“Για την έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση” γράφει ο Προκόπης Κωφός
Είναι προφανές πως ο Βρετανοί ψήφισαν κατά πλειοψηφία έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ελπίζοντας πως εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης θα μπορούν αφενός να αποφύγουν τις πολιτικές της λεγόμενης λιτότητας και της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων που προωθούνται εντός της Ένωσης και αφετέρου να αποφύγουν το οικονομικό περιβάλλον της ελεύθερης διακίνησης εμπορευμάτων, κεφαλαίων και εργαζομένων που η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση προϋποθέτει, οπότε, έτσι ελπίζουν, θα είναι δυνατόν να διευθετούνται σε εθνικό επίπεδο χωρίς έξωθεν δεσμεύσεις και όπως οι ίδιοι επιθυμούν τα της χώρας τους!
Όμως η ουσία της πολιτικής της λεγόμενης λιτότητας και της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων καθώς και των συνθηκών που δημιουργεί το περιβάλλον της ελεύθερης διακίνησης εμπορευμάτων, κεφαλαίων και εργαζομένων δεν είναι τίποτα άλλο παρά η πολιτική της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής ανάκαμψης-ανάπτυξης στις συνθήκες της από πάντα αναμενόμενης γενικευμένης, βαθιάς, παρατεταμένης και ουσιαστικά ατέρμονης κρίσης που πλήττει και είναι σε εξέλιξη σε όλες τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες. Άρνηση της πολιτικής της λεγόμενης λιτότητας και της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων σημαίνει ουσιαστικά παραίτηση από την πολιτική της ανταγωνιστικότητας που είναι η βασική προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάκαμψης-ανάπτυξης, παραίτηση δηλαδή από την όποια εντός του καπιταλιστικού συστήματος προοπτική ανάπτυξης!
Με άλλα λόγια, οι εργαζόμενοι στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες βρίσκονται μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης. Από τη μια μεριά, αν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις των χωρών τους δεν γίνουν αρκούντως ανταγωνιστικές, θα υποσκελιστούν από τις ανταγωνιστικές επιχειρήσεις των άλλων με αποτέλεσμα την υποχώρηση της οικονομίας της χώρας τους και απρόβλεπτες συνέπειες για το επίπεδο ζωής τους. Από την άλλη, αν αποδεχτούν τις πολιτικές που υπαγορεύει η ανταγωνιστικότητα των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, αποδέχονται ταυτόχρονα και την παγίωση της δραστικής υποβάθμισης του επιπέδου ζωής τους που η ανάγκη της ανταγωνιστικότητας προϋποθέτει. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, δηλαδή, αυτό που επιφυλάσσει στους εργαζόμενους η καπιταλιστική ανάπτυξη, είτε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τις λεγόμενες πολιτικές λιτότητας, είτε έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς υποτίθεται τις δεσμεύσεις από τις πολιτικές της λιτότητας, είναι η μόνιμη και σίγουρη φτωχοποίηση και η δραστική υποβάθμιση του επιπέδου ζωής τους.
Αυτό που δεν έγινε κατανοητό από τους Βρετανούς είναι πως για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και για την υποβάθμιση του επιπέδου ζωής που καλούνται να αποδεχτούν φταίει ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης στον οποίο φυσικά κινείται η χώρα τους και όχι αποκλειστικά η Ευρωπαϊκή Ένωση που με τις πολιτικές της υπηρετεί και προωθεί αυτόν ακριβώς το δρόμο. Και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, εφόσον η Βρετανία θα εξακολουθήσει να κινείται στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, οι πολιτικές της λιτότητας και της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων δεν θα εγκαταλειφθούν, γιατί επιβάλλονται εκ των πραγμάτων, αποτελούν αναγκαιότητα για την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των καπιταλιστικών επιχειρήσεων στις οποίες οι εργαζόμενοι εργάζονται, γιατί η ανταγωνιστικότητα στις σημερινές συνθήκες δεν είναι απλά ένα βασικό στοιχείο της καπιταλιστικής λειτουργίας και ανάπτυξης, αλλά αποτελεί το βασικό στοιχείο ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ των πάσης φύσεως καπιταλιστικών επιχειρήσεων.
