γράφονται στον Τύπο. Μέχρι και οι Εργατικοί προσπάθησαν να δώσουν πολιτική διάσταση στο θέμα. «Εμείς θα λύναμε αμέσως το πρόβλημα. Θα παίρναμε ένα τεριέ. Εκείνο θα έδειχνε στα ποντίκια ποιος είναι το αφεντικό!», δήλωσε εκπρόσωπος του ηγέτη τους, Εντ Μίλιμπαντ.
Ευτυχώς, το σκάνδαλο απεσωβήθη τελικά. Στην αρχή του πρώτου καλοκαιριού, ο Λάρι φόνευσε το πρώτο του ποντίκι και το απόθεσε με υπερηφάνια στα πόδια της (αποσβολωμένης, εννοείται) γραμματέως του πρωθυπουργού. Το χαρμόσυνο νέο δημοσιεύθηκε αμέσως σε όλες τις μεγάλες εφημερίδες της χώρας – Guardian, Telegraph, Independent, Times κ.ά. Από τότε, τα θύματά του έχουν πληθύνει. Η αξιοπιστία του αποκαταστάθηκε. Η αποτελεσματικότητά του πλέον δεν αμφισβητείται. Ο πανέμορφος γριζόασπρος γάτος δείχνει να έχει αποκωδικοποιήσει πια για τα καλά το νέο περιβάλλον και ετοιμάζεται να υποδεχθεί τη νέα πρωθυπουργό, Τερέζα Μέι…
Γιατί η οικογένεια Κάμερον ετοιμάζεται να φύγει από τον αριθμό 10 της Ντάουνινγκ Στριτ, όχι όμως ο Λάρι. «Είναι ο γάτος ενός δημόσιου λειτουργού, όχι ο γάτος των Κάμερον», διευκρίνισε εκπρόσωπος του πρωθυπουργικού γραφείου. «Παραμένει…»