Με άλλα λόγια, τους Βρετανούς όπως και πολλούς εργαζόμενους σε όλες τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, ενώ τους φταίει ο γάιδαρος που λέγεται καπιταλισμός και καπιταλιστική κρίση, χτυπούν προς το παρόν το σαμάρι του γαϊδάρου που λέγεται πολιτική της «λιτότητας» και Ευρωπαϊκή Ένωση!
Αυτά που λέγονται, πως η Ευρωπαϊκή Ένωση γερμανοκρατείται, πως η Γερμανία ελέγχει την Ευρωπαϊκή Ένωση, πως οι πολιτικές της λεγόμενης λιτότητας είναι δική της έμπνευση και πως μέσω αυτών των πολιτικών προωθεί τα δικά της αποκλειστικά συμφέροντα και ωφελείται η ίδια είναι απλοϊκότητες και αφέλειες που απευθύνονται σε αφελείς ή σε εθελοτυφλούντες που δεν θέλουν να παραδεχτούν ή δεν μπορούν καν να διανοηθούν πως το πρόβλημα για τους εργαζόμενους είναι ο καπιταλισμός, ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης και τα καπιταλιστικά συμφέροντα και όχι φυσικά η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, η Γερμανία ή το… επελεύνον μέσω Σόιμπλε τέταρτο Ράιχ! Ο Σόιμπλε και η Μέρκελ εκφράζουν περισσότερο αυθεντικά και με συνέπεια την αναγκαία και κοινώς αποφασισμένη από όλα τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης κοινή πολιτική της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής ανάκαμψης-ανάπτυξης, τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω, είναι έως ανόητο να ισχυρίζεται κανείς πως η Γερμανία κάνει τη δουλειά της εξυπηρετώντας τα δικά της αποκλειστικά συμφέροντα και όλοι οι άλλοι, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, δεν παίρνουν μυρωδιά τι συμβαίνει!
Απλά η Γερμανία, λόγω της υπεροχής και των ευνοϊκών πραγματικών δεδομένων της οικονομίας της, έχει επιτυχίες στην πολιτική της ανταγωνιστικότητας που είναι εκ των πραγμάτων μονόδρομος για όλους και αυτό δίνει τη δυνατότητα στις εθνικιστικές έως φασιστικές πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούν επιμέρους καπιταλιστικά συμφέροντα να την κατηγορούν γι αυτό που αυτές οι ίδιες πρεσβεύουν, πως τα προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν σε εθνικό επίπεδο, αν η κάθε χώρα αφεθεί «ελεύθερη» να αποφασίζει για τα του οίκου της, καταφέρνοντας, γιατί όχι, να υποσκελίσει και τις άλλες! Η επικράτηση αυτών των εθνικιστικών απόψεων καθώς και η επικράτηση αντιλήψεων για ισχυρές πολιτικές βουλήσεις που θα κατευθύνουν υποτίθεται την οικονομία φέρνουν ουσιαστικά πιο κοντά την στο βάθος του τούνελ της καπιταλιστικής κρίσης γενικευμένη σύγκρουση, γιατί μεταθέτουν τους διεθνείς ανταγωνισμούς από το πεδίο της οικονομίας στο πεδίο του ανταγωνισμού μεταξύ χωρών. Νάτος, ο Τέταρτος Παγκόσμιος Πόλεμος που πλησιάζει μέσω του παραδοσιακού ή του σύγχρονου εθνικισμού με πρόφαση δήθεν τις δημοκρατικές διαδικασίες και το καλό των εθνών και των λαών!
Οι Βρετανοί εργαζόμενοι από τη δική τους τη σκοπιά με την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση που αποφάσισαν έκαναν ένα τυφλό βήμα έκφρασης της δυσαρέσκειάς τους για τα δεινά που υφίστανται και για τα κακά που βλέπουν να τους περιμένουν ακόμα. Από το τίποτα καλή είναι κι αυτή η έκφραση δυσαρέσκειας, αρκεί να ακολουθηθεί και από πιο συνειδητά βήματα. Ας κάνουν ένα τέτοιο βήμα του ίδιου βεληνεκούς κι άλλοι, που θα πρέπει να είναι όμως συνειδητό και να στοχεύει στις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων των εργαζομένων, που είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός, η καπιταλιστική κρίση και η αδήριτη ανάγκη του καπιταλιστικού συστήματος στην εποχή της παρακμής του για ανταγωνιστικότητα και πολιτικές «λιτότητας»-δραστικής υποβάθμισης του επιπέδου ζωής των εργαζομένων.
